◄ اگر مدیران بخواهند، می‌شود
راه‌آهنی که بیش از یک قرن از ایجاد آن در ایران می‌گذرد، با وجود امکانات فراوان توسعه هنوز نتوانسته است به اندازه‌ای رشد کند که رقیب قابل ملاحظه‌ای برای جاده شناخته شود.
راه‌آهنی که بیش از یک قرن از ایجاد آن در ایران می‌گذرد، با وجود امکانات فراوان توسعه هنوز نتوانسته است به اندازه‌ای رشد کند که رقیب قابل ملاحظه‌ای برای جاده شناخته شود. دلیل اصلی آن برخلاف نظر صاحب منصبان بخش دولتی راهوترابری کشور که از نبود امکانات سخت افزاری و بودجه دم می‌زنند، چیزی نیست به جز اندیشه « دست‌یابی راحت »؛ حتی اگر برای کاربران پرهزینه و پرخطر باشد (میزان سوخت مصرفی، آلودگی‌های زیست‌محیطی، راهداری، حوادث جاده‌ای و سفرهای طولانی خسته‌کننده،کوچک بودن محموله‌ها که نتیجه مستقیم برافزایش قیمت تمام شده حمل بار یعنی« تن کیلومتر» دارد).
سهل الوصول بودن جاده از نظر متصدیان راهوترابری کشور در طول تاریخ سبب شد تا این بخش از حمل‌ونقل با همان سرعت حرکت ناوگان جاده‌ای رشد کند و درعوض راه‌آهن که نیاز به زیر ساخت دارد و سرمایه‌گذاری طلب می‌‌کند، حرکتی آرام و بطئی داشته باشد. از سوی دیگر، تشکیل آبادی‌ها وتراکم جمعیت در مسیرجاده‌ها به دلیل دسترسی راحت‌تر در نبود خط آهن و دلایل بسیار دیگر به این موضوع دامن زده تا فقط جاده‌ها و حمل‌ونقل جاده‌ای مورد توجه و در اولویت کار دولت ها قرار گیرد.
چه نیاز جامعه ایجاب کند و چه، نکند، آنچه که منجر به برنامه‌ریزی در خصوص توسعه هر یک از راه‌های ارتباطی می‌شود، تصمیم‌گیری متصدیان امور راهوترابری در دولت‌ها و نحوه برخوردشان با کل مبحث راه و حمل‌ونقل کشور است. به عنوان نمونه زمانی تصمیم گرفتند که در بعضی شهرستان‌ها فرودگاه احداث کنند ونتیجه آن شد که بیش از تعداد هواپیماهای فعال و سالم، فرودگاه داشته باشیم. با چه نیتی؟ خدا میداند.
به نظر می‌رسد در گذشته، گاه مدیر بدون دانش، گاه مدیربدون هدف، گاه مدیر دانشمند بی اختیار و گاهی نیز موانع مدیریتی اسباب این ناهمگونی را در رشد و توسعه انواع راه‌های ارتباطی جاده‌ای، ریلی، هوایی و دریایی فراهم کرده باشد چرا که نبود دانش، امکانات فنی، بودجه وغیره بهانه‌ای بیش نیست.
ظرف یکی دو سال گذشته در همه عرصه‌های صنعتی و حتی همین بخش ریلی حرکت‌هایی دیده شده‌است که نشان می‌دهد اگر مدیران بخواهند و هدفشان به صورت جدی، توسعه زیرساخت‌ها و روساخت‌های صنعت حمل‌ونقل ریلی باشد، صرف نظر از «ترکمن‌چای بودن و نبودن قراردادها» وارد عمل می‌شوند.
درهرحال آنچه که امروز کشور در زمینه‌های تجاری، صنعتی، مسافری و غیره در حمل‌ونقل به آن نیاز دارد، حمل‌ونقل ریل پایه توسعه یافته قدرتمند با در نظر گرفتن همه مزایای آن است که فقط با تصمیم مدیران بخش دولتی در مساعدت به این حوزه و تلاش بخش خصوصی و دست‌اندرکار صنعت ریلی با به‌کارگیری تمامی توان و امکانات، محقق خواهد‌شد.
