هر خبرنگار یک درخت!

وبلاگ فرزین پورمحبی-خبرنگاری شغل شریفی است که البته اگر مزایای دیگری هم داشت خیلی بهتر بود. مثلا اگر خبرنگار می توانست هر چیزی را که می بیند؛ بگوید؛ می توانست شب ها با وجدانی آسوده تر بخوابد و یا حداقل اگر می توانست چیزهایی که می گوید را دیگران ببینند، می توانست روزها را با سر بلندی سپری کند. اینکه سر بلندی در این روزها به چه دردی می خورد هنوز معلوم نیست اما احتمالا برای پیشگیری از آرتروز گردن بد نباشد.

قبول بفرمایید هیچ چیزی سخت تر از نگفتن چیزهایی که باید گفت نیست، چه کسی گفته یادگیری و «دانستن زورکی»؛ سخت است؟ هیچ دردی بیشتر از «اجبار به ندانستن» چیزهایی که باید دانست، نیست! و از آن بدتر، ندیدن دیدنی های نجومی از املاک گرفته تا فیش حقوق ... خبرنگار، بتدریج می داند که نباید بداند و نباید ببیند و با همین دردها هم تا ابد بماند.

خبرنگار پایش را که بیرون مرز می گذارد اسمش می شود: «خبرنگار بدون مرز» و اگر پایش را بیرون از گلیمش بگذارد، می شود خبرنگار بدون مغز! اگر سرپا سوال کند می شود پیش پا افتاده و بی سواد؛ اگر نشسته سوال کند می شود خمار و تنبل! اگر بخواهیم نیمه پر لیوان را ببینم خبرنگار در هر شرائطی بالاخره یک چیزی هست و منتسب به چیزهایی که اصولا نیست!

خبرنگار خانه ندارد، پول ندارد ، امنیت شغلی و ایضا جانی ندارد ، بیمه ندارد و حتی بعضا کار هم ندارد و این آخری یکی از شگفتی های این شغل است یعنی بیکاری در عین اشتغال! با این اوصاف شغل خبرنگاری قبل از کار در معدن سخت ترین شغل هاست!

بدبختی اینکه شرائط زمانه هم خیلی موافقش نیست؛ مثلا یک زمانی شعار کشور «هر ایرانی یک پیکان» بود. اما حالا شعار کشور عزیزمان شده: «هر ایرانی یک درخت!»

از سویی دیگر با توجه به اینکه به مدد تلگرام و اینستاگرام و همه شبکه های اجتماعی هر ایرانی ذاتا یک خبرنگار هم محسوب می شود بنابراین شعار فوق را می توان این چنین هم عنوان کرد: «هر خبرنگار یک درخت!!» که البته شعار چندان آبرومندی برای این شغل شریف محسوب نمی شود. اما با چیزهایی که در بالا ذکر شد چندان هم بی مسما محسوب نمی شود.