خاطره ناصر ترکان فرزند زنده یاد اکبر ترکان از پدرش

تابستان کلاس اول دبیرستان نوجوانی پانزده ساله بودم و دچار ورم شدید عاقا ضادگی⁩!

فکر می کردم چون پدرم سمت های مهمی داشته محتمل من هم چیزی باشم و فخرفروشی کلفتی در رفتارم دیده می شد. 

به صورت معمول منتظر ثبت نام کلاس های تابستانی بودم که ابوی فرمود: شما دیگر مردی شدی و لازم است برای پول توجیبی در سه ماهه تابستان کار⁩ کنید!

ضمن حفظ غرور، احساس تردید درونم، از قابلیت های فردی ، یقه مرا گرفت. اما خود را نباخته و عرض شد که: می روم. 

ایشان پسر را به یکی از کارخانه های صنایع مکانیک از زیرمجموعه های صنایع دفاعی فرستاد تا با نام مستعار برای کارآموزی⁩ مشغول شود. 

بسیار خنده دار بود که از آن روز شدم اکبر فهیمی و به یادگیری کار روی دستگاه های فرز و تراشکاری صنعتی گماشته شدم. 

روزی که آچار سه نظام روی دستگاه تراش بود و به خطا دستگاه را روشن کردم، پس گردنی محکمی از اوستاکار خوردم بقدری که اشک در چشمانم حلقه بست و آچار به مانند یک پرنده وحشی به انتهای سوله پرواز کرد!

دم بر نیاوردم.

در پایان تابستان مدرکی با همان نام ساختگی و مقدار ناچیزی پول دریافت کردم و اینبار با افتخار به پدر عرض کردم دیگر کار می دانم و دستمزد دارم. (فکر می کنم چون ردیف پرداخت نداشت پدر از جیب خود به تیمسار رحیمی پول داد تا به من بدهد)

لبخندش از سر رضایت بود.

به من فرمود که او هم در سال های نوجوانی از کارگاه چوب پدربزرگ در سلسبیل تا خانه مشتری ها، مبل و صندلی را به سر میگرفته و از این راه پول تحصیل را تأمین میکرد تا قبولی در مهندسی مکانیک دانشگاه آریامهر. 

سال های بعد همچنان در تابستان کار کردم و از ابتدای دانشگاه تقریبا امور مالی خود را با زندگی دانگی و کمی قناعت پیش بردم. 

مرحوم نصیحت کردن هیچگاه در حوالی ایشان و حوزه اختیاراتش فعالیت اقتصادی نکنم که قبل از ورود سیستم های نظارتی، حتما خودش مرا همچون آچار به دستگاه تراش می بندد!