◄ اهمیت توزیع منابع در پروژههای ریلی
چینش منابع و توزیع آن، آن قدر مهم است و اهمیت دارد که قابل توصیف نیست! و این یعنی مدیریت همان منابع محدود در بخش ریلی.
منابع بکر و دست نخورده در بخش ریلی، بسیار بوده و هر یک از آنها میتوانند بهطور مستقیم و غیرمستقیم، سرمایههای بسیاری را جذب نمایند، اما نکته مهم نحوه چینش و توزیع این منابع است.
به گزارش تین نیوز، مطلب بالا بخشی از دیدگاههای احمد خوشنودی کارشناس حمل و نقل است که در بخش نظرهای کاربران تین نیوز، در مورد مطلب «دغدغه بخشخصوصی در صنعت ریلی» مطرح کرد.
احمد خوشنودی با تاکید بر اینکه هیچ دولتی در دنیا، عهدهدار تامین همه سرمایههای عمرانی یا سرمایهگذاریها در زیر بخشهای خود نیست و این مسئولیت را نمیپذیرد، گفت: دولتها سیاستهای جذب سرمایه را با ایجاد مشوقهای کارساز و موثر در بخشهای مختلف پدید میآوردند.
این کارشناس با تاکید بر اینکه «محدودیت ایدهها» مسئله مهمی است که باید مورد توجه قرار گیرد، خاطرنشان کرد: این بدان معنی است که ایدهها میتوانند با همین منابع محدود، کارهای بزرگ انجام دهند.
وی ادامه داد: تصور کنید از ما سوال شود 20 واگن را به چند طریق میتوانیم کنار هم قرار دهیم؟ پاسخ این سوال از مرتبه 10 به توان 18 است!( بیست فاکتوریل) 10 بهتوان 18 یعنی یک میلیارد پکیج که در هر بسته یک میلیارد قرار داد! اگر هر چیدمان فقط یک ثانیه طول بکشد، از ابتدای عمر کره زمین تا به امروز فقط بیست درصد آن گذشته است!!
خشنودی تاکید کرد: منظور از این مثال آن است که چینش منابع و توزیع آن، آن قدر مهم بوده و اهمیت دارد که قابل توصیف نیست و این یعنی مدیریت همان منابع محدود در بخش ریلی.
به گفته وی این چینش منابع است که میتواند تکلیف پروژهها و طرحهای روی زمین مانده را مشخص کند و این بدان معناست که «نحوه استفاده از منابع محدود، میتواند نزدیک به نامحدود باشد».
این کارشناس افزود: در مثالی که از چینش واگنها مطرح شد، مسلماً همه روشهای چینش آنها، مقصد و هدف نیست، بلکه ما بهعنوان کسی که قدرت تعقل، تفکر و مدیریت دارد، بهدنبال کاراترین، راحتترین، قابل مدیریتترین و پرسودترین چینش آنها هستیم.
خوشنودی تاکید کرد: منابع بکر و دست نخورده ما، در راهآهن، بسیار هستند و هر یک از آنها میتوانند بهطور مستقیم و غیر مستقیم، سرمایههای بسیاری را جذب کنند، مسئله آینده، نحوه چینش و توزیع این منابع خواهد بود.
چگونگی چینش منابع و توزیع آنها دغدغه مهم و مسئولانه ای ست.همانطور که جناب خشنودی تاکید کرده اند در دنیا رسم نیست که دولت ها عهدهدار تامین همه سرمایههای عمرانی یا سرمایهگذاریها در زیر بخشهای خود باشند و از این مسئولیت شانه خالی میکنند و در عوض تلاش میکنند سیاستهای جذب سرمایه را با ایجاد مشوقهای کارساز و موثر پی بگیرند.اما در اینجا جریان کاملا بر عکس است و سیاستهای جذب سرمایه کاملا رها شده و دولت اصرار دارد و خودش را متعهد به اجرای پروژه های عمرانی میداند. آخر سر هم کار را با چندین سال تاخیر به پایان میبرد و با کلی هزینه ی اضافه و کیفیت نازل بدلیل طولانی شدن پروژه ( راه آهن اصفهان - شیراز با آن کیفیت فجیع تحویل شد، راه آهن قزوین رشت در حدود ده سال طول کشید و مسیر میانه - تبریز بعد از 20 سال فعلاً به بستان آباد رسیده است). این یعنی اتلاف منابع.