روایتی از ویروس کرونا، از دفتر خاطرات یک زن تنها در ووهان چین

گسترش ویروس کرونا، که مرکز آن شهر ووهان در چین است، سبب نگرانی گسترده در جهان شده است. این شهر از ۲۳ ژانویه ارتباطش با بیرون تقریبا قطع شده است تا مقامات بتوانند ویروس را تحت کنترل درآورند. وسایل نقلیه رفت و آمد نمی‌کنند و بیشتر مغازه‌ها و شرکت ها تعطیل هستند. به مردم توصیه شده درخانه‌هایشان بمانند. «گیو جینگ» یک مددکار اجتماعی ۲۹ ساله است که تنها زندگی می‌کند. او یادداشت‌های روزانه خود طی هفته گذشته را نوشته است.

پنج شنبه ۲۳ ژانویه - روز قطع ارتباط

وقتی بیدار شدم خبر قطع شدن ارتباط شهر را با بیرون شنیدم. نمی دانستم باید چه کنم. اصلا نمی‌دانستم این موضوع به چه معنی است؟ این شرایط چقدر طول می کشد و من چطور باید خودم را برای شرایط تازه آماده کنم؟

اظهارنظرهای تندی در این باره در شبکه های اجتماعی وجود دارد. گفته شده که خیلی از بیماران بعد از تشخیص نتوانسته اند در بیمارستان بستری شوند (چون تخت کافی وجود ندارد).

خیلی ها ماسک به صورت دارند. دوستمانم گفتند که مواد غذایی در خانه ذخیره کنیم. برنج و نودِل دیگر پیدا نمی شود. مردی را دیدم که نمک می خرید. کسی از او پرسید چرا و او پاسخ داد که اگر تعطیلی یک سال طول بکشد چه کنیم؟

به داروخانه رفتم. دیدم تعداد کمی مشتری قبول می کنند. ماسک و ضدعفونی کننده الکلی تمام شده بود. بعد از ذخیره مواد غذایی هنوز در حیرتم. تعداد عابران و خودرو در خیابان‌ها رو به کاهش است و شهر ناگهان به حالت تعطیلی درآمده.

جمعه ۲۴ ژانویه - شب عید در سکوت

دنیا ساکت است و سکوت ترسناک. من تنها زندگی می کنم و تنها راهی که با آن حس می کنم آدم‌های دیگر در اطراف محل زندگی ام هستند، سر و صداهای راهروست.

زمان زیادی دارم که فکر کنم چطور زنده بمانم ولی منابع یا ارتباطات زیادی در اختیار ندارم. یکی از هدف هایم این است که بیمار نشوم، پس باید ورزش کنم. غذا هم برای زنده ماندن مهم است پس باید مطمئن باشم ذخیره غذایی کافی دارم.

دولت اعلام نکرده که تعطیلی چقدر طول می کشد یا اینکه ما چطور به کارمان ادامه دهیم. بعضی‌ها می گویند ممکن است تا ماه مه (سه ماه دیگر) طول بکشد.

امروز داروخانه و بقالی طبقه پایین ساختمان ما تعطیل بود ولی دیدن اینکه رستوران ها هنوز غذا به منازل تحویل می دهند آرامبخش است. نودِل در سوپرمارکت ها پیدا نمی شود ولی می توان برنج پیدا کرد. امروز به بازارچه رفتم و کرفس، ساقه سیر و تخم مرغ خریدم.

وقتی به خانه برگشتم همه لباس‌هایم را شستم و دوش گرفتم. رعایت بهداشت فردی خیلی مهم است. فکر کنم ۲۰، ۳۰ بار در روز دستهایم را می شویم.

وقتی بیرون می روم حس می کنم که هنوز با دنیا ارتباط دارم. تصور اینکه افراد مسنی که تنها زندگی می کنند یا کسانی که معلولیت دارند چگونه این شرایط را سپری می کنند، سخت است.

موقع شام با دوستانم تماس تصویری داشتم. همه حرف ها به ویروس ختم می شود. بعضی از آنها که به شهرهای نزدیک ووهان رفته بودند، تصمیم گرفته‌اند به خانه برنگردند. یکی از دوستانم هنگام تماس سرفه‌اش گرفت و دوست دیگری به شوخی به او گفت که تلفن را قطع کند.

سه ساعت حرف زدیم و بعد فکر کردم که می توانم با افکار مثبت بخوابم. ولی وقتی که چشمانم بسته شد، اتفاقات چند روز قبل فکرم را پر کرد. گریه ام گرفت. احساس بیچارگی، عصبانیت و اندوه می کردم. به مرگ هم فکر کردم. نمی خواهم بمیرم.

شنبه ۲۵ ژانویه - سال نوی چینی و تنها در خانه

امروز سال نوی چینی است. من هیچوقت علاقه به جشن گرفتن نداشتم، با شرایط جدید، سال نو بی‌معنی‌تر هم شده.

صبح بعد از عطسه، کمی خون دیدم و ترسیدم. ذهنم پر از نگرانی درباره مریضی شد. نمی دانستم که بیرون بروم یا نه. ولی چون تب ندارم و اشتهایم هم خوب است، زدم بیرون. دو تا ماسک به صورتم زدم هر چند مردم می گویند فایده ای ندارد. شهر هنوز خیلی ساکت است.

