خودروهای مرتبط: موانع و مسائل حقوقی
|
تین نیوز| انتظار می‌رود که خودروهای مرتبط با نرخ رشد مرکب سالانه به میزان 7/34 درصد از سال 2013 تا 2019، به درآمد 131.9 میلیارد دلار در سال 2019 برسند. اما این میزان از رشد با مسائل حقوقی مواجه خواهد بود که نه‌تنها موارد مربوط به حفاظت از اطلاعات را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه بر مسائل مسئولیت در قبال محصول، الزامات قانونی مخابراتی، امنیت و مخاطرات از دست رفتن داده نیز تأثیرگذار است.
خودروهای مرتبط، زیرمجموعه‌ای از اینترنت اشیاء هستند و در رابطه با فناوری‌هایی قرار می گیرند که قادرند به‌طور مثال با تشخیص خودروهای اطراف یا پایش شرایط بدنی راننده خودرو مانند کسالت یا خواب آلودگی، از بروز تصادفات رانندگی جلوگیری کنند. به‌طور مشابه می توان به فناوری‌های پارک خودکار که به خودروها امکان می‌دهد تا به صورت خودکار پارک شوند و یا به نمونه خودروی بدون راننده گوگل که برای همه هیجان انگیز است، اشاره نمود. علاوه بر اینها، خودروهای مرتبط نه‌تنها می‌توانند با سامانه‌های ترافیکی شهری برای یافتن بهترین مسیر رسیدن به خانه و یا تعیین فضاهای موجود برای پارک خودرو تعامل کنند، بلکه قادرند با فناوری‌های خانگی هوشمند، برای مثال به منظور روشن کردن سامانه گرمایشی منزل وقتی خودرو به فاصله 20 دقیقه‌ای خانه می رسد، نیز در تعامل باشند.
این موضوع یک کسب و کار عظیم نه‌تنها برای تولیدکنندگان خودرو و تولیدکنندگان تجهیزات اصلی (OEMها)، بلکه برای شرکتهایی مانند بیمه بوجود می آورد که می‌توانند از این طریق بر خودروها نظارت داشته و در موارد تصادفات، مسئولیتها را تعیین کرده و به‌علاوه، میزان قرارگرفتن در موقعیت‌های خطرناک را کاهش دهند. اما در این میان، چه موانع قانونی وجود دارند که باید توسط خودروهای مرتبط برطرف شوند؟
الزامات قانونی حفاظت از داده‌ها
با توجه به تعامل نزدیک بین خودروهای مرتبط و رانندگان آنها، مسائل مربوط به حفاظت از داده‌های خودروهای مرتبط شبیه به مسائلی است که از قبل در مورد اینترنت اشیاء و فناوری‌های پوشیدنی مطرح شده اند. در اینجا منظور از فناوری پوشیدنی، فناوری است که در آن لباس‌ها و لوازم جانبی قابل پوشیدن که با کامپیوتر و فناوری‌های الکترونیکی پیشرفته ترکیب شده اند، مورد استفاده قرار می گیرد. داده‌هایی که توسط خودروهای مرتبط تولید میشوند، اگر قابل اتصال به یک فرد باشند، «داده‌های شخصی» محسوب میشوند. این موضوع در مورد خودروهای مرتبط با یکدیگر پیچیده‌تر هم میشود. در واقع، خودروها بیش از سایر وسایل، قابل استفاده توسط کاربران مختلف هستند. آیا باید به دلیل چنین خصوصیتی هربار که خودرو روشن میشود، یک رضایت آگاهانه در مورد حریم خصوصی برای پردازش داده‌های شخصی از کاربر دریافت شود؟ و در صورتی که دریافت این رضایت لازم است آیا دریافت یک رضایت اولیه کفایت می‌کند؟ یا برای استفاده از هر کاربرد در خودرو، کاربر باید رضایت خود را اعلام کند؟ آیا این امکان وجود دارد که برای استفاده از برخی از کاربردهای اولیه خودرو، الزامی به دریافت رضایت کاربر نباشد؟
علاوه بر این، چگونه اطلاعاتی که توسط خودروهای مرتبط تولید شده‌اند، قابل استفاده هستند؟ چه کسی مالک این اطلاعات است؟ طرف‌های زیادی مانند صاحبان خودرو، کاربران، فروشندگان خودرو، OEMها و خودروسازان در این رابطه درگیر هستند. چه کسی باید داده‌هایی را که توسط خودروها تولید میشوند کنترل کند؟ از سوی دیگر، در خصوص خودروسازان غیراروپایی نیز یک مسئله دیگر در مورد انتقال داده‌ها وجود دارد. زمانی که خودروسازان میخواهند داده‌های دریافت شده از خودروهای مرتبط را به خارج از اتحادیه اروپا بفرستند، آیا به رضایت دیگری از طرف کاربران نیاز دارند یا می‌توانند بر قوانینی مانند آنچه که بندهای قرارداد استاندارد نامیده میشود، تکیه کنند؟ آیا انتقال داده‌ها به معنای لزوم تأمین خدمات در خصوص خرید خودرو از یک نهاد غیر اروپایی است؟
پاسخ به سؤالهای فوق باید بر اساس خصوصیات هر مورد داده شود.
