◄ بومی گرایی در حمل و نقل جاده‌ای؛ نژادپرستی صنفی!
انتظار است تجربه شیرین اجرای عدالت و توزیع عادلانه بار در قلب تپنده حمل و نقل جاده ای کشور (پایانه بار بندرعباس) که به منصه ظهور رسید؛ در سایر استان ها و مراکز تجمیعی بار با رصد نیروهای امنیتی _ قضایی و میدان داری قاطعانه ادارات کل راهداری و حمل و نقل جاده ای استان ها اجرایی گردد.
بومی گرایی در حوزه حمل و نقل جاده ای بیشتر جهت تضمین امنیت شغلی و کسب درآمد بیشتر بخشی از رانندگان و کامیونداران یک بخش، شهر، شهرستان و یا استان شکل می‌گیرد؛ آنگاه که طبق آمار اولیه سه برابر نیاز واقعی ناوگان باری در کشور موجود است، متولی حمل و نقل و مسئول تنظیم کننده باید در این زمینه پاسخگو باشد آیا رقابت تا سر حد دامپینگ در حمل و نقل جاده ای قابل قبول است؟ گذشته از نوسازی های کاغذی ناوگان، دو سوم ناوگان با پلاک عمومی تکلیف شان چیست؟ تحمل ظلم؟
عوامل موثر در بومی گرایی در حوزه حمل و نقل عبارتند از تجمیعی بودن فراوانی بار با مقصد ثابت، مزیت سریع و آسان تخلیه و بارگیری، رعایت حداقل های کف تعرفه ای، مقصد تخلیه شبانه روزی و به دور از ترافیک درون شهری، تضمین وصول کرایه بدون دردسر و ...
گرچه تنها حُسن بومی گرایی معطوف به رعایت حداقل های تعرفه ای و کمیسیون قانونی به دلیل آشنا بودن رانندگان و کامیونداران با شرکت حمل و نقل و عوامل نظارتی است و از این منظر شرکت های کاغذی حمل و نقلی برای تامین ناوگان به ویژه آنجا که سیستم نوبتی شرکت ها در چاپ بارنامه (منبع درآمد بدون دردسر) ساری و جاری است ضمن زیر پا گذاشتن قوانین اولیه تجارت (رقابت بین شرکت ها و نظام عرضه و تقاضا) و حق سرمایه گذار با عنوان حقوق آزادی شهروندی در انتخاب شرکت عرضه خدمات (در مواردی با مصوبات غیرقانونی شورای تامین شهرستان ها به اسم حمایت از شرکت های منطقه که عملا منجر به انحصارگرایی می شود) بعضا همراهی دارند؛
اما مضرات بومی گرایی در حمل و نقل جاده ای در نگاه کلان ملی آن چنان وسیع است که چنانچه در سراسر کشور این موضوع نهادینه گردد در یک کلام باید گفت امکانات و بهره وری ملی نصف و هزینه ها و سایر فاکتورهای منفی 2 برابر می شود. گذشته از آن اثرات سوء قومی گرایی که خلاف منافع و امنیت ملی است را نباید از نظر دور داشت.
یکی از اثرات بومی گرایی، حرکت یک سر خالی ناوگان صرفا از مبدا اولیه است. کافی است پیوست عدم رعایت عدالت اجتماعی، اقتصادی و سرمایه گذاری در نقاط برخوردار و کم برخوردار نیز اضافه شود؛ آنجا که برخی شهرستان ها و استان ها هیچ نوع مزیت حمل و نقلی نداشته باشند. خوشبختانه کاهش سفر کامیون های یک سر خالی در نشست ۱۸۷ شورایعالی هماهنگی ترابری کشور تصریح شده و به عنوان سند بالادستی برای جلوگیری از بومی گرایی در حوزه حمل و نقل جاده ای پشتیبان خوبی است. حرکت یک سر خالی ناوگان عمومی باری کشور جز مصرف 2 برابر انرژی و لوازم مورد نیاز ناوگان، 2 برابر شدن ترافیک جاده‌ها، تخریب مضاعف پل و جاده به عنوان سرمایه های ملی، 2 برابر شدن تصادفات و کشته های رانندگی، دوری هر چه بیشتر رانندگان از کانون گرم خانواده برای جبران حرکت یکسر خالی ناوگان و ... معنایی ندارد.
