جدال زنگنه و جلیلی
وزیر نفت در نامه‌ای به سعید جلیلی به اظهارات او درباره فروش نفت پاسخ گفت.
چند روزی است که فضای مجازی و سایت‌های خبری پر شده از دعوای غیرمستقیم سعید جلیلی و بیژن نامدارزنگنه (وزیر نفت) آن هم بر سر مساله فروش نفت؛ این موضوع تا آنجا پیش می‌رود که زنگنه، جلیلی را به مناظره فرا می‌خواند.
به گزارش تین نیوز به نقل از اعتماد، اینکه چرا این روزها زنگنه در سیبل جلیلی قرار گرفته است و چند و چون ماجرا چیست شاید بد نباشد نیم‌نگاهی به گذشته داشته باشیم.
با کنار رفتن محمود احمدی‌نژاد از پاستور سعید جلیلی نیز مجبور شد تن به کوچ دهد و اما از همان زمان عزمش را برای برداشتن گامی بلندتر جزم کرد؛ برای همین سال 92 نامش در میان 6 کاندیدای ریاست‌جمهوری به چشم خورد، البته بخت با او یار نبود و ریاست‌جمهوری حسن روحانی او را یک گام به عقب‌تر نشاند.
سعید جلیلی کسی است که در دولت دهم به عنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی مسوولیت مذاکرات هسته‌ای با کشورهای 1+5 را بر عهده گرفت؛ همان مذاکراتی که به «مذاکره برای مذاکره» معروف شد. با اینکه جلیلی در تمام سال‌ها و ماه‌هایی که مسوولیت مذاکره را بر عهده داشت، نتواست دستاوردی داشته باشد و حتی هم‌پیمانان سیاسی او نیز به شیوه دیپلماسی او اعتراض کردند.
در جریان مناظرات ریاست جمهوری انتقادصریح دکتر ولایتی را از سعید جلیلی از یاد نبرده‌ایم. وقتی کار به دولت بعدی سپرده شد، انتقادهای او هم نسبت به مذاکرات و شخص محمدجواد ظریف شروع شد که نمای تمام قدش در جریان مذاکرات کمیسیون ویژه برجام رقم خورد.
دولت در سایه
بعد از پیروزی حسن روحانی در دوازدهمین انتخابات ریاست‌جمهوری انتقادهای سعید جلیلی نسبت به دولت شکل سازمانده‌تری به خود گرفت تا آنجا که او جلساتی را در دفترش تشکیل می‌داد و از افراد مختلف که عمدتا وزرای دولت نهم و دهم بودند، دعوت می‌کرد تا در موضوعات مختلف از جمله مساله مسکن، اقتصاد، سیاست خارجی و... صحبت کنند، اسمش را هم گذاشته بود «سلسله جلسات سایه تمدن اسلامی برای تایید، تکمیل و تصحیح برنامه‌های دولت دوازدهم»
اما برخلاف این عنوان عریض و طویل بسیاری از ناظران را عقیده بر این بود که واقعیت امر تنها دو کلمه است: «دولت سایه» مساله‌ای که حتی سایت جلیلی برای انتشار محتوای جلسات از آن در یک پرانتز استفاده می‌کرد.
دیپلمات اصولگرایان که از اوایل شهریور ماه سال 96 دفترش را به مقری برای دولت سایه و چیدن کابینه در سایه اختصاص داده بود تقریبا هفته‌ای یک‌بار پرونده یک وزارتخانه را به بحث می‌گذاشت و از کارشناسانی دعوت می‌کرد تا عملکرد آن وزارتخانه را به نقد بگذارند؛ اما این کارشناسان تنها نقش کارشناسی برعهده نداشتند، بلکه عموما چهرههایی بودند که جلیلی آنها را برای پست وزارت در آن حوزه مناسب می‌دانست و با این اوصاف، هر جلسه نقد عملکرد یک وزارتخانه دولت مستقر، مراسمی بود برای رونمایی از یک وزیر در کابینه سایه.
البته این سلسله جلسات نتوانست عمر زیادی داشته باشد و بعد از مدتی که حتی از سوی رسانه‌های اصولگرا مورد توجه قرار نگرفت کم‌کم غبار فراموشی بر آن نشست و به کما رفت.
رویارویی جلیلی و زنگنه
تا بود وزارت خارجه و سیاست خارجی مورد نقد پی در پی سعید جلیلی قرار می‌گرفت، اما اخیرا توجه او همسو با منتقدان نزدیک به جبهه پایداری در مجلس به سمت وزارت نفت و شخص زنگنه معطوف شده است. ماجرای دعوای اخیر هم از توییتی شروع میشود که حساب کاربری منتسب به سعید جلیلی منتشر میکند که در آن می‌نویسد: «در سال‌های ۹۱ و ۹۲ با وجود تحریم‌ها ماهانه یک تا ۱.۵ میلیون بشکه نفت و میعانات به فروش می‌رفت.»