الزامات قانونی مخابراتی
در خصوص خودروهای مرتبط مسئله این است که آیا تولید کنندگان خودرو/OEM ها تحت دامنه مقررات مخابراتی قرار می‌گیرند؟
در حقیقت مسئله این است که اگر این سازندگان به معنای تأمین‌کنندگان خدمات ارتباطی الکترونیکی برای مقاصد مقررات مخابراتی در نظر گرفته شوند، آیا به یک گواهی/مجوزعمومی از مقامات مخابراتی نیاز دارند؟ این موضوع باعث مشمولیت تعهدات قانونی مخابرات در مورد آنها میشود که این مسئله‌ای سنگین برای هر نهادی است که اپراتور مخابراتی نیست. علاوه بر این ممکن است به‌نظر برسد که این تعهدات با نوع داده‌ای که منتقل میشود، نامتناسب است. همچنین از آنجا که بیشترخودروسازان خودروهای تولیدی خود را درسطح جهان می‌فروشند، آیا باید از قوانین هر کشوری که خودروها را به آن می‌فروشند، تبعیت کنند؟ چندپارگی مقررات در چنین بخشی ممکن است باعث بهوجود آمدن یک مانع اصلی برای رشد چنین فناوری شود. اینها مسائلی است که مسئولین مخابراتی ایتالیا، AGCOM و مسئولین تنظیم مقررات مخابراتی بریتانیا، OFCOM، به‌عنوان قسمتی از رایزنی در مورد اینترنت اشیاء با آن مواجه هستند و بر اساس موضوعاتی که ما با آنها مطرح می‌کنیم، سعی خواهند کرد تا اقداماتی را برای رفع موانع انجام دهند.
مخاطرات سایبری
با توجه به میزان داده دریافت شده از خودروهای مرتبط، مسئله این است که چگونه این داده‌ها باید در مقابل حملات سایبری محافظت شود؟ همچنین آیا این داده‌ها باید در خودرو ذخیره شوند یا فقط باید به یک پایگاه داده ابری منتقل شوند؟چه اقدامات امنیتی باید پیاده‌سازی شوند تا از خودروهای مرتبط در برابر هکرها محافظت شود؟
همانطور که قبلا با اشاره به IOT (اینترنت اشیاء) مطرح شد، پاسخ به این سوالات همیشه در مقررات وضع شده یافت نمی‌شود. به‌طور ویژه مقامات حفاظت از داده‌های ایتالیا اغلب به تدوین دقیق اقداماتی امنیتی پرداخته‌اند که با پیاده‌سازی آنها داده‌ها را از دسترسی غیرمجاز حفظ کنند. با این وجود سطح اقدامات امنیتی با سطح حساسیت داده‌های جمع‌آوری شده افزایش خواهد یافت. همچنین مقررات حریم شخصی اتحادیه اروپا برای هر نوع پردازش داده‌ای گسترش خواهد یافت، و این یعنی الزام قانونی «آگاهی‌رسانی نقض داده»، که یک الزام جدید برای خودروسازان بهوجود می‌آورد.
مسئولیت در قبال حوادث
مقررات کنونی تعیین می‌کنند که در حالت کلی مالکین خودرو مسئول تصادفاتی هستند که با خودروهایشان اتفاق می افتد و موظف هستند که تحت پوشش بیمه قرار گیرند. با این وجود، آیا در خصوص خودروهای خودراننده یک مجموعه قوانین مسئولیتی برای OEMها وجود دارد؟ آیا این موارد باید به‌صورت قرارداد بین خودروسازان و خریداران تنظیم شود؟ آیا این نوع از تصادفات تحت مقررات مسئولیت در قبال محصول قرار می‌گیرد که هر نوع محدودیتی را سلب می کند؟ علاوه بر اینها، چه نوع بازرسی و تأییدیه‌هایی توسط مقامات محلی قبل از اجازه برای فروش چنین خودروهایی مورد نیاز است؟ این می‌تواند یکی از مسائل اصلی باشد که باعث تأخیر درراه اندازی دستگاههایی مانند خودروی بدون راننده گوگل است.
