طراحی اکوشهر در مغولستان با محوریت حمل‌ونقل ریلی
|
تین‌نیوز| شهرسازان آلمانی می‌خواهند در برهوتی در مغولستان بنای یك اكو شهر را آغاز كنند. این شهر كه هنوز وجود خارجی ندارد شهر مایدار نام دارد و در طراحی این شهر بالاترین استانداردهای زیست‌محیطی رعایت شده است برای اشتفان اشمیتز این پروژه بزرگ‌ترین پروژه زندگی اوست.
این معمار اهل شهر كلن در آلمان به همراه همكارانش مشغول طراحی نقشه شهری با بالاترین استانداردهای زیست‌محیطی مركز استپ مغولستان است، جایی كه در حال حاضر در آن هیچ اثری از شهرنشینی وجود ندارد. این شهر كه شهر مایدار نام دارد، قرار است در طی چند دهه آینده ساخته و تكمیل شود.
مایدار تا ۳۰۰ هزار نفر را در خود جای خواهد داد. در نقشه این شهر یك دانشگاه، چندین موزه، مراكز دینی و فضای زیادی برای جذب توریست و صنعت فیلم‌سازی پیش‌بینی‌شده است. حتی قرار است كه روزی پایتخت كشور نیز از اولان‌باتور به مایدار منتقل شود. محل ساخت ادارات دولتی هم در این طرح مشخص است.
اشتفان اشمیتز طراح این شهر اطمینان دارد كه شروع ساخت آن تا پایان ماه آوریل به تصویب مجلس مغولستان خواهد رسید.
این شهر در ابتدا تنها برای ۲۰ هزار نفر جمعیت پیش‌بینی‌شده بود؛ اما افزایش مشكلات در اولان‌باتور پایتخت مغولستان بر اهمیت ملی ساخت شهری بزرگ‌تر در مغولستان افزوده است. محل ساختمان شهر جدید تنها ۳۰ كیلومتر با اولان‌باتور فاصله دارد.
گرچه تراكم جمعیت در مغولستان بسیار پایین است؛ اما این كشور كه ازلحاظ وسعت پس از ایران نوزدهمین كشور پهناور دنیاست و تنها كمی بیش از ۳ میلیون نفر جمعیت دارد، با مشکلات بزرگی درزمینهٔ مسكن و ترافیك روبه‌رو است.
اشتفان اشمیتز در توضیح شرایط موجود در این كشور گفته است: اولان‌باتور درواقع تنها برای زندگی ۶۰۰ هزار نفر طراحی‌شده بود؛ اما در حال حاضر بیش از یک‌میلیون و ۲۰۰ هزار نفر ساكن این شهر هستند.
این كارشناس شهرسازی آلمانی همچنین می‌افزاید: هزینه مسكن در پایتخت مغولستان بیشتر از اروپاست و پرداخت قیمت‌های فعلی برای یك شهروند مغول با درآمد متوسط ممكن نیست. علت اصلی افزایش سریع جمعیت در پایتخت مغولستان موج چادرنشینانی است كه در جستجوی كار به سمت تنها شهر بزرگ این كشور سرازیر شده‌اند.
چادرنشینان اولان‌باتور در حلقه‌ای دور شهر زندگی می‌كنند و برای گرم كردن چادرهایشان از زغال‌سنگ خام استفاده می‌كنند.
دود آتش چادرها یكی از مهم‌ترین عوامل آلودگی هوای این منطقه است. بر اساس گفته‌های اشمیتز به دلیل وجود مشكلات یادشده در اولان‌باتور دولت مغولستان تصمیم دارد با كمك كارشناسان شهرسازی مایدار را به شكل شهری خودكفا طراحی كند.
انرژی لازم برای تصفیه آب آشامیدنی این شهر از منابع تجدید پذیر تأمین خواهد شد. ساخت راه‌ها و ساختمان‌ها نیز باهدف كاهش تمركز جمعیت در یك منطقه خاص برنامه‌ریزی شده است. تمام پیش‌بینی‌های انجام‌شده در این پروژه با بالاترین استانداردهای زیست‌محیطی مطابقت دارد.
اشمیتز، طراح اصلی این پروژه درباره روش تأمین آب و انرژی برای «شهر مایدار» می‌گوید: آب باران از كوه‌های اطراف شهر با عبور از باغچه‌ها تصفیه‌شده و در پایان به‌سوی یك دریاچه آب آشامیدنی هدایت می‌شود. این دریاچه خود محلی برای تفریح ساكنین خواهد بود.
