در ذهن 70 درصد مسافرانی که پول بلیت اتوبوس را نمی دهند چه می گذرد؟
براساس گزارش رییس کمیسیون حمل ونقل شورای شهر تهران هفتاد درصد مسافران اتوبوس، کرایه پرداخت نمی کنند.
براساس گزارش رییس کمیسیون حمل ونقل شورای شهر تهران هفتاد درصد مسافران اتوبوس، کرایه پرداخت نمی کنند. از آنجا که میانگین نرخ بلیت در تهران ۴ هزار تومان است و روزانه یک میلیون مسافر از اتوبوس های دولتی استفاده می کنند، روزانه ۴ میلیارد تومان می شود و ۷۰ درصد این رقم حدود ۲ میلیارد و ۸۰۰ میلیون تومان است.
به گزارش تین نیوز به نقل از اعتماد، این گزارش به این معنی است که مبلغ قابل توجهی از بودجه شهرداری که برای نوسازی و اور هال کردن اتوبوس ها و حتی خرید برای تامین زنجیره حمل ونقل عمومی است از چرخه درآمدی شهرداری حذف می شود.
از سوی دیگر این خبر دو آگاهی را در بر دارد؛ نخست آنکه هزینه های اتوبوس برای مسافران زیاد است و دوم آنکه مردم پرداخت هزینه اتوبوس را از خود نمی دانند. و تصور می کنند که دولت باید هزینه های تردد مسافران را بپردازد.
در جامعه ای که همه مسائل مردم در دست دولت است، خیلی دور از ذهن نیست که مردم انتظار داشته باشند هزینه تردد آنها توسط دولت تامین شود؛ هرچند که شورای شهر و مدیریت شهری در پایین ترین لایه حاکمیت قرار دارند و مسوولیت اداره شهر را بدون بودجه دولتی برعهده دارند، اما مردم آنها را دولت می دانند. لذا عدم پرداخت کرایه اتوبوس برای آنها به معنی انتظار از دولت برای تامین هزینه تردد است.
نکته اول این خبر یعنی بالابودن هزینه اتوبوس. بر اساس آخرین اطلاعات کرایه اتوبوس یکی از ارزان ترین مخارج برای تردد در سطح شهر است. پس اگر مفاهیمی مثل کم درآمدی شهروندان که البته موثر است و بی توجهی به این مهم که برای دریافت خدمات باید هزینه آن پرداخت شود حتی اگر امکان نوعی فرار از عدم پرداخت هم باشد. با این وجود مساله استفاده از وسیله حمل ونقل عمومی بدون پرداخت هزینه کمی با دشواری همراه می شود.
اما این مهم به تنهایی دلیل مقاومت مردم برای پرداخت هزینه تردد نیست بلکه شاید نوعی واکنش به مسیر سخت و دشوار اقتصادی است که امروزه بر سر شهروندان آوار شده است. بیکاری، تورم سرسام آور در کنار ناکارآمدی برای کنترل وضعیت اقتصادی تصویر نامناسبی از شرایط شهروندان بر جای گذاشته که به دلیل باور مردم که مدیریت شهری بخشی از دولت است، در واکنش به آن نسبت به اتوبوس ها نمود می کند.
دلایلی همچون نبود ظرفیت های نظارتی برای پرداخت هزینه سفر از سوی مسافران که برخی به آن اشاره می کنند شاید یکی از دلایل باشد اما اینکه مسافرین رابطه خود با مدیریت شهری را از نوع مسوولیت پذیری ندانند و با دور شدن از پرداخت هزینه خدمات بخواهند فاصله بگیرند امری دیگر است.
در اینجا لازم است به دو نکته با تاکید اشاره کرد نخست مسوولیت پذیری اجتماعی شهروندان در برابر شهر و مبلمان شهری و خدمات عمومی شهر است که باید از سوی نهادهای آموزشی و مدیریتی به روشنی مورد توجه قرار گیرد و دوم اعتمادزایی و اعتمادبخشی به شهروندان است.
شهروندان در صورتی که ببینند برای اداره شهر و خدمات دریافتی و هزینه پرداختی رابطه شفاف و مطمئنی وجود دارد یقینا نسبت به این موارد با رویکردی دیگر مواجه می شوند. اگر هزینه های پرداختی از سوی مردم حداقل در خصوص حمل ونقل عمومی با اطلاع رسانی متناسب مشخص شود که برای نوسازی و خرید اتوبوس های جدید هزینه شده و این عینیت به نصب تابلویی مشخص شود یقینا مساله اعتماد و باورپذیری به اینکه هزینه پرداختی آنها در همان جا هزینه می شود قابل دسترسی است.
اتوبوس های بی آرتی با توجه به ظرفیت حمل و نقل بالا یک فرصت برای کاهش سفرهای درون شهری با خودروی شخصی است. به کارگیری بخش خصوصی با توجه به نیاز شهر، الزامی جدی است که می تواند در نوع نظارت و هزینه پرداختی برای تردد آسان تر در شهر مورد توجه مدیریت شهری قرار بگیرد به ویژه در مکان هایی که به دلیل محدودیت تعداد اتوبوس ها سازمان اتوبوسرانی قادر به تامین خودروهای مورد نظر و راه اندازی خطوط ندارد.
مناطق جدید تاسیسی در منطقه 22 و شهرهای پیرامونی از ظرفیت های جدی هستند که بخش خصوصی می تواند با کرایه ای متفاوت خدمات لازم را به مردم ارایه دهد و با نصب تابلوی خصوصی روی این خودروها دغدغه های ناشی از تفاوت کرایه برای آنها حاصل نشود.
در نهایت نظارت در کنار اطلاع رسانی به همراه اطمینان بخشی و اعتمادزایی رکن اصلی در مدیریت شهری است که می تواند مسوولیت پذیری اجتماعی را تقویت نموده و مدیریت شهری را از این منبع مالی برای اداره خطوط حمل ونقل عمومی بهره مند سازد.
