◄ طرح 1 کامیون نو به‌ازای 2 کامیون فرسوده، تجربه شکست‌خورده است
در طرح فعلی آمده است که به ازای دو کامیون فرسوده یک کامیون نو به راننده داده میشود که جای این سؤال را باقی می‌گذارد که آیا دو راننده می‌توانند در درازمدت با یک کامیون در کنار هم کارنمایند یا خیر؟
بزرگ‌ترین مشکل مالکان کامیونهای فرسوده عدم توانایی در بازپرداخت وام خودروهای جدید است و به همین دلیل در نوسازی مشارکت نمی‌کنند.
به گزارش خبرنگار تین نیوز مهدی جاویدنیا فعال حمل‌ونقلی در خصوص برنامه جدید دولت برای نوسازی ناوگان فرسوده جاده‌ای گفت: بهترین شیوه نوسازی این است که کار به بخش خصوصی سپرده شود، بدین معنی که مجری بخش خصوصی باشد و سازمان راهداری تنها در اجرا مشارکت کند.
وی ادامه داد: بااین‌حال در ایران اصرار بر این است که دولت تنها وظیفه سیاست‌گذاری را نداشته باشد و خود در امر اجرا دخالت مستقیم کند.
جاوید نیا با توضیح اینکه در بسیاری از اوقات طرحهای دولت بدون کسب نظر بخش خصوصی به مرحله اجرا رسیده است و به دلیل عدم استفاده از نظرات فعالان بخش حمل‌ونقل نتوانسته است مورد استقبال رانندگان قرار گیرد، گفت: در طرح فعلی آمده است که به ازای دو کامیون فرسوده یک کامیون نو به راننده داده میشود که جای این سؤال را باقی می‌گذارد که آیا دو راننده می‌توانند در درازمدت با یک کامیون در کنار هم کار کنند یا خیر؟
این فعال حمل‌ونقلی با بیان اینکه شبیه این طرح در اوایل دهه 60 اجرا شد و بیشتر از یک سال دوام نیاورد، گفت: اگر رانندگان از کار مشارکتی استقبال کنند خوب است اما فرهنگ رانندگان طوری است که معمولاً از کار هم ایراد میگیرند و نمی‌توانند منصفانه در کنار هم فعالیت داشته باشند.
وی بابیان اینکه ظاهراً برای حل مشکل کمبود بار این تصمیم گرفته‌شده است، ادامه داد: کار کردن دو راننده بر روی یک کامیون تنها درصد کوچکی از مشکل کمبود بار را حل خواهد کرد و تا زمانی که حمل‌ونقل تاوان رکود در سایر بخش ها را می‌دهد و کارخانجات تولیدی ما ورشکسته هستند مشکل کمبود بار حل نخواهد شد.
جاویدنیا با توضیح اینکه بزرگ‌ترین مشکل مالکان کامیونهای فرسوده عدم توانایی در پرداخت وام خودورهای جدید است و به همین دلیل در نوسازی مشارکت نمی‌کنند، گفت: رانندگان از پس اقساط وام برنمی‌آیند و تا زمانی که برای نوسازی مجبور به پرداخت هزینه‌های زیادی هستند به کامیون فرسوده خود، اتکا خواهند کرد.
به گزارش تین‌نیوز، داود کشاورزیان رئیس سازمان راهداری و حمل‌ونقل جاده‌ای درباره شرایط جدید نوسازی خودروهای فرسوده اعلام کرده است: در شرایط فعلی کشور که از یک‌سو با رکود صادرات و واردت روبه‌رو است و از سوی دیگر مازاد کامیون و کامیونت در کشور داریم، پیشنهادشده تا با توجه به حجم بالای عرضه و تقاضا که سبب ایجاد مشکلاتی همچون کمیسیون بالایی که شرکتهای حمل‌ونقل از کامیون داران مطالبه میکنند، شده است به ازای هر دو کامیون فرسوده، یک کامیون نو عرضه کنند.
وی گفته است: با این اقدام کامیونهای جدید فرصت دارند تا پیمایش بیشتری داشته باشند و مسیری که باید به صورت خالی به خاطر کمبود بار طی کنند کاهش می‌یابد. درنتیجه علاوه بر افزایش بهره وری و کاهش مصرف سوخت، میزان پیمایشی که یک کامیون به دست می‌آورد بیشتر میشود که یک فرصتی به وزارت نفت می‌دهد تا بتواند پرداختی بیشتری داشته باشد.
وی گفته است : این پیشنهاد را برخی انجمن‌های حمل‌ونقل داده بودند چون اقساط آن زیاد است و با این اقدام، هر دو راننده با یک خودرو کار میکنند که هم مشکل کمبود بار کاهش می‌یابد و هم مشکل اقساط گران آن حل میشود.
وی هم چنین خبر داده است که در این طرح میزان وام ۱۲۰ تا ۱۵۰ میلیون تومان است که احتمالاً مبلغ قسط آن کمتر از طرح نوسازی قبلی ناوگان حمل‌ونقل خواهد بود.
با احترام:
بنده به عنوان یک راننده کامیون
کم بود بار در کشور را در حال حاضر نمیتوانم قبول کنم.
متاسفانه در طرح نوبت مجازی تصمیماتی تماما یک جانبه به نفع شرکت های حمل و نقل گرفته شده.
بگذارید به وضوح و بدونه چرخاندن لقمه بالای سر توضیح دهم:
قضیه از این قرار است که چند شرکت حمل ونقل مبادرت به حمل کالا با کامیونهای خود میکنند .
