◄ تسهیلات دولتی طی دهه گذشته به ناوگان ریلی نرسید

هر روز اخبار تازه‌ای مبنی‌بر رشد استفاده از شبکه مسافری ریلی کشور منعکس می‌شود،اما این رشد، چقدر به تلاش دولت بستگی داشته و چقدر به پیگیری، تحمل کاستی‌ها و ممارست‌های خود بخش خصوصی وابسته بوده است؟ شبکه مسافری با وجود تعداد نه‌چندان بالای مشتری و ضریب اشغال پایین، تلاش می‌کند تا کیفیت ارائه خدمات خود را ارتقا دهد و به این ترتیب مسافران بیش‌تری را به سفر با ریل به جای سفرهای پرمخاطره جاده‌ای ترغیب کند.

به گزارش تین‌نیوز، مدیرعامل شرکت بن‌ریل در این‌باره گفت: چندین سال است که ما در کل کشور از یک‌سوم ظرفیت و سرمایه‌گذاری انجام‌شده در حمل‌ونقل ریلی مسافری بهره می‌بریم. یعنی به‌طور میانگین 60 درصد از حجم قطارهای مسافری در طول یک سال پر بوده‌اند.

علیرضا شیخ‌طاهری افزود: عوامل زیادی بر این کاهش ظرفیت تأثیر داشته که شرایط اقتصادی کشور و کاهش سفر به خاطر رکود حاکم بر اقتصاد کشور ازجمله این عوامل هستند. کاهش سفر را سایر مُدهای حمل‌ونقل نیز تجربه کرده‌اند. دلیل دیگر این است که کیفیت خدمات نیز مطلوب نبوده است و همین ظرفیت و کیفیت موجود هم گاها متناسب با زمان و پیک سفر در کشور تقسیم‌نشده است.

شیخ‌طاهری  ادامه داد: ما نیز مثل همه دنیا باید شرایط و خصوصیات سفر در کشور را رصد کنیم تا در یک‌سری ایام خاص قطارهای بیشتری در مسیرهای پرتردد کشور سیر دهیم و در باقی ایام به امور جاری‌ همچون تعمیرات ناوگان و... بپردازیم.

شیخ‌طاهری افزود: یعنی عرضه خدمات حتماً باید متناسب با تقاضای بازار باشد. درصورتی‌که هیچ‌کدام از این موارد در کشور ما رعایت نمی‌شوند. علاوه‌بر این‌ها کیفیت خدمات موجود و قیمت تمام‌شده آن نیز مناسب نیست و چندبرابر خدمات جاده‌ای است؛ این هم دلیل دارد. در همه دنیا توسعه زیرساخت برعهده دولت‌ها است. آن‌ها به توسعه زیرساخت‌های ریلی بیش از هر چیزی اهمیت می‌دهند. در ایران اما حمل‌ونقل جاده‌ای این رشد را تجربه کرده است. آن‌هم با سرمایه‌گذاری بخش خصوصی و کمک دولت.

مدیرعامل بن‌ریل با بیان این مطلب که در بخش جاده‌ای کیفیت ارائه خدمات مثل استراحتگاه‌های بین‌راهی و کیفیت خود جاده، در مقایسه با شبکه ریلی، بسیار بالا رفته، گفت: این در حالی‌ است که این اتفاق در ریل اصلاً رخ نداده است. در طول 10 سال گذشته صنعت ریلی در بخش ناوگان هیچ تسهیلاتی را از دولت دریافت نکرده است. آن مبلغی هم که از وجوه اداره‌شده و در اختیار شرکت‌ها و از محل صرفه‌جویی انرژی قرار بود به شرکت‌ها پرداخت شود، پرداخت نشده است. مورد اول، در دهه 80 شمسی به شرکت‌ها پرداخت می‌شد و رشد و توسعه ناوگان شرکت‌هایی نظیر بن‌ریل و چوپار هم مدیون همین تسهیلات بود که بعد از آن و در دهه 90 قطع شد.

وی خاطرنشان کرد: با این اوصاف باید توجه داشت که بخش ریلی به سرمایه‌گذاری کلان نیاز دارد. زمانی که با پول یک واگن می‌توان 10 عدد اتوبوس خریداری کرد و با مسافر تکمیل در جاده انداخت، نباید توقع داشت بخش خصوصی بدون حمایت دولت برای سرمایه‌گذاری در این بخش اقدام کند.