خطرات اقتصادی کنوانسیون تغییر اقلیم برای ایران

باتوجه به نفوذ شدید رژیم صهیونیستی در اجلاس کنوانسیون تغییر اقلیم COP۲۹ و چالش های اقتصادی کنونی کشور، آیا دولت نباید با رویکردی محتاطانه تر در این کنوانسیون شرکت کند یا از پذیرش تعهدات سنگین خودداری نماید؟

 به گزارش تین نیوز به نقل از تسنیم، کنوانسیون تغییر اقلیم COP29 یکی از رویدادهای جهانی مهم در زمینه مبارزه با تغییرات آب وهوایی است که سالانه با حضور نمایندگان کشورهای مختلف برگزار می شود. این کنوانسیون به دنبال ایجاد توافقاتی برای کاهش اثرات منفی تغییرات آب وهوایی و حفاظت از محیط زیست است.

 اما باتوجه به وضعیت اقتصادی کنونی ایران، شرکت در این کنوانسیون می تواند پیامدهای جدی برای کشور به همراه داشته باشد که نیازمند توجه و بررسی دقیق است، لذا در این یادداشت این مسئله را مورد بررسی قرار خواهیم داد.

چالش های اقتصادی ناشی از اجلاس تغییرات اقلیمی

ایران به عنوان کشوری که تحت تحریم های بین المللی و اقتصادی قرار دارد، همواره با مشکلات و چالش های اقتصادی متعددی روبرو است. یکی از چالش های اصلی در کنوانسیون  تغییرات اقلیمی که در باکو برگزار خواهد شد، تعهدات کاهش گازهای گلخانه ای است.

 این تعهدات می تواند منجر به کاهش تولید ناخالص داخلی و افزایش بیکاری  شود. درصورتی که ایران بخواهد به این تعهدات پایبند باشد، ناچار به محدودکردن فعالیت های صنعتی و انرژی بر خود خواهد بود، امری که بر تولدی ملی و اشتغال تأثیرگذار است.

از طرفی به دلیل وابستگی شدید به صنعت نفت و گاز، هر گونه کاهش تولید در این بخش می تواند به طور مستقیم بر اقتصاد کلان کشور تأثیر بگذارد. این در حالی است که صنایع دیگر نیز به طور مستقیم تحت تأثیر تصمیمات ناشی از این کنوانسیون قرار خواهند گرفت.

 به عنوان مثال، کاهش فعالیت های صنعتی می تواند منجر به کاهش تولید در بخش های مختلف، از جمله ساختمان، معدن و کشاورزی شود و این به نوبه خود به بیکاری و فقر بیشتر دامن خواهد زد.

خطر جدی صنعت نفت و گاز کشور را تهدید می کند

با این توافق و انجام تعهدات آن، صنعت نفت و گاز ایران، به عنوان یکی از ارکان اصلی اقتصاد کشور، در معرض خطرات جدی قرار می گیرد. باتوجه به اینکه صنعت فوق منبع اصلی درآمدهای ارزی کشور است، فشار برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای و حرکت به سمت انرژی های تجدیدپذیر می تواند درآمدهای ارزی را به شدت کاهش دهد.

علاوه بر این، اگر ایران بخواهد به تعهدات کاهش تولید گازهای گلخانه ای پایبند باشد، نیاز به سرمایه گذاری های عظیم در انرژی های نو و پایدار خواهد داشت، اما در شرایط کنونی، اقتصاد کشور با مشکلاتی نظیر تحریم ها و کمبود منابع مالی روبرو است، لذا تغییر به سمت انرژی های تجدیدپذیر به معنی نیاز به سرمایه گذاری های عظیم و غیرقابل تحقق است.

این تغییر نه تنها به معنای ایجاد زیرساخت های جدید است، بلکه نیازمند انتقال دانش و فناوری های پیشرفته ای است که ایران به سختی به آن ها دسترسی دارد. در واقع، سرمایه گذاری در این حوزه ممکن است منابع مالی و انسانی موجود را به طور قابل توجهی تحت فشار قرار دهد.

نقش اسرائیل و مسائل سیاسی در کنوانسیون بین المللی تغییرات اقلیمی

بررسی ها حکایت از این دارد که کنوانسیون تغییرات اقلیمی تحت نفوذ رژیم اشغالگر صهیونیستی قرار دارد، در واقع دو اجلاس قبلی یعنی COP27 و COP28 به ترتیب در مصر و امارات برگزار شد، و نتیجه آن محدودسازی تجارت بر مبنای تولید کربن و برنامه ریزی برای کاهش انتشار کربن به صفر تا سال 2050 بود، اقداماتی که به معنای محدودیت های جدی برای استفاده از منابع نفت و گاز کشورها است.

اجلاس COP29 نیز در 21 آبان ماه و در کشور آذربایجان برگزار خواهد شد، کشوری که منافع مشترک فراوانی با صهیونیست ها دارد، به بیانی تمامی اجلاس های گذشته و فعلی با برنامه ریزی دقیق و تحت نفوذ اسرائیل اجرایی شده است.

