◄ واردات لوکوموتیو خنجر به پشت لوکوموتیوسازان داخلی
زمزمه های تصمیم شرکت راه‌آهن برای واردات لوکوموتیو که هر از گاهی در بین فعالان ریلی شنیده می شود دوباره در محافل فعالان صنعت ریلی به گوش می رسد. لازم است دولت و بازوی ریلی آن، درباره صحت و سقم این تصمیم، شفاف سازی کند.
مجتبی کاوه - زمزمه های تصمیم شرکت راه آهن برای واردات لوکوموتیو که هر از گاهی در بین فعالان ریلی شنیده می شود دوباره در محافل فعالان صنعت ریلی به گوش می رسد. لازم است دولت و بازوی ریلی آن، درباره صحت و سقم این تصمیم، شفاف سازی کند.
برخی شرکت های فعال در صنعت حمل و نقل ریلی از روشن نبودن برنامه شرکت راه آهن در حوزه لوکوموتیو و راهکارهای این شرکت برای رفع مشکل کمبود لکوموتیو نگرانی های جدی دارند و این نگرانی چندان هم بی پایه به نظر نمی رسد.
دغدغه های این شرکت ها از آنجا نشات می گیرد که سرمایه گذاری های سنگینی برای داخلی سازی لوکوموتیو در کشور انجام شده و توانمندی متخصصان و تولیدکنندگان و تامین کنندگان ایرانی در ساخت لوکوموتیو به نتیجه رسیده است اما با وجود اثبات این توانمندی ها و ظرفیت ها، بخش دولتی تصمیم گیر در حوزه ناوگان و برخی شرکت های خصوصی فعال در صنعت ریلی، بی اعتنا به ضرورت حمایت از تولید داخل و اجرای سیاست های اقتصاد مقاومتی، برنامه های دیگری تدارک می بینند و اقداماتی به صورت آشکار و نهان برای واردات لوکوموتیو انجام می دهند.
چرایی ترجیح واردات لوکوموتیو به تولید داخل
سوال مهمی که مطرح است این که واردات چنین تجهیزات ریلی مهمی که در داخل امکان تولید آن نه در فقط در یک کارخانه بلکه در چند مجموعه وجود دارد و پیش از این هم خریدهایی از آنها انجام شده و جواب لازم در مورد کیفیت لوکوموتیو داخلی گرفته شده آن هم در سال حمایت از تولید داخل چه توجیهی دارد؟
این سوال چندان هم بی پاسخ نیست و بخشی از پاسخ آن به ساختارهای دولتی و ناکارآمدی آنها مربوط است. به این معنی که بعضی کارشناسان ریلی می گویند راه آهن ترجیح می دهد لوکوموتیو وارد کند و از داخل خریداری نشود. دلیل ترجیح شرکت راه آهن برای واردات لکوموتیو به جای سفارش ساخت به شرکت های داخلی هم در این نکته نهفته است که در خریدهای داخلی باید از منابع مالی شرکت راه آهن هزینه شود. در واقع کارشناسان ریلی معتقدند خرید خارجی برای شرکت راه آهن مطلوب تر است چرا که بازپرداخت فاینانس های خارجی را دولت برعهده می گیرد و شرکت راه آهن برعهده ندارد ولی در خریدهای داخلی باید از منابع مالی شرکت راه آهن هزینه شود.
تعطیل شدن خط تولید لوکوموتیو داخلی در صورت واردات
مدیرعامل شرکت واگن پارس مپنا اواخر تابستان سالجاری در این زمینه اظهار نگرانی کرده و در مصاحبه با رسانه ها گفته بود: متاسفانه در سال ۱۴۰۱، مجوز ورود لوکوموتیو دست دوم توسط دولت صادر شد.این تصمیم، تعطیلی خط لوکوموتیو و بیکاری بخشی از کارگران شرکت واگن پارس را به همراه داشت. ما اعتراض خود را به همه جا رساندیم، اما مجوز ورود صادر شد و پس از آن شرکت هایی که امکان واردات لوکوموتیو دست دوم داشتند، قراردادهای خود را با واگن پارس لغو کردند.
