بازار جهانی اویونیک هم‌تراز بازار فروش هواپیماهای تجاری
مسؤول کارگروه اویونیک ستاد توسعه صنایع دانش‌بنیان هوایی و هوانوردی معاونت علمی‌وفناوری ریاست‌جمهوری گفت: بازار جهانی خدمات تعمیرات و نگهداری هواپیماهای تجاری به اندازه بازار فروش هواپیماهای تجاری، ارزشمند و گسترده است.
به گزارش ایسنا، محسن علوی‌سیرت با اشاره به اهمیت صنعت خدمات تعمیرات و نگهداری هواپیماهای تجاری در دنیا، اظهار کرد: بازار جهانی خدمات تعمیرات و نگهداری هواپیماهای تجاری به اندازه بازار فروش هواپیماهای تجاری، ارزشمند و گسترده است و صنعت تعمیر و نگهداری هواپیما در ایران دارای نقاط قوت زیادی است.
وی افزود: از جمله نقاط قوت این صنعت در کشور می‌توان به دارا بودن سابقه طولانی در بخش هوایی، دارا بودن نیروی کار متخصص، باتجربه، مسؤولیت‌پذیر و تابع مقررات، ظرفیت بالای مؤسسات آموزشی و تحقیقاتی، ارزان بودن نیروی کار متخصص، سطح کیفی کار هوایی قابل مقایسه با کشورهای پیشرفته اروپایی و قابلیت ایجاد تأسیسات هوایی با هزینه‌های پایین اشاره کرد.
به گفته علوی‌سیرت، در ایران در حال حاضر حدود ۶ هزار نفر در بخش تعمیر و نگهداری هواپیما در شرکتهای مختلف مشغول به کار هستند که بخش مهمی از آن در حوزه اویونیک است.
وی تصریح کرد: استفاده از این ظرفیت و به روزرسانی آن می‌تواند در بهره‌مندی کشور از بازار بیش از ۲۰۰ هزار میلیارد تومانی تعمیر و نگهداری هواپیما در جهان موثر باشد.
مسؤول کارگروه اویونیک ستاد توسعه صنایع دانش‌بنیان هوایی و هوانوردی معاونت علمی ارزش بازار MRO حمل و نقل هوایی تجاری درسال ۲۰۱۴ را حدود 62.1 میلیارد دلار عنوان کرد و گفت: تخمین زده می‌شود که این بازار به ارزشی معادل ۹۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۴ برسد.
وی ادامه داد: برای رسیدن به یک پرواز ایمن و تحت کنترل، اقتصادی و راحت باید از استانداردهای روز تبعیت کرد و دستیابی به آن تنها از طریق ارتقای دانش اویونیک در کشور امکانپذیر است.
به گفته علوی‌سیرت، صدها حسگر، عملگر و پردازنده به همراه هزاران کد نرم‌افزاری و ده‌ها سیستم کامپیوتری در قالب یک شبکه با یکدیگر ارتباط دارند و اجزای اصلی اویونیک هواپیما را تشکیل می‌دهند. فناوری‌ها در بخش اویونیک شامل حوزه‌های ناوبری، رادیویی، راداری، مدیریت ارتباطات، سنسورها، کنترل و ثبت اطلاعات، کنترل پرواز و کنترل ترافیک هوایی می‌شود.
وی همچنین تصریح کرد: توسعه صنعت اویونیک کشور منوط به سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها و منابع انسانی، فضای تحقیقاتی، تکنولوژی‌های مورد نیاز و وجود چارچوب قانونی لازم برای فعالیت در این حوزه است که با وجود پتانسیل‌های موجود و اقدامات صورت گرفته تاکنون در این حوزه نسبت به سایر کشورهای منطقه می‌تواند نقش پررنگ‌تری را ایفا کند.
