ادامه ترافیک در شهرها؛ وقتی همه دیر به مقصد می رسند

 بیش از دو هفته از آغاز سال تحصیلی جدید سپری می شود اما معضل ترافیک شهرهای بزرگ از جمله پایتخت نه تنها کاهش پیدا نکرده، بلکه دامنه آن در برخی نقاط شهری با افزایش نیز روبرو شده است.

به گزارش ایرنا، به نظر می رسد شناور شدن ساعت کاری اداری در دو هفته نخست سال تحصیلی نیز کمک چندانی به رفع مساله ترافیک نکرده و عامل ادامه این ترافیک سنگین نیز تا میزان زیادی به تردد بیش از حد خودروهای شخصی در نقاط مختلف شهر مربوط می شود.

در زمان حاضر هیچ ضابطه ای برای تردد این خودروها در نقاط مرکزی شهر وجود ندارد و چنانچه تردد این وسایل در ساعات پیک ترافیک با محدودیت هایی روبرو شود شاید برخی از مشکلات ترافیک تهران رفع شود.

قرار بود مساله ترافیک پایتخت مثل سال های گذشته در دو هفته نخست شروع سال تحصیلی رفع شود اما این امر تاکنون در برخی از نقاط شهر محقق نشده است.

شناور کردن ساعات کار در دوهفته نخست بازگشایی مدارس نیز بر این نکته تاکید می کند که مسئولان ذیربط تصور می کردند که مساله ترافیک امسال تقریبا در همین دو هفته به طور نسبی رفع می شود.

همانطور که گفته شد یکی از عوامل اصلی ترافیک در شهرها، تردد بیش از حد خودروهای تک سرنشین است و مادامی که چنین روندی ادامه یابد تقویت ناوگان حمل و نقل عمومی نیز فایده ای چندانی نخواهد داشت.

تردد بی ضابطه این خودروها تاکنون همه تلاش های دستگاه های مختلف از جمله پلیس و شهرداری را ناکام گذاشته است و از این رو لازم است همه شهروندان با مشارکت جدی در این حرکت، به آرامش و سلامتی جامعه بیشتر توجه کنند.

با اینحال همه معضلات ترافیک شهرهای بزرگ از جمله پایتخت فقط تردد بی ضابطه خودروهای شخصی نیست بلکه باید با پیش بینی بیشتر وسایل حمل و نقل عمومی، گسترش مترو و بزرگراه ها و سایر اقدامات به رفع این مشکل همت گذاشت.

مساله بیکاری همچنین از معضلات دیگر کلان شهر تهران است؛ افرادی که به علت بیکاری و برای کسب درآمد به این شهر روی می آورند و همین عامل بر گسترش معضلات شهر تهران از جمله ترافیک دامن می زند.

تهران با داشتن کارخانه ها و واحدهای تولیدی فراوان، در حقیقت بهشت بیکاران و مهاجران محسوب می شود و این موضوع یکی از عوامل سرازیر شدن بیکاران به این شهر است. دراین سال ها هر چه شمار مهاجران به پایتخت افزایش یافت، به همان نسبت مسائل این شهر بیشتر و بزرگ تر و باعث شد که طرح های مدیران شهری بی اثر و ناکارآمد شود.

پایتخت در خلال این سال ها هر چند مشکل اشتغال و بیکاری برخی از جوانان و مهاجران را رفع کرد اما خود با معضلات و مشکلات لاینحل مواجه شد که مهمترین آن آلودگی هوا و مساله حمل و نقل است.

با ورود بی ضابطه مهاجران و از طرف دیگر ناکارآمدی مدیریت شهری در توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی، شمار خودروهای شخصی و تک سرنشین از دهه 70 رو به افزایش گذاشت درحالی که به دلیل تعداد ناکافی اتوبوس ها در این دهه، عموما شهروندان دیر به مقصد می رسیدند و با تاخیر در محل کار حاضر می شدند.

اما پس از این سال ها یک اتفاق در تهران افتاد و آن توسعه حمل و نقل عمومی از جمله مترو و افزایش شمار اتوبوس ها بود؛ خطوط مترو در چهارگوشه تهران به راه افتاد و اتوبوس ها نیز پرتعداد شدند.

این تحول می باید مشکل تهران را تا حدودی رفع می کرد اما اینطور نشد و همچنان واگن های خطوط مترو و اتوبوس ها شلوغ و ترافیک ادامه دار است. دروازه تهران همچنان به روی مهاجران و بیکاران باز است و درضیافت پایتخت، شاید بیکاران خوشحال ترین افراد جامعه باشند. تهران با این رویکرد را می توان میهمان نوازترین و در عین حال مظلوم ترین شهر تاریخ خواند که هرگز در مقابل سیل ورود مهاجران مانع ایجاد نکرد.

اما شاید مهمترین مساله ای که شهر تهران با آن درگیر است موضوع حمل و نقل عمومی است که آشکارا مسائل آن در شهر دیده می شود که در این حالت تعداد وسایل حمل و نقل عمومی و همچنین تعداد بزرگراه ها و خطوط مترو باید متناسب با میزان جمعیت ایجاد شود تا از وسایل شخصی استفاده نکنند.

وقتی مردم احساس کنند با وسایل عمومی راحت تر و سریع تر به مقصد می رسند کمتر از وسایل شخصی استفاده می کنند. واقعیت این است که کارآمدی مدیریت شهری تا اندازه زیادی به حمل و نقل عمومی آن وابسته است؛ این سیستم هر چه قوی تر عمل کند به همان اندازه بارضایت شهروندان همراه خواهد بود و در غیر این صورت، سایر خدمات شهری نیز ناکارآمد عمل خواهد کرد.

شهروندان از وسیله نقلیه و خاصه اتوبوس ها برای حضور در محل کار استفاده می کنند و چنانچه این سامانه به موقع و به درستی خدمات ارایه نکند شهروندان دیر به مقصد می رسند و این دیر رسیدن ها، خدمات، تولیدات و محصولات یک منطقه و شهر را با مشکل روبرو می کند. بنابراین تقویت حمل و نقل عمومی یک شهر و به ویژه کلان شهرها یک ضرورت غیرقابل انکار است و مدیریت شهری باید همواره نگاهی به ورودی شهر و رشد جمعیت داشته باشند.

در این حالت برنامه ریزان شهری باید دائم در اندیشه تقویت، نوسازی و دگرگون سازی این سامانه باشند. وقتی حمل و نقل یک شهر بیمار و ناکارآمد باشد، سایر بخش ها نیز ناکارآمد خواهد بود و با این وضع هیچیک از واحدها نمی توانند به درستی وظایف خود را انجام دهند.

کلانشهر تهران اکنون چیزی حدود 12 میلیون جمعیت در خود جای داده است که این شمار جمعیت به امکانات متعدد و کافی نیازمند هستند و چنانچه یکی از زیرساخت های شهری ناکارآمد شود، می تواند سایر واحدها را تحت تاثیر قرار دهد.