ملانژاد در آن مقطع به صراحت از شرکت هایی که به دنبال واردات لوکوموتیو رفته اند انتقاد کرد و اقدام آنها را تعطیل کننده خط تولید لوکوموتیو در کشور دانست. وی با اشاره به مجوزی که از سوی سران قوا و شورای عالی اقتصادی کشور به منظور خریداری ۵۰۰ دستگاه لوکوموتیو صادر شده تا ۲۰۰ دستگاه به واسطه تولید داخل تامین و ۳۰۰ دستگاه از خارج وارد شود، گفت: جمعی از شرکت ها که عمدتا دولتی هستند از جمله شرکت راه آهن ایران، به چین سفر کردند و طبق اخبار موثق دریافتی، برای ۸۰ دستگاه لوکوموتیو قرارداد امضا شده است که این امر برخلاف مصوبه و سیاست های دولت و مصالح کشور است و عملا لوکوموتیو نو وارد می شود.
مهمان های خارجی که زود از مدار خارج می شوند!
اگر طرفداران واردات لوکوموتیو به سابقه این اقدامات و تجربیاتی که از واردات لوکوموتیو به دست آمده نیم نگاهی داشته باشند شاید در برنامه ها و تصمیمات خود تجدید نظر کنند. مدیران و دست اندرکاران مجموعه های لوکوموتیوسازی داخلی می گویند آمارها نشان می دهد نیمی از لوکوموتیوهای وارداتی که در سال های گذشته وارد شده در حال حاضر از مدار خارج شده اند چراکه امکان تعمیر آنها وجود ندارند. با این شرایط، قطعا در آینده سرنوشت لوکوموتیوهای وارداتی گذشته برای مهمان های وارداتی جدید هم تکرار می شود.
لوکوموتیوهای روس قبل از چینی ها نمره مردودی گرفتند
قبل از زمزمه خرید و واردات لوکوموتیو از چین بحث واردات لوکوموتیو از روسیه هم مطرح شده بود که در این زمینه نیز پیشکسوتان راه آهن هشدارهایی داده اند. از جمله پرویز عالیوند چهره شناخته شده صنعت ریلی کشور در این زمینه سخنان قابل تاملی گفته و ناکارآمدی لوکوموتیوهای روسیه در ایران را یادآوری کرده است. وی به روزنامه اعتماد گفته است: «سال 1360 همزمان مذاکراتی با شوروی و رومانی برای اجاره و خرید لوکوموتیو داشتیم. ابتدا با شوروی مذاکره کردیم و 20 دستگاه لوکوموتیو از آنها اجاره کردیم؛ در مرز جلفا بوژی ها تعویض شد و لوکوموتیو را به ما تحویل دادند.»
عالیوند که از اولین راهبران قطار روس بوده در ادامه می گوید:« ابتدا خودم در معیت لوکوموتیوران روسی در سفری بین تبریز و جلفا یک قطاربا این لکوموتیوها را حرکت دادیم. در آن منطقه شیب راه آهن ما بسیار تند است. این لوکوموتیوها ترمز دین یک نداشتند. فقط ترمز هوا استفاده می شد. به هر ترتیبی که بود لوکوموتیوران روسی بالاخره قطار را هدایت کرد اما ما همان زمان در مقررات راه آهن مجاز نبودیم در چنین شیبی از لوکوموتیو بدون ترمز دینامیک استفاده کنیم.»به گفته او همین مساله سبب شد که در منطقه تبریز به جلفا امکان استفاده از لوکوموتیوهای روس نباشد و به همین خاطر این کشنده ها بین زنجان و تبریز که شیب کمی دارد روی ریل برود: «در این مسیر سیر می کردیم که با مشکلاتی مواجه شدیم، چرخ های لوکوموتیو از نظر متریالی سفت بود و ریل های ما را در قوس های 250 و 300 متر شدیدا می خورد و ریل ها ساییده می شدند. مشکل دیگری هم در بوژی هاشان داشتند. این بوژی ها روی شعاع 250 متر خوب نمی چرخیدند و سرعت که از 30 کیلومتر پایین تر می آمد بوژی دوم از خط خارج می شد.»