در این بین نقش تشکل های صنفی رانندگان و کامیونداران و شرکت های حمل و نقلی حائز اهمیت است که قانون و منافع ملی را بر منافع منطقه ای ترجیح دهند. صد البته دستگاه های نظارتی و اطلاعاتی نیز می توانند به عنوان حافظ منافع ملی به این موضوع ورود کنند. امری که خوشبختانه در جلسه ۲۵/۹/۱۳۹۷ دادستانی کل کشور با حضور عالی ترین مقامات اجرایی، نظارتی و امنیتی کشوری در نوع خود با موضوع توزیع عادلانه بار تصریح و در قلب تپنده حمل و نقل کشور (بندرعباس) با ورود دادستان مرکز استان هرمزگان و همکاری دلسوزانه مدیرکل راهداری و حمل و نقل جاده ای این استان با موضوع حفظ حقوق عامه (توزیع عادلانه بار) در تابستان سال جاری محقق شد.
در پدیده بومی گرایی 2 شخصیت حقیقی (راننده یا کامیوندار) و حقوقی (شرکت حمل و نقل) تخلف انضباطی ممانعت از بارگیری ناوگان عمومی انجام می دهند که کمیسیون های رسیدگی به تخلفات انضباطی مواد ۱۱ و ۱۲ و ۱۴ صلاحیت رسیدگی لازم در این مورد را دارند. در شرایطی که طی دستورالعمل ۱/۷۴/۱۴۶۴۵۹ مورخ ۱۰/۱۰/۱۳۹۸ مدیرکل محترم دفتر حمل و نقل کالای سازمان راهداری و حمل و نقل جاده ای کشور به صراحت از عدم ارائه بار به رانندگان و کامیونداران شاکی از شرکت موضوعه منع شده اند؛ به طریق اولی عدم ارائه بار به سایر رانندگان و کامیونداران توسط شرکت ها به ویژه در خصوص بارهای تجمیعی که شائبه بومی گرایی مطرح است جای رسیدگی دارد. ضمن آن که به استناد بند ۴ صورتجلسه مورخ ۲۵/۹/۱۳۹۷ دادستانی کل کشور قابل طرح در محاکم قضایی است.
بومی بودن بد نیست اما بومی گرایی بد است، حقوق رانندگان بومی باید محفوظ بماند اما با آن دسته از معدود راننده نماهای متخلف که به بومی گرایی دامن می زنند باید برخورد قاطع کرد تا درس عبرتی برای سایرین گردد. در این بین نقش نظارتی انجمن های صنفی رانندگان و کامیونداران مهم است که از حقوق رانندگان عبوری و مهمان (غیربومی) صیانت کنند که متاسفانه در برخی جاها شاهدیم این تبعیض زشت توسط همان انجمن ها نهادینه شده است، امری که در گزینش و تایید صلاحیت ادوار آتی انتخابات مجامع عمومی انجمن ها باید مدنظر قرار گیرد.