موارد فوق تنها بخشی از مسائل قانونی است که می‌توانند بر خودروهای مرتبط تأثیرگذار باشند و با توسعه فناوری بسیار بیشتر هم خواهند شد. دیدن این که چگونه خودروسازان با این مسائل مواجه میشوند، جالب خواهد بود و کنفرانس خودروهای مرتبط که در 12 و 13 نوامبر 2014 در شهر تورینو برگزار میشود فرصت خوبی خواهد بود تا رویکردهای مختلف از صنعت تا بخشهای دیگر مورد بازنگری قرار گیرد.
خودروهای مرتبط، زیرمجموعه‌ای از اینترنت اشیاء هستند و در رابطه با فناوری‌هایی قرار می گیرند که قادرند به‌طور مثال با تشخیص خودروهای اطراف یا پایش شرایط بدنی راننده خودرو مانند کسالت یا خواب آلودگی، از بروز تصادفات رانندگی جلوگیری کنند. به‌طور مشابه می توان به فناوری‌های پارک خودکار که به خودروها امکان می‌دهد تا به صورت خودکار پارک شوند و یا به نمونه خودروی بدون راننده گوگل که برای همه هیجان انگیز است، اشاره نمود. علاوه بر اینها، خودروهای مرتبط نه‌تنها می‌توانند با سامانه‌های ترافیکی شهری برای یافتن بهترین مسیر رسیدن به خانه و یا تعیین فضاهای موجود برای پارک خودرو تعامل کنند، بلکه قادرند با فناوری‌های خانگی هوشمند، برای مثال به منظور روشن کردن سامانه گرمایشی منزل وقتی خودرو به فاصله 20 دقیقه‌ای خانه می رسد، نیز در تعامل باشند.
این موضوع یک کسب و کار عظیم نه‌تنها برای تولیدکنندگان خودرو و تولیدکنندگان تجهیزات اصلی (OEMها)، بلکه برای شرکتهایی مانند بیمه بوجود می آورد که می‌توانند از این طریق بر خودروها نظارت داشته و در موارد تصادفات، مسئولیتها را تعیین کرده و به‌علاوه، میزان قرارگرفتن در موقعیت‌های خطرناک را کاهش دهند. اما در این میان، چه موانع قانونی وجود دارند که باید توسط خودروهای مرتبط برطرف شوند؟
الزامات قانونی حفاظت از داده‌ها
با توجه به تعامل نزدیک بین خودروهای مرتبط و رانندگان آنها، مسائل مربوط به حفاظت از داده‌های خودروهای مرتبط شبیه به مسائلی است که از قبل در مورد اینترنت اشیاء و فناوری‌های پوشیدنی مطرح شده اند. در اینجا منظور از فناوری پوشیدنی، فناوری است که در آن لباس‌ها و لوازم جانبی قابل پوشیدن که با کامپیوتر و فناوری‌های الکترونیکی پیشرفته ترکیب شده اند، مورد استفاده قرار می گیرد. داده‌هایی که توسط خودروهای مرتبط تولید میشوند، اگر قابل اتصال به یک فرد باشند، «داده‌های شخصی» محسوب میشوند. این موضوع در مورد خودروهای مرتبط با یکدیگر پیچیده‌تر هم میشود. در واقع، خودروها بیش از سایر وسایل، قابل استفاده توسط کاربران مختلف هستند. آیا باید به دلیل چنین خصوصیتی هربار که خودرو روشن میشود، یک رضایت آگاهانه در مورد حریم خصوصی برای پردازش داده‌های شخصی از کاربر دریافت شود؟ و در صورتی که دریافت این رضایت لازم است آیا دریافت یک رضایت اولیه کفایت می‌کند؟ یا برای استفاده از هر کاربرد در خودرو، کاربر باید رضایت خود را اعلام کند؟ آیا این امکان وجود دارد که برای استفاده از برخی از کاربردهای اولیه خودرو، الزامی به دریافت رضایت کاربر نباشد؟
علاوه بر این، چگونه اطلاعاتی که توسط خودروهای مرتبط تولید شده‌اند، قابل استفاده هستند؟ چه کسی مالک این اطلاعات است؟ طرف‌های زیادی مانند صاحبان خودرو، کاربران، فروشندگان خودرو، OEMها و خودروسازان در این رابطه درگیر هستند. چه کسی باید داده‌هایی را که توسط خودروها تولید میشوند کنترل کند؟ از سوی دیگر، در خصوص خودروسازان غیراروپایی نیز یک مسئله دیگر در مورد انتقال داده‌ها وجود دارد. زمانی که خودروسازان میخواهند داده‌های دریافت شده از خودروهای مرتبط را به خارج از اتحادیه اروپا بفرستند، آیا به رضایت دیگری از طرف کاربران نیاز دارند یا می‌توانند بر قوانینی مانند آنچه که بندهای قرارداد استاندارد نامیده میشود، تکیه کنند؟ آیا انتقال داده‌ها به معنای لزوم تأمین خدمات در خصوص خرید خودرو از یک نهاد غیر اروپایی است؟
پاسخ به سؤالهای فوق باید بر اساس خصوصیات هر مورد داده شود.