عالیوند در ادامه با توضیح مبسوط درباره دوبار جابه جایی مسیر لوکوموتیوهای روس و اینکه به دلیل تاب نیاوردن در گرمای هوا این لوکوموتیوها حتی در مناطق مرکزی ایران هم قابل استفاده نبود، می گوید سرانجام به جای خرید، لوکوموتیوها به مرز جلفا برگردانده شده و اجاره 3 ماه آنها پرداخت شد.
به گفته این پیشکسوت صنعت ریلی، روسیه 3 دهه بعد از این اتفاقات در سال 2010 به دلیل ضعف شدید در تکنولوژی ساخت ماشین آلات ریلی در قراردادی از زیمنس آلمان درخواست کرد در این حوزه به یاری این کشور بیاید و با ایجاد کارخانه ای در روسیه برای انتقال تکنولوژی به آنها کمک کند که این ماجرا هنوز هم ادامه دارد.
همین موضوع هم از سوالات کارشناسان و نمایندگان مجلس است که حتی با فرض ناتوانی در تولید داخلی، چرا وقتی خود شرکت زیمنس وجود دارد و پیش از این هم معاملاتی با ایران داشته است، باید از جای دیگری که تحت آموزش این مجموعه است خرید انجام شود.
نگرانی هایی که مانع سرمایه گذاری در حوزه لوکوموتیو است
موضوع دیگری که در حوزه لوکوموتیو مطرح است این که برخی شرکت های فعال در حمل و نقل ریلی از تمایل خود به سرمایه گذاری در این بخش سخن گفته اند اما آنها هم نگرانی هایی دارند که مانع ورود و سرمایه گذاری آنها در تولید و تامین لوکوموتیوهای جدید می شود. اصلی ترین نگرانی شرکت های ریلی، نامشخص بودن سیاست های بخش دولتی در این حوزه و تصدی گری شرکت راه آهن است که موجب می شود شرکت ها برای سفارش لوکوموتیو یا حتی واردات آن، دغدغه داشته باشند و احتیاط پیشه کنند.
به عنوان مثال حسینی منش مدیرعامل شرکت حمل و نقل ریلی پارسیان در این زمینه با تاکید بر این که پاشنه آشیل صنعت ریلی کمبود لوکوموتیو است، می گوید: مایل به راه اندازی قطار کامل که لوکوموتیو هم یکی از اجزای مهم آن است، هستیم اما نگرانی هایی داریم. با شرکت های تولید کننده وارد مذاکره شدیم اما با توجه به وجود نمونه های داخلی و خارجی، توان تولید داخل در این بازده زمانی کمی محدود است بنابراین مجبور هستیم برای اجرایی شدت فاز اول طرح های توسعه خود به سمت خرید خارجی اقدام کنیم اما این بدین معنا نیست که ما تولید داخل را حمایت نکنیم. این مدیر صنعت ریلی تصریح می کند: در صورت همراهی دولت و حذف تصدی گری شرکت راه آهن در حوزه لوکوموتیو، ورود و سرمایه گذاری در حوزه لوکوموتیو توجیه اقتصادی خواهد داشت. ما مشتاقیم از ظرفیت بازار سرمایه هم در این زمینه استفاده کنیم اما نگرانی ما از دخالت های بی رویه دولت و تصدی گری راه آهن مانع استفاده از این ظرفیت است.
