◄ آسفالت راه های روستایی؛ اشتباه دولت احمدی نژاد که ادامه یافت
تهیه و اجرای روسازی آسفالتی که هزینه آن ده ها برابر یک لایه روسازی شنی است، آن هم با قیر گران فعلی، قطعا کاری غیر قابل توجیه است.
شماری از کارشناسان معتقدند آسفالت راه های روستایی کاری غیر قابل توجیه بود که از دولت محمود احمدی نژاد آغاز شد و تاکنون نیز ادامه یافته است.
به گزارش تین نیوز، محمد اسماعیل علیخانی در این باره گفت: در چند دهه اخیر بعضی مسئولان با این تفکر که با روسازی شنی در راه های کم آمد و شد، به روستاییان جفا شده است به مدد نمایندگان مجلس و یا بر اثرفشار آنها مبادرت به انجام یک کار غیر قابل توجیه یعنی سفالته نمودن روسازی راههای روستایی مبادرت کردند.
وی به تین نیوز گفت: البته قیر ارزان یا بهتر بگوییم رایگان هم به این کار کمک کرد.
او افزود: ارتقای راه روستایی به فرعی و فرعی به اصلی و اصلی به راه چهار خطه در دو باند جدا از هم، مستلزم وجود تقاضا بوده وهست.
علیخانی تاکید کرد: راه های روستایی تنها راه هایی هستند که با هدف محرومیت زدایی و برای آمد و شد اندک و اغلب به صورت آنتن، مرکز جمعیتی کوچکی را به راه های شریانی متصل می کنند.
این کارشناس افزود: طرح هندسی این راه ها شامل عرض راه و حداقل شعاع قوس ها، حداکثر شیب و...، ابنیه فنی ( بعضا آب نما به جای پل) و دیگر المان های ارتقای راه ( المان هایی که موجب افزایش هزینه های احداث از یک سو و افزایش سرعت و تقلیل ایمنی می شوند) در سطح حداقل انتخاب می شود.
وی گفت: به همین دلیل، پس از گذشت زمان در صورت افزایش تقاضا در بسیاری از موارد براثر تغییر طرح هندسی محور، راه عوض و راه روستایی اغلب متروک و رها شده و به جای آن راه اصلی و،،، باروسازی سیاه احداث می شود.
این کارشناس افزود: تهیه و اجرای روسازی آسفالتی که هزینه آن ده ها برابر یک لایه روسازی شنی است، آن هم با قیر گران فعلی، قطعا کاری غیر قابل توجیه است.
او ادامه داد: ضمن آنکه این کار موجب افزایش غیرمجاز سرعت و افزایش تصادفات در این محورها می شود و علاوه بر آن با ارتقای راه هزینه های انجام شده قبلی دود می شود و به هوا می رود. نکته قابل تامل اینکه روسازی شنی برای تقاضای کم ابدا اهانت آمیز نیست.
علیخانی تاکید کرد: اگر راه تقاضای بالا دارد دیگر روستایی نیست باید با مشخصات فرعی درجه یک و یا اصلی احداث و روسازی سیاه ( انواع آسفالت از سطحی تا …) اجرا شود.
او خاطرنشن کرد: در جمع بندی و نتیجه گیری می توان گفت «نوع راه ونوع روسازی آن را تقاضا معین می کند و در گذشته سازمان برنامه ( بر گرفته از آشتو و شرایط اقلیمی کشور) برحسب تقاضا جدولی برای نوع روسازی راه ها به شرح زیرداشت:
۱-تعداد وسایط نقلیه سنگین کمتر از 50 دستگاه درروز ،روسازی شنی
۲- بین 50تا 300 آسفالت سطحی
۳- وبرای بیش از 300 آسفالت گرم ضخامت روسازی شنی را رده خاک بستر راه تعیین می نماید.
سلام باید دید در مورد چه حجم ریالی صحبت میکنیم.
پارامترهای فرهنگی اجتماعی و اقتصادی دیگر را باید در نظر گرفت
اگر حجم ریالی کم باشد آسفالت کردن راه روستایی کمتر از یک قلم اختلاس ملی است
در مورد چند همت صحبت میکنید
حجم ریالی آسفالت راههای اصلی و فرعی و شریانی و روستایی چند «چای دبش» است ؟؟
دقیقا همین طرز فکر در دوران قاجار و پهلوی هم بود که باعث شد روستاها تخلیه بشن و مردم به سمت شهرها مهاجرت کنند کشاورزی و دامداری و ... ضعیف شود اقتصاد کشور لطمه ببینند امنیت کشور ضربه بخورد آسیب های سنگین و عمیقی که قابل حساب کردن نیست که هنوز کشور در حال دادن هزینه برای همین تیپ های فکریه , در دوران جمهوری اسلامی و تا همین 20 25 سال پیش هم غفلت هایی شد البته کشور درگیر مسائلی مثل جنگ هم بود اما بعدا به این فهم رسیدند و اجرا کردند که :
1 . روستایی بودن جرم نیست که طرف محکوم شود به راه خاکی , نبود اینترنت و شبکه مخابرات , برق ضعیف و شبکه ناپایدار آب , نداشتن گاز و ... امکانی که یک شهری دارد یک روستایی هم باید داشته باشد تا عدالت معنا شود . از نگاه حاکمیت جمهوری اسلامی هم , همه چیز ضرب و تقسیم اقتصادی نیست حاکمیت اعتقاد دارد که یک روستای 20 خانوار هم اگر در نقطه دورافتاده ایی باشند باید زیرساخت های مناسب به آن ها برسد که مهم ترینش همین راه با اجرایی استاندارد تر است که دیدگاه کاملا درستی هم هست . اگر دید امثال ایشون حاکم بود که یک روستایی مجبور می شد عزیز بیمار و بدحالش را روی جاده خاکی به مرکز درمانی برساند که آیا می رسید یا نه .
2 . اگر روستاها راه مناسب و حالا نسبتا استاندارد داشته باشند شامل همین راه آسفالته , می توانند محصولات کشاورزی باغی دامی خود را سریعتر و با قیمت بهتری به مراکز عرضه برسانند از آنطرف گردشگر و توریست می تواند وارد این مناطق شود که حالا راه بهتر , شبکه مخابرات و اینترنت پرسرعت و برق و آب و گاز و ... تا مراکز درمانی دارد و .... . چقدر سطح رضایت و سرمایه اجتماعی بالاتر می رود که ارزشش قابل حساب کردن نیست .
خروجی این ها می رسد به مهاجرت معکوس , اشتغال زایی , بهبود معیشت مردم و اقتصاد ملی , افزایش امنیت و ... شما می دانید روستاها تخلیه شود خصوصا روستاهای پشت مرز , چقدر به ضرر امنیت کشور می شود ؟
مسائل کلان , تک بعدی نیستند که شما بیاین یک ماشین حساب جلوتون بگذارید و قیمت قیر به کار رفته را دربیارید ! همین بحث حداقل 50 پارامتر مهم و کلان دارد که بحث قیر اصلا داخلش نیست ! با این جنس کارشناسی های کودکانه و ابتدایی , صرفا باعث خنده مردم می شوید .
توی آمریکاش هم روستا امکانات شهر را ندارد و هیچ کس هم از خالی شدن روستا صحبت نیم کند!
هدر دادن منابع کشور به جای توسعه مناطق ساحلی و ساخت شهرک های صنعتی و کشت و صنعت ها چیزی جز پوپولیسم و حماقت نیست