آنچه مشخص است، اهداف محیط زیستی، ظاهر اجلاس کنوانسیون تغییرات اقلیمی است و در باطن ماجرا شاهد، تصمیماتی در جهت تسلط رژیم صهیونیستی بر اقتصاد جهان هستیم، درواقع ازآنجایی که اسرائیل تحت حمایت آمریکا و اروپا به فناوری های نوین تجهیز شده است، لذا امضای این توافق توسط کشورها، به منزله لزوم خرید فناوری از این رژیم خواهد بود.

خروج ترامپ از توافق پاریس

خروج ایالات متحده از توافق پاریس در سال 2017 میلادی به عنوان یک اقدام سیاسی تأثیرگذار در زمینه تغییرات اقلیمی به شمار می رود. این اقدام نشان دهنده بی اعتمادی به توافقات بین المللی و نادیده گرفتن نگرانی های اقتصادی است. این تجربه می تواند به عنوان یک درس مهم برای ایران عمل کند و ما رت به احتیاط در تعاملات بین المللی و کنوانسیون های مربوط به تغییرات اقلیمی ترغیب کند.

ایران باید از این تجربه درس بگیرد و بر اساس شرایط اقتصادی خود تصمیم گیری کند. کشورهایی که تحت تأثیر تحریم ها و شرایط اقتصادی نامناسب هستند، لزوماً بادقت بیشتری به تعهدات بین المللی نگاه کنند و از تجربیات دیگر کشورها در زمینه خروج از توافقات بین المللی بهره برداری کنند.

لزوم احتیاط در شرکت در COP29

باتوجه به وضعیت کنونی اقتصاد کشور، به نظر می رسد که دولت باید بااحتیاط در کنوانسیون COP29 شرکت کند. ارسال یک هیئت کوچک و محدود به این کنوانسیون و عدم تعهد به کاهش تولید و سرمایه گذاری های جدید در حوزه انرژی های تجدیدپذیر، بهترین گزینه خواهد بود. این رویکرد می تواند به ایران این امکان را بدهد که هم از نظر سیاسی و هم از نظر اقتصادی، وضعیت خود را حفظ کند و درعین حال از تعهدات سنگین و تحمیلی که ممکن است در آینده به مشکلات بیشتری منجر شود، دوری کند.

از سوی دیگر، کنوانسیون تغییرات اقلیم و تعهدات آن به کشورهای عضو فشار می آورد تا برای کاهش گازهای گلخانه ای اقدام کنند، اما ایران می تواند با اتخاذ راهکارهای مؤثر خود به این اهداف نزدیک تر شود.

 اولین گام، ارتقای؛ بهره وری انرژی در صنایع و ساختمان هاست که مصرف سوخت های فسیلی را کاهش می دهد و به تعهدات کنوانسیون کمک می کند. دومین راهکار، توسعه انرژی های تجدیدپذیر مانند خورشیدی و بادی است؛ این اقدام نه تنها به کاهش وابستگی به نفت و گاز کمک می کند، بلکه نشان دهنده عزم ایران در راستای اهداف جهانی است.

علاوه بر این، ترویج حمل ونقل عمومی و استفاده از خودروهای برقی می تواند آلودگی هوا را کاهش دهد و پایبندی به توافقات بین المللی را تقویت کند. در انتها نیز، آموزش و آگاهی بخشی به مردم درباره اهمیت کاهش گازهای گلخانه ای، می تواند به تغییر رفتارهای روزمره و تحقق اهداف کنوانسیون کمک کند.

تمامی موارد گفته شده، به عنوان بخشی از راهکارهای کاهش گازهای گلخانه ای شناخته می شود، گام هایی که همواره مورد تأکید کارشناسان بوده است، اما به دلیل بی توجهی دولت ها در نهایت شاهد آلودگی بیشتر در کلان شهرها بوده ایم، از طرفی باید به سمت بهره گیری از فناوری های نوین نیز حرکت کرد، امری که کشور در مسیر آن قرار دارد، اما به دلیل تحریم ها، مشکلاتی در این زمینه وجود دارد.

بی تردید، اگر تحریم های غرب در برخی از حوزه ها نظیر انرژی هسته ای بر ایران اعمال نمی شد، شدت استفاده از نفت و گاز تا این حد بالا نبود، با توجه به ادامه تحریم ها، هر گونه توافق در خصوص کاهش استفاده از سوخت های فسیلی در شرایط فعلی، کشور را با شرایط عجیبی مواجه خواهد کرد.

در نهایت، توصیه می شود، دولت با تحلیل دقیق و استراتژیک به مسائل تغییرات اقلیمی نگاه کند و بر اساس منافع ملی، بهترین تصمیمات را اتخاذ کند. حتی شاید بتوان حتی این سؤال را مطرح کرد، آیا زمان آن نرسیده که ایران نیز به مانند آمریکای ترامپ به فکر خروج از این کنوانسیون باشد یا حداقل با رویکردی محتاطانه تر در آن شرکت کند؟