لوکوموتیوساز و بهره بردار نگران از تصمیمات خلق الساعه
کوتاه سخن این که سیاست های دولت و شرکت راه آهن در حوزه لوکوموتیو برای شرکت های ریلی واضح نیست و در چنین فضایی دست شرکت های ریلی برای اتخاذ تصمیمات مهم در زمینه توسعه ناوگان و طرح های توسعه ای خود بسته است. از طرفی، لوکوموتیوسازان داخلی نیز نمی دانند تکلیف سرمایه گذاری های آنها در صورت اتخاذ تصمیمات خلق الساعه مبنی بر واردات لوکوموتیو چه می شود. این موضوع قطعا باید توسط دولت، نمایندگان مجلس، وزارت صمت و شرکت راه آهن شفاف سازی شود تا غباری که افق پیش روی صنعت ریلی را فرا گرفته، فرو بنشیند.
انتهای پیام
فکر کنم بهترین پاسخ به این ایرادات تکراری و نخ نما همان مطلبی باشد که جناب فرهودی در کامنتی زیر مطلب با تیتر "چرا خرید لوکوموتیو خارجی از داخلی برای راه آهن جذاب تر است؟" مورخه 28 آبان گذاشته اند. مظلوم نماییها و اسلاما سردادن بعضیها فقط مقابل کسانیکه از موضوع بیخبر هستند (تازه آنهم در کوتاه مدت) میتواند اندکی موثر باشد وگرنه واقعیت قضیه مطابق کامنت جناب فرداد فرهودی است:
"باسلام
در خصوص مطلب نگارش شده که به نظر کارشناسان موضوع می باشد چند نکته قابل طرح است
1- موضوع استفاده از فاینانس خارجی و مزیت های آن برای راه آهن موضوع جدیدی نیست وقبلا هم وجود داشته ومدیران عامل قبلی هم از این روش به دلایلی که ذکر کردید وجود داشته است پس اینکه حالا این روش را یک زرنگی و یا دور زدن قانون بنامیم موضوعیتی ندارد.
ولذا اینکه مسئله تعارض منافع را مطرح کنیم بی معنی است.
تعارض منافع قبلا در سالهای قبل ایجاد شد آنجائی که با منابع فاینانس و وام لوکوموتیو و واگن وارد شد کارخانه ها تاسیسی شد با همین وام ها ونهایتا همانهائی که مجوز فاینانس دادند و مجوز پرداخت وام دادند خود شدند صاحب همان شرکت ها وکارخانه ها.
لوکوموتیو های زمین گیر شده هم حاصل تعمیرات ومدیریت های همان دوستانی است که سالها از این منابع ارتزاق کردند اما سرویس صحیح به راه آهن ندادند
2-واقعا حجم تولید وتوانائی تولید داخلی چند لکو موتیو است اگر آمار را نگاه کنید علی رغم وجود چند مدعی این کار نهایتا 10 دستگاه میانگین لکو موتیو تولید شده که قطعا کفاف کار راه آهن کشور را نمی دهد
آنهم به صورت هائی غیر استاندارد برخی لکو موتیو های تولید یک شرکت آنقدر قطعات وتجهیزات مختلف را در تولید خود استفاده کرده اند که امکان نگهداری را فقط برای خود شرکت فراهم کرده وامکان واگذاری نگهداری لکوموتیو های این شرکت به شرکت دیگر برای تعمیر ونگهداری نمی باشد(چیزی شبیه ایران خودرو که سمند تولید می کند با ده نوع موتور)
برخی شرکت ها هم که لطف می کنند در کره لکو موتیو دسته دوم می خرند و دمونتاژ می کنند قطعات را به عنوان قطعه یدکی وارد می کنند در ایان و مونتاژ می کنند اسمش را می گذارند تولید وداخلی و الی آخر و همین دوستان مدعی هستند که لکو موتیو وارد نکنید تا ما هرکاری خواستیم بکنیم به نظر شما آیا شرکتی که بیست سال پیش با کمک راه آهن(با همان فاینانس ها) به حوزه ساخت لکو موتیو وارد شد اما هنوز برای ساخت وابسته به خارج است زمان کافی نداشته که خود را تولید کنند کامل کند (اسم نمی برم شرکت ها را تا مطلب انشالله منعکس شود)
3- اشاره کارشناسان عزیز به شرایط اقلیمی و موارد مربوطه است سوال من اینست آیا قبلا که لکوموتیو وارد می کردید با همین منابع لایتناهی فاینانس خود به این موضوعات فکر می کرردید چرا لکوموتیو آلستوم را خریدید در حالی که به گفته خودتا با شرایط اقلیمی کشور سازگاری ندارد و یا ریل باس های زیمنس و...چرا خودتان را زیر سوال نمی برید و فقط دیگران را زیر سوال می برید ضمن اینکه همین حالا هم خرید بین المللی قرار است با مشخصات فنی که همین کارشناسان نوشته وتائید کرده اند خریداری شود مشخصات که تفاوتی نکرده پروسه خرید تفاوت کرده است پس بهتر است بهانه جدید تری را بیان کنیم."
