◄ چگونه کار 25 ساله در 2 سال تمام شد؟

آزادراه تهران-شمال در 2 سال گذشته 85 درصد پیشرفت داشته و این در حالی است که در بیش از 2 دهه گذشته پیشرفت فیزیکی این پروژه تنها 30 درصد بوده است.

به گزارش خبرنگار تین‌نیوز، مسئولان دولتی در حالی از پایان پروژه آزادراه تهران-شمال تا آخر سال خبر می‌دهند که تا قبل از دولت یازدهم و در مدتی بیش از 20 سال پیشرفت این پروژه تنها 30 درصد بوده است.

مقایسه‌ای حتی گذرا ذهن مخاطب را با سوالات متعددی مواجه می‌کند که پاسخی برای‌شان نمی‌یابد. یا اگر هم پاسخی هست با مدعای دولت‌های گذشته چندان سازگار نیست. به راستی چه معجزه‌ای رخ داده است؟ آیا اگر این پروژه با همین جدیت و همت در دولت‌های قبل پی گرفته می‌شد چه تعداد از هموطنان ما حالا زنده و در کنار خانواده‌هایشان بودند؟ تردد و حمل‌ونقل تا چه حد تسهیل می‌شد و شرایط دسترسی اکنون چگونه بود؟ چه تحولی در بخش اقتصادی ایجاد شده بود؟ از همه اینها گذشته پس بودجه‌های این پروژه صرف چه چیزی شده است؟

دولت روحانی حتی با همین یک پروژه و با پایان دادن به پروژه‌ای که در رسانه‌ها به «افسانه» شهرت یافته بود، کارنامه‌ای درخشان و تاریخی برای خود رقم زده است. اما دلیل این امر چه بوده است؟

بسیاری از کارشناسان و دست‌اندرکاران اعتقاد دارند که بی‌اعتمادی به توان داخلی و بی‌توجهی به مدیریت نامنظم و ناکارآمد در این بخش و همچنین عدم اراده جدی برای هماهنگی میان دستگاه‌ها و سازمان‌های ذی‌ربط عمده‌ترین دلایل این تاخیر بوده است. در مقابل اعتماد به توان داخلی، نگاه نظارتی و کارشناسی به پیمانکاران خارجی و عزم جدی برای ایجاد هماهنگی میان سازمان‌ها که در دولت یازدهم ایجاد شد مهم‌ترین دلایلی بود که چنین معجزه‌ای را رقم زده است.

آنها که در ساخت این پروژه شرکت دارند و آنها که در آینده از آن بهره خواهند برد، باور دارند که چنین کاری، یک پروژه عظیم مهندسی  و اجرایی است. با این حال تاسف‌انگیز است که برای روند اجرایی آن باید کلمه «معجزه» را به کار ببریم و این ناشی از ناکارآمدی مدیریت در این بخش در دوره‌های قبل است.

دولت یازدهم در حالی دست به چنین کاری زد که شرایط بودجه‌ای در سخت‌ترین حالت خود قرار داشت و در مقابل بیشترین میزان درآمد از طریق فروش نفت در دولت نهم و دهم وجود داشت. بیشترین راندمان با صرف کمترین بودجه دولتی و در مقابل کمترین راندمان با وجود بودجه دولتی فراوان جای هیچ توجیه و توضیحی نمی‌گذارد.

تاکید این دولت بر امنیت جانی و مالی مسافران سبب شد تا علی‌رغم استفاده‌ رسانه‌ای که می‌شد از افتتاح این پروژه در تعطیلات نوروز برد، این پروژه تا زمانی که در شرایط کامل امنیت جاده‌ای قرار نگرفته افتتاح نشود و صدالبته سعیدی‌کیا روز شنبه  به‌خاطر این تاخیر از مردم عذرخواهی کرد.

این داستان تنها مربوط به آزادراه تهران-شمال نیست. عمده پروژه‌های حمل‌ونقلی در ودلت نهم و دهم در حد یک کار نمایشی باقی مانده‌اند. ایستگاه‌های قطاری که بدون هیچ توجیهی فاصله‌ای 15 تا 20 کیلومتری از شهرها دارند و بیش از بلیط قطار باید برای رسیدن از ایستگاه تا شهر هزینه کرد.

در این بین تنها این افسوس باقی می‌ماند که اگر چنین اراده و همتی در دولت‌های قبل و در تمامی ابعاد عمرانی و زیربنایی کشور بود ما امروز در شرایطی قرار داشتیم. به راستی مردم ایران که همواره به حضورشان پشتیبان نظام و دولت خود بوده‌اند، چرا باید بزرگ‌ترین متضرران این کاستی و کاهلی مدیریتی باشند.

کاش عزم و اراده دولت یازدهم دوام بیابد و بتواند کوهی از پروژه‌ها نیمه‌کاره و رها شده را به سرانجام برساند تا دست‌کم پول کشور از دست نرود. اینها منتی بر مردم نیست که در واقع دولت یازدهم کار دقیق خودش را به عنوان یک دولت انجام داده است. اما تاریخ گذشته ما را وا می‌دارد تا قدردان این عمل به وظیفه باشیم.

قطعه 1 آزادراه تهران-شمال تا چند ماه دیگر افتتاح خواهد شد و مردم به شکلی ملموس تاثیر آن را خواهند دید. هرچند چندان از 30 درصد در 20 سال و 85 درصد در 2 سال نشنیده باشند. بالاخره روزی مسافری در گذر از این راه داستان آن را خواهد پرسید...