نیازمند تعریف چشم‌انداز جاده‌های بدون مرگ هستیم
معاون تحقیقات و فناوری مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی با تاکید بر‌اینکه باید به امید روزی باشیم که چشم‌انداز ایمنی کشور، جاده‌های بدون حتی یک مورد تلفات باشد، تصریح کرد: اگر چنین چشم‌اندازی از سوی مسئولان عالی‌رتبه کشور مورد قبول واقع شود، می‌توان باهدف‌گذاری و برنامه‌ریزی بلند و کوتاه مدت در راستای این چشم انداز حرکت کرد.
محمود صفارزاده در حاشیه کارگاه آموزشی ارتقا ایمنی راه‌ها که در مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی برگزار شد با اشاره به تأثیر برگزاری این کارگاه آموزشی برای کارشناسان و مدیران ایمنی کشور اظهار داشت: در راستای توسعه برنامه عملیاتی ایمنی راه‌ها (action pan) تاکنون از اساتید بین‌المللی برجسته ایمنی دعوت شد تا در نشست‌ها، سمینارها و کارگاه‌های آموزشی ایران شرکت کنند که ازجمله آن‌ها می‌توان به «تونی بلیست» از کشور نیوزلند و بهترین مشاور سازمان بهداشت جهانی WHO، «آلن راس» مشاور کریدور تراسیکا و برای این دوره «فرد وگمان» پروفسور ایمنی دانشگاه «دلف» هلند و مشاور اتحادیه اروپا دعوت به عمل آمده است.
وی افزود: حضور این شخصیت برجسته علمی ایمنی حمل‌ونقل موجب استفاده مسئولان و کارشناسان کشور در راستای مرور طرح و برنامه‌های ایمنی کشور و رفع نقایص احتمالی آن‌ها می‌شود. از طرفی مدعوین حاضر در جلسه از پلیس راهنمایی و رانندگی، وزارت کشور،، شهرداری‌ها، وزارت راه و شهرسازی، انجمن‌ها و سازمان‌های مردم‌نهاد می‌توانند با تجارب و تفکرات روز اتحادیه اروپا آشنا شوند.
معاون مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی با اشاره به مطالب مطرح‌شده از سوی پروفسور فرد وگمان گفت: برنامه عملیاتی ایمنی راه‌های کشور از سوی مقامات مربوطه نیاز به پشتیبانی دارد.
صفارزاده با اشاره به نقش رهبری در ایمنی راه‌ها بیان داشت: این مسئله که بر روی آن نیز تأکید شد، باید دربرگیرنده کمیته‌های کاری و افراد مسئولی باشد تا بتوانند به‌طور مرتب مسائل را بررسی کنند.
به گفته معاون تحقیقات و فناوری این مرکز، نوشتن برنامه عملیاتی ایمنی راه آسان‌ترین و اجرای آن سخت‌ترین کار است زیرا علاوه بر مردم، سازمان‌ها و نهاد‌های دست‌اندرکار ایمنی نیز درگیر این مسئله هستند.
صفارزاده بیان داشت: باید به امید روزی باشیم که چشم‌انداز ایمنی کشور، جاده‌های بدون حتی یک مورد تلفات باشد. اگر چنین چشم‌اندازی از سوی مسئولان عالی‌رتبه کشور موردقبول واقع شود، می‌توان باهدف گذاری جاده‌های بدون مرگ به‌تدریج برای آن برنامه‌ریزی بلند و کوتاه مدت کرد،
معاون مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی در ادامه گفت: باید در ذهن ما جاده‌ها، تقاطع‌ها، سامانه‌های کنترل و بازرسی، تعمیر و نگهداری. هوشمند سازی و قوانین و مقررات طوری ساخته و تنظیم شود که به سمت جاده‌های بدون مرگ پیش رویم.
وی با اشاره به لازمه‌های ارتقا ایمنی راه‌ها در کشور بیان داشت: چشم‌انداز، حمایت و پشتیبانی، رهبری این جریان، حرکت به سمت آن نیز بسیار مهم است لذا تأکید بر این موارد کمک می‌کند که تصمیم گیران ما باور داشته باشند که ما می‌توانیم حمل‌ونقل و جاده‌های بدون مرگ را داشته و باید به سمت ٖآن برنامه‌ریزی کنیم.
سه لازمه کاهش تلفات رانندگی در ایران
این مقام مسئول با توجه به تلفات رانندگی سالانه حدود ۱۶ هزار نفر در کشور اظهار داشت: اگرچه نمی‌توان یک‌شبه یا یک‌ساله این رقم را به صفر رساند اما باید شاخص و هدف‌گذاری‌های لازم در این زمینه را داشته باشیم تا طی یک بازه زمانی، موفق به کاهش تعداد تلفات رانندگی شویم. به‌طور مثال طبق تجربیات جهانی کشورهایی در اتحادیه اروپا موفق شدند، میزان تلفات رانندگی در کشور خود را تا ۵۰ درصد کاهش دهند. پس این امکان‌پذیر است و ما نیز می‌توانیم اما فقط به پشتیبانی و عزم جدی و برنامه می‌خواهد.
وی در ادامه مسئله ارتقا ایمنی را یک پدیده چندوجهی دانست و گفت: با توجه به وقوع بیش از ۵۰ درصد تلفات رانندگی در حوزه درون‌شهری، در بحث ایمنی راه‌ها علاوه بر مردم، سایر تصمیم گیران مانند شهرداری‌ها و دهیاری‌ها نیز باید همکاری داشته باشند؛ زیرا بخش اصلی کار شهرداری‌ها ایمن‌سازی تردد در شهر است. لذا مسئله برقراری ایمنی راه‌ها فقط وظیفه یک سازمان دولتی خاص نیست.
راهبری ایمنی کشور با تشکیل شورای عالی ایمنی
صفارزاده در این گفتگو بیان داشت: در صورت تشکیل یک شورای عالی ایمنی وظایف هر یک از دستگاه‌ها تعیین و تکلف خواهد شد؛ زیرا بحث ایمنی یک مسئله چندوجهی است که همه سازمان‌ها نهادها باید دست‌به‌دست هم بدهند و از اقدامات جزیره‌ای پرهیز کنند؛ و بحث بعدی مشارکت همه نهادها و سازمان‌ها است از کاربران جاده گرفته تا تصمیم گیران در سطح کلان باید دخیل باشند.
معاون مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی یادآور شد: اگر تمام جاده‌ها ایمن شوند اما نتوان کاربران جاده را نسبت به خطاهای فردی آگاه کرد بازهم شاهد تصادف خواهیم بود؛ اما اگر جاده‌ها از ایمنی نسبی برخوردار باشند و بتوان از خطاهای پنهان جلوگیری کرد از تلفات ناشی از حوادث رانندگی جلوگیری خواهد شد؛ بنابراین نیازی به ایمن‌سازی ۱۰۰ درصدی راه‌ها نیست بلکه ترکیب رفتار مردم و زیرساخت‌های حمل‌ونقل می‌تواند تلفات را کاهش دهد.