4- راه آهن نمی تواند منتظر بخش خصوصی بماند که برایش نقشه راه ترسیم کند و سیست ترسیم کند به نظر بنده در حوزه ناوگان راه آهن به اندازه کافی به بخش خصوصی که الحمدالله کم هم نیستند زمان داده است اما ایشان خود علاقه ای به استفاده از فرصت ها ندارند و دنبال کار راحت وسود زیاد هستند بدون ارائه ارزش افزوده برای کشور.
5-نهایتا اینکه اگر رقابتی به وجود نیاید تولید لکوموتیو در کشور مانند تولید خودرو خواهد شد بی کیفیت و با قیمت بالا
چرا باید لکو موتیو داخلی که از آب و برق و گاز و نیروی کار ارزان برای تولید استفاده می کند با نوع خارجی هم تراز شود مشکل کجاست واقعا؟
واقع بینانه که نگاه کنیم دوستان در بخش خصوصی خیلی مثبت فکر کنیم کم کاری زیادی داشته اند تا کنون.
"به نظر بنده در حوزه ناوگان راه آهن به اندازه کافی به بخش خصوصی که الحمدالله کم هم نیستند زمان داده است اما ایشان خود علاقه ای به استفاده از فرصت ها ندارند"
جمله فوق، بخشی از فرمایش جناب آقای فرهودی است.
به نظر من ایشان (ضمن احترام فراوان) دچار اشتباه جدی در تحلیل هستند. وظیفه دولت آن است که به قدری فضا را تمیز و شفاف و جذاب سازد که بخش خصوصی استقبال کند. اتفاقا همین که بخش خصوصی استقبال نکرده، نشان دهنده ضعف دولت است و بنابراین نظام باید به رفع این ضعف بپردازد تا بخش خصوصی حاضر به سرمایه گذاری گردد، نه این که نظام فریب دوم را بخورد و در دولت سرمایه گذاری بیشتری کند. (روایت دقیق تر البته این است که اتفاقا بخش خصوصی از سرمایه گذاری استقبال کرده ولی استقبال او به اندازه مقدار جذابیت فراهم شده از سوی دولت بوده است).
فراموش نکنیم که تاریخ دور و نزدیک ثابت کرده که تصدی گری دولت در اقتصاد، حتما هم از نظر بهره وری و کارآمدی و هم از نظر سلامت (و فساد)، نتایج بدی به همراه دارد و تصدی گری بخش خصوصی در شرایط نظارت بالادستی و سالم حاکمیت، راه درست تر و سریع تری برای توسعه اقتصادی-اجتماعی است.
