◄ یادش به خیر روزی شهرما خانه ما بود؛ اما…

وبلاگ تین نیوز، لیلا شهبازی | یادش به خیر؛ جمله قشنگی بود شهر ما خانه ماست؛ چقدر انشا نوشتیم با این جمله، از همان اول دبستان به ما یاد دادند که شهر ما دومین مکان بعد از خانه است که در آن زندگی می کنیم پس نباید کثیفش کنیم، آشغال بریزیم و مثل خانه مان با آن رفتار کنیم. یادم می آید بچه که بودم واقعا می ترسیدم آشغال در خیابان بریزم از این می ترسیدم مادرم مرا ببیند و دعوایم کند، برای همین اگر آشغالی داشتم آنقدر دستم نگه می داشتم تا زباله دانی پیدا کنم و آشغالم را در آن بریزم؛ الان که دارم فکر می کنم واقعا به خودم افتخار می کنم؛ اما حالا چه، این رفتار را توانسته ام در خودم حفظ کنم؟ اصلا به من چه مگر وظیفه شهرداری نظافت خیابان ها نیست خوب آشغالی که من و امثال من می‌ریزیم را هم باید جمع کند. من یک شهروندم و ممکن است بعضی وقت ها و مخصوصا وقتی عجله دارم و از طرفی در اطرافم زباله دانی نیست اشغالم را به کف خیابان یا کوچه پرت می کنم، حالا مگر چه می شود زمین به آسمان که نمی رسد همه اش یک پاکت آبمیوه است...
 
خوب است از این توجیه ها خیلی از ما یکی دوتا در آستین مان داریم و موقع لزوم درمی آوریم و تحویل طرف مقابل یا حتی خودمان می دهیم و به اصطلاح از عذاب وجدانمان می کاهیم. 

آیا توجیه خوبی است برای فردی که در اجتماع زندگی می کند و این زندگی در اجتماع برای او همراه با بایدها و نبایدهایی است که اگر برای عمل نکردن به آن ارزش ها دلیل و توجیه غیرمنطقی بیاورد در درجه اول خود و در مراحل بعدی دیگران را نسبت به این دلیل تراشی ها واکسینه خواهد کرد و به تدریج انجام اعمال ناهنجار را در جامعه رواج خواهد داد. 

پس اقتضای زندگی جمعی است که ما را به رعایت یک سری قوانین حاکم بر جامعه یا همان هنجارهای پذیرفته شده جمعی سوق می دهد و زیرپاگذاشتن این هنجارها یعنی شکستن حریم زندگی جمعی. 

گفته می شود: افرادی که به نظم و نظافت اهمیت نمی‌‌دهند به هیچ وجه نمی‌توانند بین اموال عمومی و اموال شخصی تفاوت قائل شوند. این عده در یکسان دیدن مالکیت فردی و مالکیت جمعی مشکل دارند، گرچه این افراد جزو افراد سالم جامعه اند؛ ولی با کمبود آموزش و الگو به این نقطه رسیده اند، پس آموزش چنین رفتارهایی در این میان بدیهی و لازم به نظر می رسد و هر چه هم سرمایه گذاری و آموزش از دوران کودکی صورت گیرد اما اگر در درون هر فرد نهادینه نشود به زودی از یاد خواهد رفت. 

به نظر می رسد رعایت نظافت و برخورداری از اخلاق و نظم و انضباط مسئله ای است که مثل دیگر ارزش های درونی شده، باید با رشد هر فرد در زندگی شخصی و جمعی او تداوم یابد.
حقیقتا من هیچ وقت آشغال به خیابان نریخته ام چرا که این ارزش در من به خوبی نهادینه شده و آن را مدیون مادرم هستم که در کودکی به من یاد داد شهر ما خانه ماست.