الزامات قانونی مخابراتی
در خصوص خودروهای مرتبط مسئله این است که آیا تولید کنندگان خودرو/OEM ها تحت دامنه مقررات مخابراتی قرار می‌گیرند؟
در حقیقت مسئله این است که اگر این سازندگان به معنای تأمین‌کنندگان خدمات ارتباطی الکترونیکی برای مقاصد مقررات مخابراتی در نظر گرفته شوند، آیا به یک گواهی/مجوزعمومی از مقامات مخابراتی نیاز دارند؟ این موضوع باعث مشمولیت تعهدات قانونی مخابرات در مورد آنها میشود که این مسئله‌ای سنگین برای هر نهادی است که اپراتور مخابراتی نیست. علاوه بر این ممکن است به‌نظر برسد که این تعهدات با نوع داده‌ای که منتقل میشود، نامتناسب است. همچنین از آنجا که بیشترخودروسازان خودروهای تولیدی خود را درسطح جهان می‌فروشند، آیا باید از قوانین هر کشوری که خودروها را به آن می‌فروشند، تبعیت کنند؟ چندپارگی مقررات در چنین بخشی ممکن است باعث بهوجود آمدن یک مانع اصلی برای رشد چنین فناوری شود. اینها مسائلی است که مسئولین مخابراتی ایتالیا، AGCOM و مسئولین تنظیم مقررات مخابراتی بریتانیا، OFCOM، به‌عنوان قسمتی از رایزنی در مورد اینترنت اشیاء با آن مواجه هستند و بر اساس موضوعاتی که ما با آنها مطرح می‌کنیم، سعی خواهند کرد تا اقداماتی را برای رفع موانع انجام دهند.
مخاطرات سایبری
با توجه به میزان داده دریافت شده از خودروهای مرتبط، مسئله این است که چگونه این داده‌ها باید در مقابل حملات سایبری محافظت شود؟ همچنین آیا این داده‌ها باید در خودرو ذخیره شوند یا فقط باید به یک پایگاه داده ابری منتقل شوند؟چه اقدامات امنیتی باید پیاده‌سازی شوند تا از خودروهای مرتبط در برابر هکرها محافظت شود؟
همانطور که قبلا با اشاره به IOT (اینترنت اشیاء) مطرح شد، پاسخ به این سوالات همیشه در مقررات وضع شده یافت نمی‌شود. به‌طور ویژه مقامات حفاظت از داده‌های ایتالیا اغلب به تدوین دقیق اقداماتی امنیتی پرداخته‌اند که با پیاده‌سازی آنها داده‌ها را از دسترسی غیرمجاز حفظ کنند. با این وجود سطح اقدامات امنیتی با سطح حساسیت داده‌های جمع‌آوری شده افزایش خواهد یافت. همچنین مقررات حریم شخصی اتحادیه اروپا برای هر نوع پردازش داده‌ای گسترش خواهد یافت، و این یعنی الزام قانونی «آگاهی‌رسانی نقض داده»، که یک الزام جدید برای خودروسازان بهوجود می‌آورد.
مسئولیت در قبال حوادث
مقررات کنونی تعیین می‌کنند که در حالت کلی مالکین خودرو مسئول تصادفاتی هستند که با خودروهایشان اتفاق می افتد و موظف هستند که تحت پوشش بیمه قرار گیرند. با این وجود، آیا در خصوص خودروهای خودراننده یک مجموعه قوانین مسئولیتی برای OEMها وجود دارد؟ آیا این موارد باید به‌صورت قرارداد بین خودروسازان و خریداران تنظیم شود؟ آیا این نوع از تصادفات تحت مقررات مسئولیت در قبال محصول قرار می‌گیرد که هر نوع محدودیتی را سلب می کند؟ علاوه بر اینها، چه نوع بازرسی و تأییدیه‌هایی توسط مقامات محلی قبل از اجازه برای فروش چنین خودروهایی مورد نیاز است؟ این می‌تواند یکی از مسائل اصلی باشد که باعث تأخیر درراه اندازی دستگاههایی مانند خودروی بدون راننده گوگل است.
موارد فوق تنها بخشی از مسائل قانونی است که می‌توانند بر خودروهای مرتبط تأثیرگذار باشند و با توسعه فناوری بسیار بیشتر هم خواهند شد. دیدن این که چگونه خودروسازان با این مسائل مواجه میشوند، جالب خواهد بود و کنفرانس خودروهای مرتبط که در 12 و 13 نوامبر 2014 در شهر تورینو برگزار میشود فرصت خوبی خواهد بود تا رویکردهای مختلف از صنعت تا بخشهای دیگر مورد بازنگری قرار گیرد.
