یادی از قطار مرگ/ ۲۹ بهمن سالروز انفجار قطار نیشابور

ثنایی نژاد: در کلاس مشغول تدریس بودم، در دانشگاه فردوسی مشهد. ناگهان صدای مبهم انفجاری مهیب به گوش رسید؛ به قدری شدید که شیشه های پنجره های کلاس لرزیدند. آن صدای وحشتناک خبر از فاجعه ای عظیم می داد. خیلی زود معلوم شد صدا مربوط به انفجار قطاری بوده است در فاصله ای بسیار دورتر از جایی که ما شنیده بودیم، در ایستگاه خیام نیشابور، جایی نزدیک به قدمگاه.

شایعات مختلفی در حال پخش شدن بود. برخی نگران بودند انفجار هسته ای باشد. می گفتند دود و غبار انفجار حالت قارچی داشته است. این شایعه چنان قوت گرفته بود که رئیس شبکه بهداشت و درمان نیشابور با من تماس گرفت و پرسید چگونه می تواند مطمئن شود تشعشعات هسته ای نداشته آن انفجار. به او گفتم یکی از اندیکاتورهایی که رادیولوژیست ها به لباس شان وصل می کنند تا میزان دُز مجاز اشعهٔ ایکس در محیط کارشان را نشان دهد، به منطقه بفرستد اگر سریعا تغییر کرد، نشان دهندهٔ وجود تابش های هسته ای می تواند باشد. چنین کرده بود و ساعتی بعد خبرم داد که خوشبختانه تغییری در  اندیکاتور ارسالی دیده نشده است.

تا اینجای کار خیال مان از این بابت راحت شد. اما خبرهای ناگوار از میزان تلفات بسیار دهشتناک بود. تاسف انگیز این بود که مقامات رسمی نمی دانستند قطار چه محموله ای دارد. به همین دلیل فرماندار وقت نیشابور با شنیدن آتش سوزی در قطار (قبل از وقوع انفجار)به همراه چند تن از مقامات دیگر، از جمله رئیس آتش نشانی این شهر، به سرعت خودشان را به نزدیک ترین فاصله از محل حادثه رسانده بودند. در همین زمان آتش به واگن های حامل آن محموله رسیده و آن انفجار دهشتناک رخ داده و همهٔ آن مقامات در دم جان سپرده بودند.

بعدها گفته شد قطار حامل گوگرد بوده است. ولی هرگز معلوم نشد چرا آن همه گوگرد به آن صورت حمل شده و دقیقا چه عاملی آن فاجعه را رقم زده است. امروز وقتی دیدم شعری در وصف این فاجعه در کانال «آفتاب صبح نیشابور» منتشر شده، تمام آن خاطرهٔ تلخ در ذهنم مرور شد و داغ کشته شدن قریب به ۴۰۰ همشهری ام تازه گردید.