ضرورت پذیرش
باید تلاش کنیم به وضعیتی و تصمیمی برسیم که خطر انتقال کرونا کاهش پیدا کند. در این چند ماه سپری‌شده شاهد افزایش انتقال و تعداد بیماران بودیم و مسلما دنیایی که ما از زمستان سال گذشته به بعد تجربه می‌کنیم دنیای کاملا متفاوتی است.
الهام فخاری* باید تلاش کنیم به وضعیتی و تصمیمی برسیم که خطر انتقال کرونا کاهش پیدا کند. در این چند ماه سپری‌شده شاهد افزایش انتقال و تعداد بیماران بودیم و مسلما دنیایی که ما از زمستان سال گذشته به بعد تجربه می‌کنیم دنیای کاملا متفاوتی است.
باید به شیوه دیگری از زندگی، مدیریت، کار و اداره کردن بخش‌های مختلف فکر کنیم. باید فکر کنیم چگونه می‌توان روش‌های جدیدی را با روش‌های قبلی زندگی جایگزین کنیم. درحال‌حاضر خطر انتقال ویروس کرونا و بیماری به معنای خطر مرگ برای شهروندان است که متأسفانه آمار هرروز رو به افزایش است.
ما نیازمند تصمیم درست، منسجم و هماهنگ هستیم. در شورای شهر تهران ما به دنبال این بودیم که از طریق پیشنهاد تعطیلی مدت‌دار فرصتی فراهم شود تا اولا زنجیره انتقال از طریق فعالیت‌های روزانه کاری قطع شود و دوم اینکه در این مدت تعطیل، بر ایجاد روش‌های جدید متمرکز شویم. با ایجاد شرایط جدید و رویه‌های مناسب با شرایط فعلی و به‌خصوص برای کسب‌وکارهایی که دچار مشکل شده و خواهند شد، تدبیری کنیم. مشخصا برای کسب‌وکارهایی که وابسته به حضور جمعی مردم است و باید کاری کرد. شاید بتوان بسیاری از این مشاغل را در فضای مجازی فعال کرد تا به فعالیتشان ادامه بدهند.
همان‌طور که بسیاری از فعالیت‌های آموزشی در قالب خدمات مجازی به فعالیت خودشان ادامه دادند و برخی از فعالیت‌ها نیز با تراکم کمتر و فاصله‌گذاری مکانی و کندتر کردن آهنگ فعالیت نسبت به گذشته به فعالیتشان ادامه دادند. باید این شیوه‌ها در بسته‌بندی‌های مختلف همراه با فرایندشان تعریف شوند و مشخصا شیوه‌نامه‌هایی برای هرکدام از بخش‌ها نیز اعلام و تنظیم شود و از اینها مهم‌تر فرایند نظارت مناسب را نیز تعریف کنیم.
درحال‌حاضر شاهد نوعی ناهماهنگی در سطح جامعه، بین خانواده‌ها و سازمان‌های اداری هستیم. واقعیت این است که باید دستکم چند سال با کرونا زندگی کنیم و شرایط فعلی به‌هیچ‌وجه مناسب نیست. چراکه بخش بزرگی از جامعه را در مسیر تهدید قرار می‌دهد. بازهم باید تأکید کرد که نیازمند روش‌های تازه و کارآمد هستیم.
صرفا تعطیلی باعث حل‌شدن مسئله نیست. باید مسئله را به‌خوبی شناخت و راه‌حل مناسب را یافت. یکی از راه‌ها همان نکته‌ای است که اشاره شد؛ یعنی بپذیریم که دنیای کرونایی با دنیای پیشاکرونا متفاوت است و کسب‌وکارها، روش‌های زندگی، روش تعامل، دیدوبازدیدها و بسیاری از مسائل دیگر ربطی به گذشته ندارند. باید بپذیریم چیزی شبیه مراحل پذیرش فقدان عزیز و سوگ را از سر می‌گذرانیم. افراد در مواجهه با فقدان یک عزیز یا از دست دادن شرایط زندگی پیش کرونا در ابتدا درگیر انکار و فرافکنی هستند و تلاش می‌کنند با علت و عوامل مختلفی موضوع را توجیه کنند و پس‌ازآن کم‌کم با واقعیت کنار می‌آیند.
باید قبول کنیم که این واقعیت زندگی ماست و فراگیر و جهانی است و متناسب با این واقعیت مسائل و راه‌حل‌ها را بیابیم. برای مثال شاید یک یا دو سال زمان نیاز داشته باشد تا همه رویه‌ها اصلاح شود. ما نیازمند تغییر تمدن با وضعیت موجود هستیم. تمدن پیوندی عمیق با بقا دارد و همواره خود را برای بقا تغییر داده است. ضمن اینکه شرایط جدید قطعا فرصت‌هایی را نیز با خود دارد که هنوز از چشم ما پنهان مانده است. فرصت‌هایی که با بازتعریف روش زندگی خود را نشان خواهند داد.
*رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر تهران