بیژن نامدارزنگنه که از سال 92 سکان وزارت نفت را در دست دارد در مقام پاسخگویی بر می‌آید و خطاب به جلیلی می‌نویسد: «اینکه مرقوم فرموده‌اند دولت قبلی «با وجود تحریم‌ها ماهانه یک تا یک میلیون و ۵۰۰ هزار بشکه نفت و میعانات به فروش می‌رسانده»، ظاهرا و علی‌القاعده، نظر ایشان این بوده که روزانه چنین مقداری نفت فروخته می‌شده و گرنه فروش ماهانه یک تا یک میلیون و ۵۰۰ هزار بشکه نفت که رقم قابل ذکری نیست.
اما، در باب ادعای ایشان، اگر قرار بر مقایسه منصفانه باشد، جناب آقای دکتر جلیلی باید عملکرد وزارت نفت در برخورد با تحریم‌ها را در دولت دهم با عملکرد وزارت نفت در دولت یازدهم مقایسه می‌کردند. در این موضوع شایسته است که با زبان آمار و ارقام صحبت شود، زیرا گاهی از مقدار فروش نفت در دوره قبلی تحریم‌ها در دولت پیشین، افسانه‌هایی شنیده میشود که انسان نمی‌داند از کجا آمده است؟»
زنگنه در بخش دیگری از جوابیه‌اش می‌نویسد: « به عملکرد صادرات نفت و میعانات گازی در ۶ ماه پایانی دولت دهم (اسفندماه ۹۱ تا پایان مرداد ۹۲) بر پایه گزارش رسمی خطاب به سران کشور که به امضای جناب آقای قاسمی، وزیر محترم وقت نفت رسیده، کمتر از روزانه یک میلیون و ۲۰۰ هزار بشکه بوده است، در حالی که در هفت ماه نخست دولت یازدهم (یعنی از شهریور تا پایان اسفند ۱۳۹۲) با مدیریت کنونی وزارت نفت، رقم صادرات به‌طور میانگین برابر یک میلیون و ۳۴۰ هزار بشکه در روز بوده است.
این رقم، در سال ۹۳ معادل روزانه یک میلیون و ۳۴۰ هزار بشکه و در سال ۹۴ تا پایان دی‌ماه (و پیش از اجرای برجام)، روزانه یک میلیون و ۳۵۰ هزار بشکه بوده است که به روشنی مشخص میشود، عملکرد دولت یازدهم در صادرات نفت و میعانات گازی چه در هفت ماه پایانی سال ۹۲ و چه در سال‌های ۹۳ و ۹۴ که تحریم‌ها همچنان و حتی با شدت بیشتر ادامه داشته، تماما بیشتر و بهتر از عملکرد دولت دهم که به‌طور مشخص مورد توجه جناب آقای دکتر جلیلی قرار گرفته، بوده است.
بدین‌ترتیب آشکار است که مدیریت کنونی وزارت نفت، درآن دوران، بی‌ادعا و با پرهیز از رجزخوانیهای بی‌پشتوانه، در همه موارد توانسته بود عملکردی بهتر از عملکرد دولت دهم ارایه کند.»
سعید جلیلی پس از جوابیه زنگنه دست به قلم میشود در پاسخ به او می‌نویسد: درباره پاسخ جناب آقای مهندس زنگنه وزیر محترم نفت به اظهارات اخیر اینجانب نکاتی را به استحضار ایشان و ملت شریف ایران می‌رساند: مبنای گفتمان دولت سایه کمک آحاد جامعه به دولت حاضر با تلاش برای «تقویت کارهای صحیح»، «تکمیل کارهای ناقص» و «تصحیح کارهای نادرست» است.
ضرورت این رویکرد به ویژه در مواجهه با دشمن خارجی اهمیت مضاعف پیدا میکند. آنچه در گفت‌وگوی ویژه خبری مستند به آمار رسمی کشور از فروش روزانه یک تا ۱.۵ میلیون بشکه نفت و میعانات در ایام سخت تحریم در سال‌های 92-۹1 گفته شد، پاسخی بود به راهبرد فشار حداکثری امریکا برای صفر کردن فروش نفت ایران و تاکید بر این نکته که امروز هم کشور می‌تواند با همان قدرت و بلکه بیشتر عمل کند.»
جلیلی در بخش دیگری از جوابیه‌اش به زنگنه از جلسات دولت سایه نام می‌برد و می‌نویسد: «بر مبنای همین توانمندی کشور و در پاسخ به برخی نگرانی‌ها و ادعاهای غلط درباره مشکلات مربوط به فروش نفت، کارگروه نفت دولت سایه با دعوت از متخصصان امر از دوره‌‌های مختلف به ویژه دوران وزارت آقای زنگنه، جلساتی را برای کمک به دولت تشکیل داد که حاصل آن ارایه راهکارهای مشخص در این زمینه بود و نتیجه آن ۹۸/۲/۱۶ برای آقای رییس‌جمهور ارسال و از ایشان خواسته شد این راهکارها در کمیته‌‌ای مورد راستی آزمایی قرار گیرد و ایشان نیز آن را در ۹۸/۲/۱۷ به وزیر محترم نفت ارجاع کردند که اینجانب با وجود گذشت بیش از ۴۰ روز از فرجام آن نامه بی‌‌خبرم.»
