فرار مغزها به آن دنیا!

البته ناگفته نماند در این راه، مسئولین دلسوزمان زحمات زیادی را متقبل شدند، آنها در ابتدا به شکل هدفمندی وازکتومی را ممنوع کردند تا بر جمعیت بیفزایند؛ بعد با آموزش و پرورش و صرف کلی سرمایه، جمعیت افزوده فوق را پروار کردند و دست آخر هم بدون هیچ توقعی تک تک این دسته گل ها را تقدیم اجانب کردند. فقط فرقش با سایر صادرات در این است که نه تنها ارزآوری ندارد بلکه کلی هم ارزبری دارد! اما چیزی که صادارت ما را خاص کرده، ادغام این دو گونه از صادارت به شکل توامان است... یعنی «صادارت نخبگان به آن دنیا!» یعنی اگر مغزی نتواند به «آن سر دنیا» فرار کند تسهیلاتی اندیشه شده که بتواند از همین جا به «آن دنیا» سفر کند!

معمولا فرنگی ها وقتی به ایران می آیند از اینکه می بینند ما شترسواری نمی کنیم متعجب می شوند و البته ما خودمان هم با دیدن اوضاع دور و برمان از اینکه چرا واقعا شتر سوار نیستیم بیشتر از آنها متعجب می شویم! وقتی هم نخبه ای از خارج به ایران بازمی گردد و نخبه ای دیگر از ایران به خارج مهاجرت نمی کند، به شکل متعجبانه ای با آن ها مصاحبه می کنیم که چرا ایران را برای زندگی انتخاب کرده اند؟!

البته هنر مسئولین ما یکی دوتا نیست آنها در تشکیل کمیته تحقیق و تفحص در خصوص دلائل شکست و یا علل ایجاد حوادث و شناسایی مسببان، جزو بهترین های جهان هستند؛ اما ایکاش در خصوص پیش بینی حوادث و یا پیش گویی آنها، به درجه ای از عرفان برسند که بشود نام «پیشگیری از حوادث غیرمترقبه» را بدون شرمندگی بر روی این کارهایشان گذاشت.

بزرگترین قاچاقچی انسان ها در کمین گل های خندان ما هستند و همه کشورهایی که سرشان به تنشان می ارزد با افتخار شده اند کولبرهای آنها .... با این اوصاف بی انصافی است که ما این دسته گل ها را اینگونه به آب بدهیم . ضرر این نوع از قاچاق خیلی بیشتر از قاچاق کفش و جوراب است.

روح این نوگلان عزیز همچون شور و شوق معصومانه کودکانه شان ... شاد.