فرشتگان جاده‌ها
اول دی‌ماه، روزی که قرار است یادی کنیم از تلاشگران گمنام جاده‌های کشور که در گرمای سوزان و طاقت‌فرسای تابستان و در سرمای سخت و زمستان تلاش می‌کنند تا با حفظ و مراقبت از راه‌ها کشور، سفری ایمن برای مردم فراهم کنند.
در گزارش صفحه ویژه شماره 281 هفته نامه حمل ونقل منتشر شده 2 دی ماه 99 می خوانید: اول دی‌ماه، روزی که قرار است یادی کنیم از تلاشگران گمنام جاده‌های کشور که در گرمای سوزان و طاقت‌فرسای تابستان و در سرمای سخت و زمستان تلاش می‌کنند تا با حفظ و مراقبت از راه‌ها کشور، سفری ایمن برای مردم فراهم کنند.
این روز نمادی از روزهای سراسر خدمت و تلاش راهدارانی است که با تلاش خستگی‌ناپذیر خود همواره در جاده‌ها تلاش می‌کنند تا گشایشی در حرکت مردم ایجاد کنند و با وجود تمام مشکلات شغلی که دارند با عشق و علاقه روی تعهد حرفه‌ای خود ایستاده‌اند؛ این روز بهانه‌ای شد تا هفته‌نامه «حمل‌ونقل» با تعدادی از راهداران نمونه کشور گفتگو کند و پای درد و دل آنها بنشیند.
شغل ما شب و روز نمی‌شناسد
مجتبی قاسم‌خانی، راهدار نمونه استان زنجان در گفتگو با هفته‌نامه «حمل‌ونقل» ضمن تبریک روز راهدار به تمام فعالان این حوزه، به خبرنگار ما می‌گوید: «راهداران در تلاشند در راستای وظیفه شغلی خود در برف و باران در جاده‌ها باشند تا برای مردم در راه‌ها مشکلی پیش نیاید اما شاید بیشتر مردم به امر واقف و آگاه نباشند.»
او تأکید می‌کند که ما بی‌وقفه در جاده‌ها هستیم و شغل ما شب و روز نمی‌شناسد و هر ساعت باید بیدار باشیم. بیشتر مردم نسبت به‌سختی و مشکلات این شغل آگاهی لازم را ندارند و افرادی که از دور به این شغل نگاه می‌کند به نظرشان خیلی کار راحت و آسانی به نظر می‌رسد. این در حالی است که اگر یک هفته هم برف ببارد باید در جاده باشیم، چراکه با بارش برف، ریزش کوه و بهمن هم می‌آید و آب‌گرفتگی جاده موجب یخ‌زدگی و لغزندگی جاده و ایجاد خطر برای مردم می‌شود.»
این راهدار نمونه یکی از سختی‌های این شغل را «استرس» قلمداد می‌کند و می‌افزاید: «راهداران همواره نسبت به کار خود تعهد دارند که به نحو احسن کارهایشان را انجام بدهند.» او در خصوص شرایط شغلی خود در شرایط کرونایی توضیح داد: «امسال به دلیل شرایط ویژه‌ای که اپیدمی کرونا رقم زد تا حدودی حجم شیفت‌ها کاهش یافت، اما نفراتی که حضور داشتند نفرات اصلی بودند که اگر خدایی نکرده مشکلی پیش آمد اقدامات به‌موقع صورت بگیرد.»
قاسم‌خانی در خصوص شرایط حقوق و مزایای خود عنوان می‌کند: «متأسفانه در این رابطه راهداران انگیزه شغلی ندارند و با عشق و علاقه به تعهدات خود پایبند هستند؛ اما با توجه به سختی و در راستای آن متناسب نبودن حقوق و مزایا در کنار سختی‌هایی که در این شغل وجود دارد، شخصا به کارم علاقه‌مند هستم و زمانی که برای نجات یک نفر می‌روم دعای همان شخص برای ما یک دنیا ارزش دارد و احساس می‌کنم که دریچه قلب انسان با همین کمک‌ها کمی نورانی‌تر می‌شود.»