او نهایتا می‌نویسد: «آنچه گفته شد تلاش ما در کمک به دولت برای عبور موفق از فشارهای حداکثری دشمن در زمینه نفت بوده است. ارسال نامه‌‌ها با ملاحظه منافع ملی و رسانه‌‌ای نکردن آنها شاید گواهی بر صادقانه بودن این اقدام و عدم قصد بهره‌‌بری‌‌های غلط سیاسی باشد.
برداشت از این اقدامات به تعابیری چون «تهاجمات و ضربات»، «کانون اصلی انتشار ادعا علیه مدیریت فعلی نفت»، «افسانه‌‌سرایی»، «رجزخوانیهای بی‌پشتوانه»، «محاکمه غیابی مسوولان وزارت نفت» و... قابل فهم نیست. چرا باید از پاسخی که به امریکا داده میشود و قابلیت های کشور را در گذشته و حال به رخ دشمن می‌‌کشد، وزیر محترم نفت برآشفته شود؟!»
آماده‌باش برای مناظره
زنگنه در جوابیه‌اش به سعید جلیلی او را به مناظره فرا می‌خواند و می‌نویسد: اینجانب در تاریخ ۱۳۹۸/۳/۱۹ از جناب آقای رییس‌جمهوری کتبا درخواست کرده‌ام و هم اینک نیز به طور عمومی این درخواست را تکرار کرده و اعلام آمادگی می‌کنم که برای روشن شدن میزان اعتبار و صحت ادعاهای جناب آقای دکتر جلیلی، جلسه‌ای با حضور اینجانب و ایشان در شورای عالی هماهنگی اقتصادی یا هر مرجع دیگری گذاشته شود تا پس از شنیدن سخنان دو طرف، مسوولان کشور به قضاوت بنشینند.
این گونه که رایج شده افراد متاسفانه یک طرفه به محاکمه غیابی مسوولان وزارت نفت می‌پردازند از هیچ منظری (نه شرعی و نه عرفی) عادلانه و موجه نیست. البته بهتر بود که این مناظرهدر حضور افکار عمومی برگزار شود تا مردم نیز به عنوان صاحبان اصلی کشور اعتبار دیدگاه‌های طرفین را به قضاوت بنشینند؛ اما متاسفانه به دلیل آنکه بیان بسیاری از مطالب در شرایط کنونی سبب افشای اطلاعات برای دشمنان ملت ایران میشود، لذا این امر به مصلحت کشور نیست.»
پیشنهاد مناظره از سوی زنگنه با استقبال جلیلی مواجه میشود و او هم در این رابطه می‌نویسد: «برای تمام دست‌اندرکاران مبارزه با فشار حداکثری دشمن از جمله وزارت محترم نفت آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم حاصل مباحثات این‌گونه که بسیاری از آنها را می‌‌توان در منظر افکار عمومی نیز انجام داد، پیشرفت روز افزون کشور در مقابله با دشمنان انقلاب اسلامی باشد. تجربه برجام و ارایه نقدهایی که به آن شد گویای آن است که اینجانب و همکارانم از چنین مناظراتی استقبال می کنیم.»
تکذیب توییتر بعد از 5 سال
در میان جوابیه‌ای که سعید جلیلی خطاب به زنگنه می‌نویسد یک نکته مانند یک چراغ قرمز خودنمایی میکند و آن پی‌نوشت این جوابیه است. او در این پی‌نوشت می‌نویسد: «از آنجا که یک توییت مبنای پاسخ وزیر محترم نفت قرار گرفته، مجددا یادآور میشود در توییتر حساب کاربری ندارم.»
سعید جلیلی در حالی حساب کاربری‌اش را در توییتر تکذیب میکند که این حساب کاربری در سال 2013 ایجاد شده است و در طول این 5 سال بارها و بارها رسانه‌های اصولگرا و اصلاح‌طلب اخباری را از قول این حساب کاربری منتشر کرده‌اند اما در تمام این مدت حتی یک‌بار هم کسی به یادش نمی‌آید که جلیلی آن را تکذیب کرده باشد یا بگوید حساب کاربری ندارد.
مضاف برآنکه در میان دنبال‌کنند‌گان این صفحه همقطاران سعید جلیلی از جمله مرتضی آقاتهرانی، علیرضا زاکانی، سیدمحمد حسینی و... هم دیده می‌شوند و این جای سوال است آیا جلیلی حتی به دوستانش هم نگفته است که توییتر ندارد.
با همه این حرف و حدیث‌ها اینکه در این دعوای میان زنگنه و سعید جلیلی حق و حقیقت مربوط به اظهارات کدام‌یک است نیاز به یک بررسی آماری دارد که شما می‌توانید در صفحه 10 روزنامه آن را بخوانید.
واقعا چطور نمی دانید ک تا به حال توئیتر را قبلا تکذیب کرده اند.... بیش از دو بار...