تشنه آب یا تشنه لبیک؟
حسین نامی آشنا و عاشورا ماجرایی ست که به ابدیت پیوسته، ابدیتی که امواج فراموشی با وجود گذر ایام به هیچ وجه در آن راه ندارد. انچه که در طول تاریخ همواره این حماسه ی بزرگ و جاودانه را تهدید می کرده است ، تحریف و دروغ پردازی و مخدوش کردن و مشوه نشان دادن چهره ی منور نهضت کربلا خصوصا در ایام و سالگرد های عزاداری و سوگواری سالار شهیدان، حسین بن علی (ع) است.
وبلاگ فریدون اروجلو-حسین نامی آشنا و عاشورا ماجرایی ست که به ابدیت پیوسته، ابدیتی که امواج فراموشی با وجود گذر ایام به هیچ وجه در آن راه ندارد. انچه که در طول تاریخ همواره این حماسه ی بزرگ و جاودانه را تهدید می کرده است ، تحریف و دروغ پردازی و مخدوش کردن و مشوه نشان دادن چهره ی منور نهضت کربلا خصوصا در ایام و سالگرد های عزاداری و سوگواری سالار شهیدان، حسین بن علی (ع) است.
یکی از ظلم هایی که نسبت به واقعه ی منور عاشورا و حماسه ی بزرگ کربلا روا داشته می شود برجسته نمودن جنبه های عاطفی و احساسی این ماجرا ، خصوصا اشاره ی صرف به مسئله ی آب و تشنگی حسین (ع) و اصحاب آن بزرگوار است.موضوع آب و تشنگی شاید مهم ترین چیزی ست که از عاشورا و از روزگار کودکی مان به یاد داریم . عطش و تشنگی کاروانیان کربلا شاید بیشتر از هر موضوع دیگری حتی زخم تیر ها و شمشیر ها و کشته های آن واقعه ی بزرگ حماسه ی عاشورا را تحت الشعاع خویش قرار داده و به رخ کشیده می شود. البته منکر این موضوع نمی توان شد که در کربلا و روز عاشورا مسئله ی تشنگی و کم آبی نیز مطرح بوده است. خاصه آنکه تقارن نبرد سال 61 عاشورا در خرداد ماه (به گفته ی شهید مطهری) و یا اواسط ماه مهر (به نقل از کورت فریشلر آلمانی ) قرار گرفتن سپاه حضرت سید الشهدا در آن روز واقعه در بیابانی نسبتا کم آب و دور افتاده ، گرمای هوای عراق، قرار داشتن خیمه ها در محیطی باز، و وجود افراد زخمی و ... مسئله ی کم آبی اصحاب حسین را گواهی می دهد. ولی این کم آبی و تشنگی فقط در روز عاشورا و چند ساعت در بحبوبه ی جنگ وجود داشته نه زمان دیگر!
به راستی کدام عقل و منطقی می پذیرد که امام حسین (ع) با علم و دانش و هوش و ذکاوتی که داشت در ذخیره سازی آب مشروب مورد نیاز به وقت رسیدن سپاه ابن سعد برای روز مبادا چاره اندیشی نکرده باشد!
کدام منطق قبول می کند که امام ، وقتی آذوقه ی یاران با وفایش را فراهم کرده و حتی علوفه برای مرکب سوارانش تهیه دیده بود در ذخیره سازی آب خود و یاران در کربلا چاره اندیشی نکرده باشد!!!
بر اساس مدارک تاریخی امام ، خود و یارانش تا صبحدم دهم محرم سال 61 هجری از لحاظ آب کم و کاستی نداشته اند. شیخ مفید در صفحه ی نود و هفت جلد دوم ارشاد در بیان رویداد های روز عاشورا می نویسد :
وقتی زینب شنید امام حسین در شب عاشورا اشعاری در مذمت و بی وفایی دنیا می خواند نزد او شتافت و زمانی که ضمن گفتگو از اغاز جنگ امام با سپاه دشمن خبردار شد از شدت ناراحتی بیهوش شد که امام حسین برخاست و به روی او آب پاشید.
اسناد تاریخی دیگر نشان می دهد در کربلا خیمه ای به نام خیمه الماء وجود داشت که ذخیره ی آب سپاه امام حسین (ع) در آن نگه داری می شد. و حضرت عباس (ع) نیز روز هفتم ماه محرم با 50 نفر به رود فرات رفته و اب تهیه کرده اند.
ابن اثیر می گوید در شب دهم محرم مردانی که با امام حسین بودند در یک خیمه همگی تطهیر و غسل کردند تا اینکه در بامداد روز بعد با غسل عازم میدان شوند که این خود لازمه ی وجود آب به مقدار زیاد است. بنابراین مسئله ی بی آبی و عدم دسترسی به آن به هیچ وجه در کربلا وجود ندارد و تاریخ نگاران نیز بدان اشاره نکرده اند ولی بدون شک از بامداد دهم محرم که جنگ شروع شد، دیگر، افراد کاروان حسین (ع) دسترسی به آب نداشتند لذا اگر از تشنگی معذب بوده اند آن ناراحتی و بی آبی از بامداد روز دهم بوده است. شهید مطهری در صفحه ی 60 جلد اول حماسه ی حسینی در مورد محرومیت سپاه امام حسین از آب می نویسد اینطور نیست که امام و یارانش سه شبانه روز آب نخورده باشند بلکه سه شبانه روز بود که آب ممنوع شده بود!
آنچه مسلم است در کربلا حسین بیشتر تشنه ی لبیک بود ، تا تشنه ی آب...!
زنده یاد شریعتی در این باره چنین می گوید:
حسین بیشتر از آب تشنه ی لبیک بود ولی افسوس به جای افکارش زخم هایش را نشانمان دادند و بزرگترین درد او را بی آبی معرفی کردند!