یک گلفروشی باز بود و صاحب مغازه تعدادی گل داوودی که اینجا برای مراسم ختم استفاده می‌شود، جلوی مغازه گذاشته بود. نمی دانم منظور خاصی از این کار داشته یا نه؟

در سوپرمارکت قفسه سبزیجات خالی بود و بعضی از مواد دیگر مثل نودِل هم تمام شده بود. فقط دو سه نفر توی صف ایستاده بودند. حسی دارم که مرا به خرید بیشتر وا می دارد. دوباره دو کیلو و نیم برنج خریدم. هفت کیلو هم در خانه برنج دارم. مواد غذایی دیگری مثل سیب زمینی شیرین، سوسیس، لوبیای قرمز، لوبیای سبز، دانه ارزن و تخم مرغ نمک زده خریدم.

من تخم مرغ نمک زده اصلا دوست ندارم... فکر کردم که بعد از رفع شدن محدودیت ها، آن را به دوستانم بدهم. الان به اندازه مصرف یک ماه مواد غذایی دارم. این زیاد خریدن خیلی احمقانه است. ولی با شرایط موجود، چطور می توانم خود را سرزنش کنم؟

بعد برای قدم زدم به کنار رودخانه رفتم. دو مغازه خوراک فروشی باز بودند. چند نفر با سگ هایشان آمده بودند بیرون. من توی این خیابان هیچ وقت قدم نزده بودم. احساس می کنم دنیای من کمی بزرگتر شده است.

یکشنبه ۲۶ ژانویه - صدای خود را به گوش دیگران برسانیم

در اولین روز از اعمال محدودیت ها نمی توانستم چیزی درباره این موضوع در شبکه های اجتماعی بنویسم (به دلیل فیلترینگ شبکه‌های اجتماعی در چین). حتی در وی‌چت هم نتوانستم چیزی بنویسم.

سخت است که در این شرایط زندگی معمول خود را ادامه دهی، امروز صبح ورزش کردم ولی نتوانستم تمرکز کنم چون ذهنم مشغول است.

امروز هم از خانه بیرون رفتم و سعی کردم آدم هایی را که می بینم بشمارم. تا فاصله ۵۰۰ متری منزلم، هشت نفر را دیدم. دوست نداشتم زود به خانه برگردم. می خواهم بیشتر ببینم. دو ماه پیش بود که به ووهان نقل مکان کردم. دوستان زیادی اینجا ندارم و شهر را هم به خوبی نمی شناسم.

فکر کنم امروز ۱۰۰ نفر را دیدم. حدود ساعت هشت شب بود که عده ای از پنجره هایشان شعار می‌دادند «برو، ووهان!». این شعار دادن نوعی حس قدرت به مردم می دهد.

سه شنبه ۲۸ ژانویه، بالاخره نور آفتاب آمد

حس ترس بین مردم جدایی انداخته است.

در بسیاری از شهرها مردم مجبورند ماسک بزنند. در ظاهر این کار برای کنترل همه‌گیر شدن ذات‌الریه است ولی در واقع می تواند به سوءاستفاده از قدرت منجر شود.

بعضی از شهروندان را که ماسک نداشتند از وسایل نقلیه جمعی بیرون انداخته‌اند. معلوم نیست چرا ماسک نداشتند. شاید نتوانستند بخرند یا اینکه از هشداری که دولت داده خبر نداشتند. به هر حال حق بیرون رفتن آنان از خانه نباید از بین برود.

بعضی از ویدیوهایی که در اینترنت دیدم، نشان می‌داد که بعضی از مردم درِ خانه کسانی را که خودشان را قرنطینه کرده بودند، مهر و موم کردند. افرادی هم از استان هوبِی که ووهان در آن قرار دارد، از خانه شان بیرون رانده شدند و جایی برای رفتن نداشتند. از طرف دیگر کسانی هم هستند که برای مردم این استان جایی برای ماندن فراهم می کنند.

برای اینکه دولت مردم را ترغیب به ماندن در منزل کند، راه های زیادی هست. دولت باید مطمئن شود که هر شهروندی ماسک در اختیار دارد یا حتی به آنها پول بدهد تا درخانه بمانند.

امروز بالاخره نور آفتاب را دیدیم. چند نفر را هم در مجتمع مسکونی مان دیدم که دمای بدن افراد غیرساکن را اندازه می گرفتند. اعتماد سازی و ارتباط برقرار کردن با وجود این محدودیت ها ساده نیست. جو سنگینی بر شهر حاکم است. نگرانی ام درباره زنده ماندن کمتر شده است. قدم زدن در شهر بدون اینکه با دیگران ارتباطی برقرار کنم به نظر بی معنی است.

مشارکت اجتماعی یک نیاز مهم است. همه باید نقشی را در جامعه برای خود پیدا کنند و به زندگی خود هدف بدهند.من هم در این شهر خاموش باید نقش خودم را پیدا کنم.

گیو جینگ بخشی از یادداشت هایش را در شبکه اجتماعی وی‌چت هم منتشر می کند.

تصاویر از دیویس سوریا.