از منظر تعاملات اجتماعی نیز این موضوع قابل بحث و بررسی است. بومی گرایی در حمل و نقل سبب می شود بخشی از جامعه نسبت به بخشی دیگر حس نفرت داشته باشد. به عبارت دیگر از دید راننده عبوری که حقوقش در شهری تضییع شده؛ پلاک آن شهرستان (و بالطبع مردم آن شهرستان یا استان) برایش نامحترم باشد. اگر این موضوع را در ۲۴ ساعت شبانه روز و در سطح کشور به نسبت قومیت ها و استان های مختلف تعمیم دهیم می‌توان گفت فاجعه ای ملی در شرف وقوع است. دامن زدن به تجزیه ایران عزیز اسلامی؛ موضوعی که دشمنان قسم خورده این انقلاب قطعا در حوزه حمل و نقل رصد می کنند و نباید با سکوت مصلحت آمیز منطقه ای و مقطعی آب به آسیاب آنان ریخت و در زمین آنها بازی کرد. به عکس نیز شاهدیم هرجا توزیع عادلانه بار بود مردم آن شهر در انظار سایر رانندگان، عزیر و دوست داشتنی هستند. ای کاش این الفت و هم نوع دوستی از صدق دل در کل کشور شاهد باشیم.
در پایان انتظار است تجربه شیرین اجرای عدالت و توزیع عادلانه بار در قلب تپنده حمل و نقل جاده ای کشور (پایانه بار بندرعباس) که به منصه ظهور رسید؛ در سایر استان ها و مراکز تجمیعی بار با رصد نیروهای امنیتی _ قضایی و میدان داری قاطعانه ادارات کل راهداری و حمل و نقل جاده ای استان ها اجرایی گردد و از این رهگذر قدمی به اجرای عدالت که بسترساز پیشرفت هرچه بیشتر ایران عزیزمان است نزدیک تر شویم.
* عضو هیئت مدیره انجمن صنفی کارگری رانندگان ناوگان جاده ای حمل کالای شهرستان میبد
اساس بومی گرایی از اون جایی شکل میگیره که شرکتهای حمل و نقل و رانندگان خودمالک در یک ناحیه در قالب یک تفکر بر مبنای هواداری از همشهری و بچه محلی دور هم جمع و تشکیل کانون میدهند .
خصوصا اگر رابطه قوم و خویشی یا نسبت فامیلی رو هم وارد معادلات فوق کنیم , دیگه با مسله ساده ایی روبرو نیستیم , و در صورت ادامه و عدم برخورد و پیگرد قانونی , قضیه تا جایی پیش میره که اگر کسی خلاف جهت این جماعت رفتار کنه , بشدت تخریب و کوبیده و لجن مال خواهد شد .
شاید تنها روش موثر در این مواقع , فرهنگ سازی , در کنار بعضی قوانین سنجیده و مناسب و قابل فهم برای ساکنان اون نواحی باشه .
هم چنین حمایتهای انجمن صنفی و سایر ارگانهای قانونی و دخیل هم در رشد کثرت گرایی در حوزه حمل و نقل کالا بشدت مفید و موثره . و گرنه اینکه یک عده در یک منطقه دور هم جمع شده و تردد ناوگان در یک جغرافیای خاص رو , حق ارثی قوم و قبیله خودشون بدانند , زنگ خطر بسیار بزرگیه و به نوعی یادآور دوران ملوک الطوایفی گذشته یا دوره هایی همانند , ایجاد جمهوری مهاباد و اعلان جدایی آذربایجان از خاک ایران و حرکت ارتش برای بازپس گیری و مجازات عاملان آن , همه و همه از انباشت چنین افکار و عقایدی از پایین ترین سطوح همانند همین بومی گرایی در توزیع بار به ناوگان خودی ,, به تدریج آغاز و به نتایج بسیار وخیم و غیرمنتظره بعدی منتهی خواهد شد .
همین الان هستند پایانه بارهایی که یک پارکینگ رو در محوطه , فقط به ناوگان بومی اختصاص دادند و از پارک سایر پلاک های غیر بومی ممانعت میکنند . اینکار باید فورا متوقف و تابلوی مربوطه که نوشته : محل پارک ناوگان بومی ,, جمع آوری و مسولان مربوطه فراخوانده و توجیه بشوند که چه عواقبی دنبال این رویه ها و اقدامات ضد ملی وجود داره .