انرژی لازم برای تأمین آب گرم در نیروگاه‌های فتوولتائیك تهیه می‌شود. برق نیز تا جای ممكن با به‌کارگیری انرژی‌های تجدید پذیر تولید خواهد شد.
وی همچنین به شرایط طبیعی مساعد ازجمله وزش مداوم باد و آسمان آفتابی حتی در طول زمستان در این منطقه اشاره می‌كند و می‌گوید: این ناحیه برای تأمین انرژی از منابع تجدید پذیر، بسیار مناسب است.
شركت معماری كه اشمیتز در آن كار می‌كند تاکنون پروژه‌های مختلفی را در آسیا و به‌ویژه در چین و مغولستان به اجرا درآورده است. 10 سال پیش این شركت در مناقصه‌ای برای طراحی یك «اكو شهر» در تیان‌جین، از شهرهای بزرگ چین برنده شد.
اشمیتز دراین‌باره می‌گوید: «این موفقیت بر شهرت ما در آسیا افزود. امروز بیش از ۵۰ درصد پروژه‌های ما در آسیا قرار دارند».
بخش طراحی نقشه «شهر مایدار» به پایان رسیده است. اكنون نوبت اجرای آن است. تا امروز از این شهر تنها نیمه پایین یك مجسمه بودا ساخته‌شده است.
این مجسمه كه قرار است ارتفاع آن به ۵۴ متر برسد نماد مركز سیاسی دینی این شهر است. بر اساس برنامه موجود ساخت اولین بخش این پروژه با ظرفیت اسكان برای ۹۰ هزار نفر تا سال ۲۰۳۰ به پایان خواهد رسید.
به گفته اشمیتز، علاقه سرمایه‌گذاران برای شركت در این پروژه زیاد است. دریافت درخواست‌های مكرر به‌ویژه از چین گزینه‌ی فروش زمین‌ها را به سرمایه‌گذاران بین‌المللی پررنگ‌تر كرده است.
به عقیده او مهم‌ترین نكته در جریان این تصمیم‌گیری‌ها آن است كه دولت مغولستان مدیریت این پروژه را از دست ندهد. درعین‌حال باید نظارت دقیقی بر كار تک‌تک سرمایه‌گذاران و پایبندی آن‌ها به استانداردهای زیست‌محیطی پیش‌بینی‌شده برای این پروژه وجود داشته باشد. در غیر این صورت «شهر مایدار» به‌سرعت «اكو شهر» بودنش را از دست خواهد داد
مایدار تا ۳۰۰ هزار نفر را در خود جای خواهد داد. در نقشه این شهر یك دانشگاه، چندین موزه، مراكز دینی و فضای زیادی برای جذب توریست و صنعت فیلم‌سازی پیش‌بینی‌شده است. حتی قرار است كه روزی پایتخت كشور نیز از اولان‌باتور به مایدار منتقل شود. محل ساخت ادارات دولتی هم در این طرح مشخص است.
اشتفان اشمیتز طراح این شهر اطمینان دارد كه شروع ساخت آن تا پایان ماه آوریل به تصویب مجلس مغولستان خواهد رسید.
این شهر در ابتدا تنها برای ۲۰ هزار نفر جمعیت پیش‌بینی‌شده بود؛ اما افزایش مشكلات در اولان‌باتور پایتخت مغولستان بر اهمیت ملی ساخت شهری بزرگ‌تر در مغولستان افزوده است. محل ساختمان شهر جدید تنها ۳۰ كیلومتر با اولان‌باتور فاصله دارد.
گرچه تراكم جمعیت در مغولستان بسیار پایین است؛ اما این كشور كه ازلحاظ وسعت پس از ایران نوزدهمین كشور پهناور دنیاست و تنها كمی بیش از ۳ میلیون نفر جمعیت دارد، با مشکلات بزرگی درزمینهٔ مسكن و ترافیك روبه‌رو است.
اشتفان اشمیتز در توضیح شرایط موجود در این كشور گفته است: اولان‌باتور درواقع تنها برای زندگی ۶۰۰ هزار نفر طراحی‌شده بود؛ اما در حال حاضر بیش از یک‌میلیون و ۲۰۰ هزار نفر ساكن این شهر هستند.