او در خصوص شرایط ورود جوانان به این شغل می‌گوید: «شرایط فعلی به گونه است که اکنون همه به مادیات فکر می‌کنند اما فرد در این شغل به‌اندازه تلاشی که می‌کند ازلحاظ مادی تأمین نمی‌شود از همین رو، ورود به این شغل همان‌طور که بارها گفتم فقط و فقط عشق و علاقه می‌خواهد.» این راهدار به شیفت‌های طولانی‌مدت اشاره می‌کند و توضیح می‌دهد: «به علت کمبود نیرو من از ۳۰ روز ماه ۲۰ روز را شیفت هستم و حتی زمان‌هایی بوده که برای مثال یک هفته در محور بودم و زمانی که به منزل رفته‌ام با من تماس گرفتند و مجدد برگشتم.» قاسم‌خانی به فرسودگی ماشین‌آلات اشاره‌ای داشت که این امر کار را برای راهداران سخت کرده و افزود: «ماشین‌آلاتی که ما در استان داریم غالبا برای چهل سال گذشته است و به‌روزرسانی نشده است.»
حقوق و مزایا ما متناسب با شغلمان نیست
علی رسولی، راهدار نمونه استان خراسان شمالی در رابطه با مشکلات شغلی خود عنوان می‌کند: «من به‌شدت به حرفه‌ای که در آن مشغول هستم علاقه‌مندم؛ اما متأسفانه میزان حقوق مزایای ما متناسب با شغلمان نیست.» او که در راهداری خراسان شمالی مشغول به کار است عنوان می‌کند: «داشتن شیفت‌های طولانی‌مدت برای هر شخصی می‌تواند بسیار سخت باشد اما راهداران به دلیل عشق و علاقه‌ای که به شغل خود دارند با جان‌ودل به مردم خدمات‌رسانی می‌کنند.»
او می‌گوید که در بیشتر مواقع سرکار است و کمتر می‌تواند به خانه برود و می‌افزاید: «یک راهدار همیشه آماده باش است و برای یک راهدار شب و روز ندارد و هر زمان و در مقطعی با وی تماس بگیرند باید خود را برساند. روزهایی که هوا برفی است، کار به‌مراتب سختر می‌شود و غالبا تا یک هفته درگیر هستیم و در تلاشیم تا راه‌های روستایی را بازگشایی کنیم. در ایام تعطیلات به‌ویژه نوروز حتی امکان سفر رفتن را نداریم.»
رسولی مهم‌ترین وظیفه شغلی خود را خدمت‌رسانی به مردم عنوان می‌کند و می‌گوید: «ما در تلاشیم مردم سفر ایمن و سلامتی را داشته باشند و در صورت هرگونه مشکلی برای مردم در جاده‌ها تلاش می‌کنیم با جان‌ودل به داد آنها برسیم.»
او می‌افزاید: «برخی از جوانان برای ورود به این شغل از خود علاقه نشان داده‌اند اما به‌مرورزمان به دلیل نبود انگیزه شغلی، دلسرد می‌شوند.»
حرفه ما مظلوم واقع شده است
رشید جمشیدی که در سال جاری به‌عنوان راهدار نمونه استان چهارمحال و بختیاری انتخاب شده است در گفتگو با خبرنگار ما می‌گوید: «به‌طوری‌که راه از ابتدا ازنظر من مظلوم واقع شده است و با وجود شغل‌های دیگر که استرس و حجم کاری بسیار پایین‌تری دارند ازلحاظ حقوق و مزایا دریافتی بسیار بیشتری به نسبت راهداران دارند.» او خاطرنشان می‌کند: «درحال‌حاضر کارشناسان هم‌رده ما در سایر بخش‌های دولتی حداقل ۳ برابر ما حقوق می‌گیرند.
اما افرادی که در حوزه راه فعالیت می‌کنند از ابتدا این مشکلات را داشته‌اند اما از سال ۹۵ به بعد که با حمل‌ونقل ادغام شد کمی وضعیت به نسبت گذشته بهبود یافته اما همچنان اختلاف حقوق ما با سایر بخش‌ها بسیار زیاد است.» جمشیدی با بیان اینکه متأسفانه زمانی که در این حوزه استخدام می‌شوید حقوق و مزایا با همان حداقل اداره کار است؛ گفت: در روزهای برفی گاهی روزها تا ۷۲ ساعت در جاده‌ها هستیم اما با همان حداقل اداره کار حقوق می‌گیریم بدون اینکه ریالی اضافه کار یا حق شیفت دریافت کنیم. اما راهداران با توجه به وجدان کاری و احساس مسئولیتی که دارند از کار خود ذره‌ای کم‌وکاست نمی‌گذارند.
این گزارش را در سایت هفته نامه حمل ونقل بخوانید.