از طرفی بارهای بدون نوبت به کامیونهای به غیر از ملکی خود میدهند و نزدیک به نیمی از کرایه را به عنوان کمیسیون از راننده میگیرند.
بعد از اینها نوبت کامیونهای بومی مناطق میرسد.
حال وظیفه نوبت مجازی چیست؟
جواب این است برای بارهای باقیمانده و به اصطلاح رسوبات بار ایجاد هرج و مرج و تقاظای زیاد .
و در اصل ماجرا مردم را به جان هم انداختن.
تا کجا سود چند شرکت ارزش این همه ایجاد نابسامانی دارد.؟؟
ما در کشور کم بود بار نداریم .
ظرفیت مازاد داریم که توسط طرحی به نام نوبت مجازی تحریک شدید شده.
در طرح نوبت مجازی کامیونهای نفت کش،کمپرسی،تانکر گاز،تانکر شیر،تانکر اسید،کامیونهای سواری بر،بونکر های کارخانه های سیمان و......
برایشان امکانی به عمد فراهم شده که بتوانند در بخش تخصصی حمل کالای تجاری مشارکت کنند.
در صورتی که برای ورود به شرکت نفت باید دفترچه 80 میلیونی خریداری کرد.
به بخش تخصصی حمل شیر و اسید امکان ورود نیست .
حتی کارخانه های سیمان کامیونهای بونکر مخصوص خود را دارند و اجازه ورود دیگران را نمیدهند.
در طرح نوبت مجازی امکانی فراهم شده تا تمام کامیونها بتوانند بر روی سر و کول یکدیگر راه بروند.
.
یکی از علت های عمده فعلی که باعث شده رانندگان بخش تخصصی تجاری که بخش عمده دارنده گان کامیونهای فرسوده هستند با طرح نوسازی ناوگان همسو نشوند طرح نوبت مجازیست .
چه طور میشود سود چند شرکت حمل و نقل به مصالح کلی کشور ترجیح داده شود؟؟؟
چه طور میشود سود چند شرکت حمل ونقل به آلوده شدن هوا توسط کامیونهای فرسوده ترجیح داده شود؟؟
آن قدر این وضعیت وخیم شده که بعضا مشاهده میشود دو کامیون از یک نوع مشابه (به طور مثال ولوو اف اچ13) در طرح نوبت مجازی مشخصات خود را ثبت کرده و یکی از آنها اصلا حضور فیزیکی در پایانه ندارد و دیگری فقط با تعویض پلاک کامیون به پایانه مراجعه و اقدام به حمل بار میکنند.
طرح نوبت مجازی به هیچ یک از اهداف خود نرسید و یک طرح شکست خورده است که باعث هرج و مرج شدید شده.
و چون حاضر به اصلاح این طرح شکست خورده نیستند به این معناست که از این ایجاد هرج و مرج شرکتهای حمل و نقلی هستند که:
سود میبرند. و سود و سود
یک سوال مهم در این میان هست :
که چرا محدوده فعالیت شرکتهای حمل و نقل از هم جداست و از تداخل شرکتها حتی در یک استان جلوگیری میشود؟؟
چرا محدوده فعالیت شرکتهای حمل و نقل داخلی با بین المللی جداست ؟؟
چرا امکانی فراهم نمیشود تا شرکت داخلی بتواند cmr صادر کند. و شرکت بین المللی بارنامه صادر کند.
چرا امکانی فراهم نمیشود که به طور مثال شرکت حمل و نقلی که در میناب استان هرمزگان است بتواند در خود بندرعباس بارنامه صادر کند؟؟
چرا امکانی فراهم نمیشود که شرکت حمل و نقلی که در اهواز و مشهد و اصفهان فعالیت میکند بتواند در بنادر و شهرهای دیگر بارنامه صادر کند؟؟
چرا نظم را برای شرکتهای حمل و نقل ایجاد میکنید و هرج ومرج و بی نظمی را برای رانندگان؟؟
از طرفی اگر در پی بیرون راندن رقیبی به نام (عموم مردم مظلوم)از صحنه حمل و نقل جاده ای را دارید باید بگویم ما شغل دیگری نداریم و با همین کامیونهای فرسوده ، محکم بر سر این شغل خواهیم ایستاد.
مخلص کلام:
تا زمانی که کلیه مدیران و مردم به این فرهنگ نرسند که توسعه پایدار در حمل و نقل(و در کل توسعه پایدار کشور)
در گرو پیشرفت عموم مردم با یکدیگر است.
توسعه پایدار در حمل و نقل در گرو سود بردن تمام فعالین این بخش است، توسعه و پیشرفت بدست نخواهد آمد.
به فراهم کردن زمینه برای سود بردن چند شرکت توسعه نخواهند گفت.
لطفا خودتان را گول نزنید.
تا زمانی که مدیران دست از تفکر قربانی گرفتن برای توسعه بر ندارند،
آش همین است و کاسه همین.
مگر چه فکر میکنید؟
فکر میکنید که مردم مطالعه و سواد ندارند؟
تا زمانی که ما حس میکنیم باید قربانیان توسعه باشیم تن به همسو شدن با طرحهای توسعه کلان کشور نخواهیم داد.
مردم به جای قربانی شدن برای توسعه باید منتفعان توسعه کشور باشند.
سلام
ممنون از مطلب خوبتون ، آش خیلی شوره ، گوشی هم شنوا نیبست ، مسئولین مشغول کارهای بزرگ هستند ، از بالا مشکلات رو میخوان حل کنند ، بهتره ما صبر کنیم یه سال دو سال ده سال بیست سال