بالاخره سوخت الکترونیکی، آری یا نه؟

هدف این است که تا سال 2035 میزان آلایندگی خودروها و ون های جدید به صفر برسد و به نظر می رسد این کار به طور موثر موتورهای بنزینی و دیزلی را ممنوع می کند.

از آنجایی که مقررات جدید در مرحله تصویب بود، برخی از کشورها مانند آلمان استدلال کردند که سایر فناوری های بدون آلایندگی باید در نظر گرفته شوند. آن ها از کمیسیون اروپا خواستند، پیشنهادی در مورد چگونگی ادامه کار موتورهای احتراقی که با سوخت الکترونیکی حرکت می کند اعلام کند؛ این پیشنهاد باید کمک کند پس از سال 2035 که استفاده از خودروهای دیزلی ممنوع شده، فضایی برای ادامه کار این خودروها ارائه کند.

آلمان سرانجام در ماه مارس با اتحادیه اروپا به توافق رسید که خودروهای متکی بر سوخت کربنی را حتی پس از تاریخ ممنوعیت (سال 2035) باز هم بتواند بفروشد. اما این معامله سوالات زیادی را در مورد امکان سنجی، هزینه و واقعیت های بلندمدت وسایل نقلیه با سوخت الکترونیکی مطرح می کند. سوالاتی که پاسخ به آن باید از آشنایی با سوخت الکترونیکی آغاز شود.

سوخت الکترونیکی چیست؟

سوخت الکترونیکی جایگزین مصنوعی برای سوخت های فسیلی است که از هیدروژن و دی اکسید کربن ساخته می شوند. آن ها را می توان در موتورهای احتراقی سنتی استفاده کرد و با استفاده از شبکه هایی که از قبل وجود دارد توزیع کرد.

هیدروژن باید با استفاده از انرژی های تجدیدپذیر یا بدون دی اکسید کربن تولید شود و دی اکسید کربن باید از انتشار گازهای گلخانه ای به دست آید تا کربن خنثی در نظر گرفته شود.

سوخت الکترونیکی یا سوخت الکتریکی؟

بیشتر شرکت های خودروسازی به جای تغییر در ضریب تولید خودروهای برقی، ترجیح می دهند به سمت سوخت های الکترونیکی حرکت کنند. این فناوری در حال حاضر به عنوان راهی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای از خودروها به طور گسترده در دسترس است.

مارکوس دوزمان، رئیس شرکت آئودی می گوید: «سوخت مصنوعی نقش مهمی در آینده میان مدت خودروهای سواری نخواهد داشت.» علت گفته او این است که سوخت های الکترونیکی در حال حاضر در مقیاس کافی برای آنچه مورد نیاز است نیز تولید نمی شوند.

اولین کارخانه تجاری سوخت الکترونیکی در شیلی در سال 2021 افتتاح شد. هدف آن تولید 550 میلیون لیتر در سال است و توسط خودروساز پورشه حمایت می شود. Norsk e-Fuel  نروژ در حال برنامه ریزی برای افتتاح دیگری است تا تولید سوخت الکترونیکی را تا سال 2024 آغاز کند. این کشور امیدوار است تا سال 2026 عملیات خود را به تولید 25 میلیون لیتر سوخت الکترونیکی افزایش دهد. اما محصول این شرکت عمدتاً بر حمل ونقل هوایی تمرکز خواهد کرد.

تجزیه و تحلیل کمپین سازمان غیردولتی حمل ونقل و محیط زیست (T&E) نشان داد که تا سال 2035، تنها برای حدود 2 درصد از خودروهای اروپا، سوخت مصنوعی کافی وجود خواهد داشت. این بدان معناست که تنها 5 میلیون خودرو از 287 میلیون خودروی پیش بینی شده اتحادیه اروپا می توانند با این سوخت کار کنند.

هزینه نگهداری سوخت های الکترونیکی چقدر است؟

یکی دیگر از تحلیل های اخیر توسط T&E نشان داد که سوخت الکترونیکی می تواند تا سال 2030 بیش از 2.80 یورو در هر لیتر در پمپ در آلمان قیمت داشته باشد. این تقریبا 50 درصد گران تر از بنزین معمولی امروزی است.

شارژ کردن خودرو با بنزین مصنوعی برای یک راننده متوسط ​​حداقل 2300 یورو در سال هزینه دارد. T&E نگران است که در حالی که رانندگان ثروتمند می توانند این تغییر را بپردازند، می تواند کسانی را که توانایی پرداخت هزینه را ندارند مجبور به تلاش برای دور زدن قوانین شود.

پس چرا سوخت های الکترونیکی اینقدر گران هستند؟ کمبود عرضه یکی از دلایلی است که با افزایش تولید قابل رفع است.

