ایجاد سامانه مشترک اطلاعات و آمار سوانح

آنچه جهان مدرن را از جهان پیش از خود تفکیک می کند، کشف و اختراع موتور است، این پدیده سرعت جابه جایی در سطح جهان را توسعه داد و می توان گفت این مسئله اصلی ترین تفاوت میان دنیای مدرن و دنیای پیش از آن است. این گونه بود که حجم تردد و حمل و نقل کالا و مسافر در جهان افزایش یافت. 

در این مرحله سرعت جابه جایی داده از موتور به الکترون تغییر یافت، این دو مفهوم که اساسا سبک و مفهوم زندگی را به صورت کامل تغییر داد، بسیار حائز اهمیت هستند و عدم توجه به آن ها زمینه های عدم آسایش را فراهم می کند. 
این مفهوم، همان موبیلیتی و حرکت پذیری است، موبیلیتی و امکان حرکت پذیری در سطح جهان مهم ترین مفهوم در دنیای جدید است. وقتی پدیده ای در جایی رخ می دهد، تأثیر خود را بر جهان اعمال می کند. بزرگترین بزرگراه های تهران گاهی سرعتی کمتر از هفت کیلومتر برای تردد را فراهم می کنند. این مسئله نشان می دهد که بی شک مشکلی در این میان وجود دارد و این مشکل علاوه بر تأثیر بر حرکت پذیری، زندگی را دچار مشکلات بسیاری کرده است. 
حجم سوخت استفاده شده نیز زندگی را دچار مشکل کرده است، این مسئله از نظر اقتصادی تأثیرات نامطلوبی دارد و یکی دیگر از مضرات ترافیک عدم کارآیی اقتصادی است. تلفات جاده ای و توسعه فقر نیز از دیگر پیامدهای آن است.
در دهه هفتاد کمتر از پنج میلیون خودرو در جاده های کشور تردد داشتند اما امروز حدود ۱۷ میلیون خودرو در کشور تردد می کنند و بر اساس پیش بینی ها در ۲۰ سال آینده بالغ بر ۴۰ میلیون خودرو در کشور وجود خواهد داشت. این وضعیتی است که در دنیای مدرن شرایط خود را بر ما تحمیل می کند؛ در واقع ما دچار چرخه باطل و ناکارآمد شده ایم که باید راهی برای خروج از آن پیدا کنیم در غیر این صورت ادامه این روند باعث کاهش سطح سرویس دهی جاده ها می شود. 
در این شرایط آزادراه ها ایجاد می شوند؛ اما به تدریج تبدیل به توقف گاهی می شوند که سودی به همراه ندارند. باید انگاره ذهنی را عوض کرد. برای تغییر این انگاره در صنعت حمل و نقل، مدیریت داشته هایمان از مهم ترین موارد به شمار می آید. من معتقدم که این مسئله بسیار حائز اهمیت است؛ با حساب سرانگشتی می بینیم که اگر بخواهیم به میزان جاده های موجود جاده بسازیم به بیش از ۲۰۰ هزار میلیارد تومان سرمایه گذاری نیاز داریم بنابراین می بینیم که سرمایه بزرگی در اختیار داریم که باید با بهره وری مدیریتی از آن بهره مند شد. 

وقتی می خواهیم شاخصه راه را مورد بررسی قرار دهیم، احداث راه جدید نخستین چیزی است که به ذهن مان خطور می کند. من با این مسئله موافق نیستم و حتی در طرح احداث ۱۰ کریدور توسعه ملی ایران پیش بینی شده که به مبلغی معادل ۱۰۰ هزار میلیارد تومان برای توسعه شبکه حمل و نقل جاده ای نیاز است اما سؤال اینجاست که آیا با این کار می توان قدرت حرکت پذیری را افزایش داد؟ سرعت رشد وسایل نقلیه موتوری بیشتر از سرعت توسعه جاده هاست. 

بنابراین در کنار توسعه جاده نیاز به مدرن سازی مدیریت شبکه حمل و نقل داریم که نخستین بحث آن پذیرش یکپارچگی است؛ باید قبول کرد که رویکرد و حس تعلق سازمانی وجود دارد که مانعی در برابر افزایش مدیریت و بهره وری است. در دوران مدیریتم سعی داشتم که مفهوم یکپارچگی را در بحث مدیریت بین شهری و درون شهری مطرح کنم و در حال حاضر نیز مهمترین بحث ما در وزارت راه و شهرسازی یکپارچگی است؛ وقتی گفته می شود دولت قصد سرویس دهی به مردم را دارد پس باید همه سازمان های مرتبط در آن حوزه به صورت یکپارچه عمل کنند. 
نخستین راه یکپارچگی تبادل اطلاعات است، اقداماتی در حال اجراست که می توان به ایجاد سامانه مشترک اطلاعات و آمار سوانح اشاره کرد؛ این سامانه از تجمیع آمار پلیس راه، سازمان امداد و نجات جاده ای، سازمان راهداری و حمل و نقل جاده ای و غیره به دست می آید که در نهایت بر روی یک سامانه قرار می گیرد و برای همه در دسترس است. همچنین با این لینکِ اطلاعات، سرعت رسیدگی به حوادث افزایش می یابد؛ وجود چنین سامانه ای علاوه بر آنکه در بخش اطلاعات سوانح تأثیر چشمگیری دارد در جهت پیشگیری نیز مفید است. 
با توجه به آنچه در خصوص لزوم یکپارچگی در سیستم هوشمند مدیریت جاده ها گفته شد، مدیریت پلیس ترافیک درون و برون شهری نیز باید به صورت یکپارچه عمل کند.

برگرفته از خبر وزارت راه و شهرسازی