انتخاب وزیر یک اقدام سیاسی و تلفیقی موثر از کارشناسی و سیاست است

با توجه به آغاز فرآیند انتخاب نامزدهای وزرای پیشنهادی و نیز انتصاب های دولت، برخی دوستان طی تماس هایی با ذکر اخبار و شایعات و تحلیل هایی، نسبت به برخی از آنها انتقاداتی دارند و انتظار دارند که من نیز در این باره اقدامی کنم یا نظری بگویم. لازم می دانم که به طور روشن نگاه خودم را شرح دهم تا ابهامی برای هیچ کس باقی نماند.

حضور من در این انتخابات براساس یک تحلیل مشخص بود که درست یا غلط آن بحث دیگری است. براساس این تحلیل باور داشتم که دیر یا زود راهی برای حضور موثر انتخاباتی و عبور از وضع موجود باز شده است. راهی که می تواند تا حدی مطالبات عمومی را تأمین کند و در نقطه مقابل نیز ساختار سیاسی از این تحول انتخاباتی و حضور مردمی بهره مند شود. این تحلیل را مفصل و مکرر نوشته ام. فرصتی که در خرداد ماه پیش آمد. 

خیلی صریح و روشن بگویم، تمام وقت خود را در خدمت به این برداشت قرار دادم و هیچ انتظار و توقعی نیز از هیچ کس بویژه آقای پزشکیان ندارم، جز اینکه آرزو می کنم به کلیت ایده ها و شعارهایی که دادند ملتزم باشند و البته محدودیت ها را هم کمابیش می دانم و اگر چنین کنند همه ما از جمله بنده را مدیون خود خواهند کرد. به همین علت آخرین حضور بنده در ستاد آقای پزشکیان به روز شنبه ۱۶ تیر برمی گردد و پس از آن حضوری نداشتم و طبعاً هیچ توقعی هم نداشتم. 

حدود یک هفته گذشت که با من برای حضور در شورای راهبری تماس گرفتند. در این فاصله شورای راهبری تشکیل شده بود. اولین چیزی که پرسیدم علت دعوت بود. گفتم اگر فکر می کنید که چون در ستاد فعال بوده ام باید دعوت کنید، مطلقاً نخواهم آمد، گفتند خیر. بحث شده تعداد اعضای شورا بیش تر شود و شما را مفید دانسته اند. گفتم فقط یک جلسه می آیم، اگر دیدم فضای آن مفید است و من هم می توانم نقشی هر چند کوچک در بهبود امور داشته باشم، ادامه می دهم و گر نه همان جا تمام می کنم. 

پذیرفتند و پس از حضور در جلسه که شاید ۷ تا ۸ جلسه را برگزار کرده بودند، فضا را مناسب دانستم و همه جلسات را از ابتدا تا انتها (فقط با یک ساعت غیبت حاضر بودم). هیچ خبری از شورا را منتشر نکردم، همه ضوابط را رعایت کردم و در پایان هم در ۱۰ مرداد عکس یادگاری گرفتیم و پس از حدود ۵۰ روز از همه خداحافظی کردم و پرونده آن شورا هم بسته شد. در این فاصله تا امروز فقط چند پیام را از سوی دیگران برای آقای ظریف فرستادم که ایشان هم پاسخ دادند. همین.

از نظر رویکردی حساسیت زیادی نسبت به اینکه چه فردی در چه جایگاهی و وزارتخانه ای قرار بگیرد ندارم. نه اینکه این مسئله مهم نیست، بلکه مسئله من بهبود زمین بازی است و در مورد اشخاص هم داوری های موجود را چندان نمی پذیریم. به راحتی هر کس را می توان به عرش برد یا به فرش انداخت. 

علاقه ای هم به معرفی یا اصطلاحاً لابی کردن برای این و آن ندارم. می دانم که آقای پزشکیان یا هر کس دیگر در مقام تصمیم گیر با انواع و اقسام ملاحظات مواجه هستند. از کلیت فرآیند شورای راهبری دفاع می کنم به همین دلیل هم به حضورم ادامه دادم. اگر کسی را مناسب بدانم و نظرم را بپرسند جواب می دهم، به شرطی که اطمینان نسبی از صلاحیت های او داشته باشم، اگر دوست نزدیک من هم باشد ولی معتقد به او نباشم ممکن نیست معرفی کنم. 

کار و نقش اصلی که برای خودم تعریف کرده ام چیز دیگری است که به آن برگشته ام. تا همین جا هم معتقدم، مردم پیروز شده اند، چه آنان که رأی نداند، و چه آنان که به پزشکیان رأی دادند. نسبت به آینده متوهم نیستم ولی آینده را همین حضور من و شما می سازد. حضوری آگاهانه، صادقانه که به دور از سهم خواهی های مبتذل باشد. 

اینکه کسانی دنبال پست و مقام هم باشند، از نظر بنده مذموم نیست، فقط باید بدانند که می توانند در آن کار موفق شوند. بخشی از سیاست نیز همین جاه طلبی ها است. تا اینجا نیز اشکال چندان مهمی به انتصابات آقای پزشکیان نمی بینم. اینکه کسی از اواخر لیست پیشنهادی یا خارج لیست انتخاب شود را اشکال نمی دانم، مگر اینکه اغلب انتصاب ها چنین شوند.

انتخاب در مرحله نهایی سیاسی است و نه حرفه ای و کارشناسی. در حالی که انتخاب در مراحل اولیه و شورای راهبری عموماً حرفه ای و کارشناسی بود. انتخاب وزیر اصولاً یک اقدام سیاسی است که باید میان کارشناسی و سیاسی تلفیق موثری صورت گیرد.

در اینجا فرصت را مغتنم می شمارم و از همه کسانی که در این مدت در کنارشان بودم تشکر می کنم، به جای این نقدها که هر کدام هم می تواند درست باشد، باید از آقای پزشکیان حمایت کرد، همان گونه که انتظار داریم نهادهای دیگر حکومتی از او حمایت کنند. امروز مسأله ایران مهم تر از هر مسأله دیگری و شاید تنها مسأله ماست. قدری اعتماد کنیم، زیان نخواهیم کرد.