این كارشناس شهرسازی آلمانی همچنین می‌افزاید: هزینه مسكن در پایتخت مغولستان بیشتر از اروپاست و پرداخت قیمت‌های فعلی برای یك شهروند مغول با درآمد متوسط ممكن نیست. علت اصلی افزایش سریع جمعیت در پایتخت مغولستان موج چادرنشینانی است كه در جستجوی كار به سمت تنها شهر بزرگ این كشور سرازیر شده‌اند.
چادرنشینان اولان‌باتور در حلقه‌ای دور شهر زندگی می‌كنند و برای گرم كردن چادرهایشان از زغال‌سنگ خام استفاده می‌كنند.
دود آتش چادرها یكی از مهم‌ترین عوامل آلودگی هوای این منطقه است. بر اساس گفته‌های اشمیتز به دلیل وجود مشكلات یادشده در اولان‌باتور دولت مغولستان تصمیم دارد با كمك كارشناسان شهرسازی مایدار را به شكل شهری خودكفا طراحی كند.
انرژی لازم برای تصفیه آب آشامیدنی این شهر از منابع تجدید پذیر تأمین خواهد شد. ساخت راه‌ها و ساختمان‌ها نیز باهدف كاهش تمركز جمعیت در یك منطقه خاص برنامه‌ریزی شده است. تمام پیش‌بینی‌های انجام‌شده در این پروژه با بالاترین استانداردهای زیست‌محیطی مطابقت دارد.
اشمیتز، طراح اصلی این پروژه درباره روش تأمین آب و انرژی برای «شهر مایدار» می‌گوید: آب باران از كوه‌های اطراف شهر با عبور از باغچه‌ها تصفیه‌شده و در پایان به‌سوی یك دریاچه آب آشامیدنی هدایت می‌شود. این دریاچه خود محلی برای تفریح ساكنین خواهد بود.
انرژی لازم برای تأمین آب گرم در نیروگاه‌های فتوولتائیك تهیه می‌شود. برق نیز تا جای ممكن با به‌کارگیری انرژی‌های تجدید پذیر تولید خواهد شد.
وی همچنین به شرایط طبیعی مساعد ازجمله وزش مداوم باد و آسمان آفتابی حتی در طول زمستان در این منطقه اشاره می‌كند و می‌گوید: این ناحیه برای تأمین انرژی از منابع تجدید پذیر، بسیار مناسب است.
شركت معماری كه اشمیتز در آن كار می‌كند تاکنون پروژه‌های مختلفی را در آسیا و به‌ویژه در چین و مغولستان به اجرا درآورده است. 10 سال پیش این شركت در مناقصه‌ای برای طراحی یك «اكو شهر» در تیان‌جین، از شهرهای بزرگ چین برنده شد.
اشمیتز دراین‌باره می‌گوید: «این موفقیت بر شهرت ما در آسیا افزود. امروز بیش از ۵۰ درصد پروژه‌های ما در آسیا قرار دارند».
بخش طراحی نقشه «شهر مایدار» به پایان رسیده است. اكنون نوبت اجرای آن است. تا امروز از این شهر تنها نیمه پایین یك مجسمه بودا ساخته‌شده است.
این مجسمه كه قرار است ارتفاع آن به ۵۴ متر برسد نماد مركز سیاسی دینی این شهر است. بر اساس برنامه موجود ساخت اولین بخش این پروژه با ظرفیت اسكان برای ۹۰ هزار نفر تا سال ۲۰۳۰ به پایان خواهد رسید.
به گفته اشمیتز، علاقه سرمایه‌گذاران برای شركت در این پروژه زیاد است. دریافت درخواست‌های مكرر به‌ویژه از چین گزینه‌ی فروش زمین‌ها را به سرمایه‌گذاران بین‌المللی پررنگ‌تر كرده است.
به عقیده او مهم‌ترین نكته در جریان این تصمیم‌گیری‌ها آن است كه دولت مغولستان مدیریت این پروژه را از دست ندهد. درعین‌حال باید نظارت دقیقی بر كار تک‌تک سرمایه‌گذاران و پایبندی آن‌ها به استانداردهای زیست‌محیطی پیش‌بینی‌شده برای این پروژه وجود داشته باشد. در غیر این صورت «شهر مایدار» به‌سرعت «اكو شهر» بودنش را از دست خواهد داد