اما فرآیند واقعی ساخت سوخت های الکترونیکی خود پیچیده و انرژی بر است. از الکترولیز برای تولید هیدروژن استفاده می شود و برای تبدیل آن به سوخت مایع به واکنش های شیمیایی دیگری نیاز است. جذب دی اکسید کربن نیز یک کار پرهزینه است و فناوری انجام آن هنوز از انتظارات خارج است.

به طور کلی سوخت های الکترونیکی در حال حاضر برای تولید به انرژی بیشتری نسبت به انرژی مورد نیاز برای تامین انرژی ناوگان خودروهای الکتریکی نیاز دارند. در یک مطالعه خطرناک، T&E در سال گذشته دریافت که یک وسیله نقلیه الکتریکی می تواند پنج تا شش برابر بیشتر از یک خودروی سوخت الکترونیکی با همان مقدار برق تجدید پذیر حرکت کند.

آیا سوخت های الکترونیکی واقعا کربن خنثی هستند؟

فرآیند تولید سوخت های الکترونیکی، دی اکسید کربن را از هوا جذب می کند و از نظر تئوری انتشار گازهای گلخانه ای را که هنگام سوختن ایجاد می کنند، جبران می کند. با استفاده از انرژی سبز برای تولید هیدروژن سبز ، حامیان می گویند که این آن ها را به ابزار جایگزین خوبی برای رسیدن به صفر خالص تبدیل می کند.

مخالفان به این نکته اشاره می کنند که اگرچه سوخت های الکترونیکی ممکن است کربن خنثی باشند، اما همچنان هنگام سوختن، آلاینده های دیگری منتشر می کنند. این شامل دی اکسید نیتروژن سمی و ذرات سرطان زا است که در هوا آزاد می شوند و تولید آن ها با استفاده از هیدروژن سبز نیز می تواند یک مبارزه دشوار باشد. در حال حاضر بیش از 96 درصد هیدروژن تولید شده در اروپا از گاز طبیعی تامین می شود. سوخت های مصنوعی را می توان با استفاده از شبکه های موجود توزیع کرد.

چرا سوخت های الکترونیکی به عنوان جایگزین مورد حمایت قرار می گیرند؟

کسانی که از سوخت های الکترونیکی حمایت می کنند می گویند که آن ها فرصتی برای کاهش انتشار کربن بدون نیاز به جایگزینی هر وسیله نقلیه با یک خودروی الکتریکی دارند. این نوع سوخت همچنین می تواند در دمای اتاق ذخیره شده و برخلاف برق به سراسر جهان ارسال شود.

کسانی که از سوخت های الکترونیکی حمایت می کنند معتقدند که سیگنال دادن به تقاضای قوی و شفاف سازی مقررات می تواند به سرعت تولید آن را افزایش دهد.

گروه لابی صنعتی eFuel Alliance می گوید: «اگر شرایط بازار و قوانین تولید مناسب باشد، سوخت های الکترونیکی می توانند در سال 2025 شروع به تولید کنند و به طور پیوسته افزایش پیدا کنند تا امکان جایگزینی سوخت های معمولی فراهم شود.

در آلمان، این حمایت به دلیل وجود حدود 800 هزار شغلی است که در حال حاضر به تولید خودروهای موتور احتراقی متکی هستند. نظرسنجی های اخیر همچنین نشان می دهد که 68 درصد از مردم با ممنوعیت اتحادیه اروپا برای خودروهای بنزینی و دیزلی مخالف هستند و بخش هایی وجود دارند که سوخت های الکترونیکی در آنها معنا پیدا می کنند. برخی از سیاست گذاران استدلال می کنند که منابع محدود سوخت الکترونیکی باید برای حمل ونقل هوایی و کشتیرانی صرفه جویی شود، جایی که برق رسانی به دلیل وزن باتری ها یک گزینه عملی نیست.

آینده خودروها چگونه است؟

صنعت خودرو هشدار داده است که عدم شفافیت در مقررات، برنامه ریزی برای آینده را دشوار می کند. این کشور خودروهایی با آلایندگی صفر می خواهد ، اما معتقد است که اتحادیه اروپا باید در اهداف خود گسترده تر باشد و به صنعت اجازه دهد تصمیم بگیرد که چگونه به این اهداف برسد.

طبق گفته پلتفرم برای حمل ونقل الکتریکی اتحاد بین سازمان های غیر دولتی و صنایع پیش پول های سیاسی اخیر سیگنال های تولیدکنندگان اروپایی خودروهای الکتریکی را به شدت مبهم کرده است.

در خلال سردرگمی در مورد مقررات جدید، رئیس گروه لابی خودرو ACEA Luca de Meo گفت که اگرچه الکتریک سازی انبوه بخش عمده ای از راه حل است اما گلوله نقره ای نیست.

وی در ادامه بیان کرد که اروپا تنها منطقه ای است که بی طرفی فناوری را به عنوان بخشی از چارچوب نظارتی خود کنار گذاشته است. دشمن انرژی مبتنی بر فسیل است، نه یک فناوری خاص.