تهران، شهر اخلاق؟

در جلسه دیروز شورای شهر، آقای دکتر حافظی گزارشی از ناایمنی و عدم تکمیل خط ٧ مترو به استناد گزارشی با عنوان نگاهی جامع بر عملکرد خط هفت متروی تهران به تاریخ ٢١ خردادماه سال جاری، ارایه کرد.

روزنامه اعتماد در یادداشتی به قلم احمد مسجدجامعی عضو شورای اسلامی شهر تهران، نوشت: دکتر حافظی گفت با وجود اعلام معاونت حمل و نقل بر پیشرفت ٦٠ درصدی، تجهیزات در این خط تنها ٧ درصد پیشرفت داشته و تنها ١٤ درصد هواکش‌های آن فعال است. او با توجه به عدم پیشرفت و تکمیل خط، نسبت به افتتاح زودهنگام آن اعتراض کرد و در پایان گفت مسوولان شهری در قبال جان مردم در این خط قصور دارند.

به دنبال این تذکر، برخی از مدیران شهری حاضر در جلسه در آستانه گیت خروجی، جلوی دکتر حافظی و مهندس حقانی، دو عضو کمیسیون سلامت، محیط زیست و خدمات شهری را سد و آنها را با ادبیاتی غیراخلاقی از جمله متهم به دورویی و دروغگویی کردند و گزارش ارایه شده در جلسه علنی را «شب‌نامه» و کذب محض ‌خواندند و ادعا کردند که در بازدید حضوری با ایشان برای بررسی صحت و سقم گزارش همراهی خواهند کرد.

به هر حال این وظیفه نمایندگی است که ناایمنی و نارسایی‌ها و خطرات احتمالی ناشی از پروژه‌های عمرانی و شهری را به خصوص در مواردی که با سلامت و جان انسان‌ها سر و کار دارد، گوشزد کند و اگر از چنین کاری غفلت ورزد از وظیفه دفاع از حقوق شهروندان عدول کرده است. دکتر حافظی و مهندس حقانی همواره نسبت به دفاع از حقوق شهروندان اهتمام داشته و سکوت نکرده‌اند، هرچند نماینده‌ای که همیشه سکوت کند مصداق همان دیکته ننوشته است و خطایی در کلام و مستندات او نیست. اما وظیفه مدیریت شهری، پاسخگویی درست و مستند به پرسش‌ها و انتقادات نمایندگان است نه هتاکی و تعیین تکلیف برای آنها.

به‌خصوص که گرفتن هرگونه اطلاعات از پروژه‌های شهری، هر چند حق قانونی نمایندگی است، اما در عمل چندان میسر نیست و علاوه بر آن شهرداری، جز تریبون شورای شهر، رسانه‌های رسمی و غیررسمی و حقیقی و مجازی بسیاری را برای اطلاع‌رسانی در اختیار دارد. اینکه نتوانیم در برابر هر انتقادی - ولو به گمان‌مان نادرست- از خود خویشتنداری نشان دهیم، از یک سو بیانگر عدم شناخت درست از جایگاه نمایندگی مردم و کارویژه نظارتی آن و از سوی دیگر عدم آگاهی از وظایف مدیران اجرایی است.

چندی پیش نیز یکی دیگر از مدیران به جایگاه نمایندگی مردم در همین شورا یورش برد و با امضای تمامی اعضای جلسه خواسته شد که برخورد مناسبی صورت پذیرد ولی عملا هیچ اتفاقی نیفتاد، اگر آن روز به آن مساله رسیدگی شده بود شاید امروز شاهد چنین تکراری نبودیم. این رفتار پرخاشگرایانه بی‌شک مذموم است و سزاوار کسانی نیست که دست‌کم یک دهه مدیریت این کلانشهر را بر عهده داشته‌اند و تهران را شهر اخلاق نامیده‌اند.

*منبع:روزنامه اعتماد،1396،4،14
**گروه اطلاع رسانی**1893**9131**انتشاردهنده:شهربانو جمعه