◄ ژنرال‌های هوانوردی در کوچه و پس کوچه‌های بی‌توجهی
سازمان مجموعه پیچیده‌ای از عناصر در هم بافته، مرتبط به هم و پویاست که از اجزایی نظیر نهاده‌ها، فرآیندها، حلقه‌های بازخورد، ستادها و محیطی که سیستم‌ها در آن مشغول به فعالیت هستند، تشکیل شده است.
شهاب بیرانوند* سازمان مجموعه پیچیده‌ای از عناصر در هم بافته، مرتبط به هم و پویاست که از اجزایی نظیر نهاده‌ها، فرآیندها، حلقه‌های بازخورد، ستادها و محیطی که سیستم‌ها در آن مشغول به فعالیت هستند، تشکیل شده است.
برخی از سازمان‌ها، سازمان‌های یادگیرنده هستند؛ یعنی در آنها اهداف جمعی اهمیت دارد و افراد به طور مستمر می‌آموزند که چگونه با یکدیگر یاد بگیرند.
در مرکز کنترل فضای کشور؛ این قلب تپنده هوانوردی ایران که یکی از حیاتی‌ترین و حساس‌ترین مراکز یادگیرنده مبتنی بر خود است. ژنرال‌های هوانوردی خود یاد می‌گیرند که چگونه یاد بگیرند، آنها سفیرانی هستند که اگر به سرانگشت هنر و تدبیر خود به داد ترافیک هوایی آشوبناک شبه جزیره کنونی قطر نمی‌رسیدند تعامل و گفتمان دیپلماسی امید بی‌معنی بود.
هنر این ژنرال‌های گمنام هوانوردی کشورمان حجم عظیمی از منابع مالی را نصیب شرکتی می‌کند که در اثنای آن می‌پوشاند فقر هنر، دانش و بصیرت برخی تصمیم‌سازان پرمدعای خود بین فراخ میز را.
این دارائی‌ها، بی‌بدیل منبع نهایی خلق ارزش پایدار برای کشور و شرکت فرودگاه‌ها و ناوبری هوایی ایران است که متاسفانه در پیچ‌وخم منویات شخصی و فقر دانش راهبری برخی از تصمیم‌سازان در حال ذوب شدن است.
در پی بسته شدن فضای عراق و رشد سه برابری ترافیک هوایی عبوری و تقریبا کاهش سه برابری نیروی آموزش دیده مرکز کنترل فضای کشور و عدم بهبودی زیر ساخت‌های این مرکز و اخیرا نیز در پی مناقشات کشورهای عربی حوزه خلیج فارس و تحریم قطر با هجوم غیرمنتظره ترافیک هوایی این کشور روبه‌رو شدیم و جنوب قلمرو فضایی کشور تبدیل به کلاف سردرگمی از ترافیک‌هایی شده که هر کسی توان وهنر مدیریت این وضعیت آشوبناک را ندارد، مگر فرشتگان ایمنی مراقبت پرواز این مرکز.
وقتی هموطنان عزیزمان در کنار خانواده عزیزشان، یا در خواب ناز یا در تعطیلات به سر می‌برند و یا با فراغ بال مسافر خطوط هوایی هستند، فرشتگان بی‌ادعای این مرکز در حال مدیریت و راهبری ترافیک هوایی کشورمان با خطای صفر هستند تا ایمنی را تحت هر شرایط محیطی و شرایط درون سازمانی با خود گذشتگی به هموطنان عزیزمان هدیه کنند.
سوال اساسی ما این است مقامات مسئول چه مزایای مادی و یا نمادین-احساسی را برای نگاهداشت این دارائی‌ها که روز به روز در حال فروکاست هستند تدارک دیده‌اند؟
برای سلامتی پرسنل مراقبت پرواز که هر از چند گاهی بر اثر فشار و استرس بالای کاری شهیدانی را تقدیم می‌کنند چه تدابیری اندیشیده‌اند؟
چرا در مسلک عزیزان تصمیم‌ساز عدالت رویه‌ای، مراوده‌ای و توزیعی مفهومی ندارد و باید دوغ و دوشاب همسان باشند؟
از خود گذشتگی هم حد و آستانه‌ای دارد، آیا وقت آن نرسیده که مسئولین عالی رتبه شرکت فرودگاه‌ها قدری هم ببینند آنچه را که باید ببینند و گوشه چشمی هم به این ته جدول بیندازند.
باشد که همه ما قدر دارائی‌های خود را بدانیم و آنها را در گذر زمان و کوچه و پس کوچه‌های منویات شخصی خود گم و یا دچار فرسایش نکنیم.
*عضو انجمن علمی حمل و نقل هوایی کشور