باسلام
دوست عزیز ناشناسی که یکی از جملات کامت بنده را تحلیل کردید (ناشناس دوم)
من چند سوال دارم شما پاسخ دهید
اولا بخش خصوصی کاملا خصوصی آیا داریم در حوزه ساخت لکو موتیو؟
دوما آیا شرکت هائی که خود را سازنده می دانند تا کنون از کمک های دولتی استفاده نکرده اند؟
سوما واقعا برایند کار این تولید کننده ها که بعضا بیش از بیست سال است از وام وارز دولتی وقراردادهای سفارشی بدون مناقصه بهره برده اند چه بوده است؟آیا به تولید نامی تعریف شده خود رسیده اند؟
به نظر شما کشور تا کجا باید منتظر بماند که یکسری شرکت تولید کننده با مدیران سفارشی که خودشان در دولت شرایط کار را نداشته اند بتوانند کار کنند و روزی انشالله کشور را از لکو موتیو بی نیاز کنند؟
به نظر شما اینکه دوستان ازر دولتی بگیرند و از کارگر ایرانی استفاده کنند آب و برق و گاز یارانه ای استفاده کنند ولوکوموتیو بفروشند با قیمت بین المللی منطقی است؟ کجای کار می لنگد؟
ما درگیر یک سری شرکت خصولتی هستیم که توسط مدیران سابق راه آهن کشور اداره می شوند که فاقد متاسفانه سازکار های نظارتی هستند و سوء مدیریت و عدم نظارت بر کار ایشان باعث شده تا اولا هزینه ودر آمد شرکت ها از مدل مناسب بخش خصوصی پیروی نمی کند و ثانیا بیشتر از اینکه به فکر تولید باشند به فکر استفاده از منابع دولتی برای پر کردن جیب های شخصی باشند و لذا تا زمانی که برای این مجموعه ها شرایط رقابتی ایجاد نشود نمی توان حساسیت مجمع این شرکت ها را که عمدتا دولتی هستند را بر انگیخته کرد تا در اداره کارخانه های خود وروشهای مدیریتی خود رفرم ایجاد کنند در جهت تولید بیشتر و رقابت بهتر و از مدیران کار آمد تری در راس شرکت های خود استفاده کنند وحداقل شایسته سالاری را در مجموعه خود حاکم کنند چیزی که در حال حاضر وجود تدارد
و من مجددا تکرار می کنم راه آهن نمی تواند منتظر بماند که بخش خصوصی برایش سیست تنظیم کند و برایش تعیین وتکلیف کند راه آهن بایستی کمبود هایی خود را تامین که بخش خصوصی داخلی هم خودش را با شرایط تطبیق دهد تا حالا حمایت های بی رویه دولت را داشته است زین پس روی پای خودش بایستد.
برادر عزیز جناب آقای فرهودی
آنچه من گفتم، نسخه خلاصه و قدری شفاف ترش این است:
1- بخش خصوصی واقعی در کشور خیلی کم داریم (همان که شما هم فرمودید). به جایش عمدتا خصولتی هایی داریم که رفتار بهینه بخش خصوصی را ندارند.
2- من معتقدم (که ظاهرا شما معتقد نیستید) که حتی بخش به ظاهر خصوصی و در باطن خصولتی فعلی هم خیلی سالمتر و کارآمدتر از دولت کار می کند. در ساختار اقتصادی با مالکیت دولت قطعا کارآمدی کمتر و اتفاقا احتمال بروز فساد بیشتر خواهد بود.
3- قطعا من و شما معتقد نیستیم که نیازی به نظارت دولت بر بخش خصوصی یا خصولتی نیست. قطعا تبصره مهم به بند 2 آنست که ضمن تصدی زدایی از دولت و سپردن امور به بخش خصوصی/خصولتی، لازم است تا نظارتها بر این بخش نیز قویتر و جدیتر باشد تا سود بیحساب به جیب افراد نرود.
باسلام
دوست عزیز ناشناس
ضمن تائید ضمنی موارد مطرح شده شما توضیحاتی را عرض میکنم
در تمام دنیا وقتی موضوعی وارد شرایط بحران می شود دولتها ورود می کنند و کنترل کار را بدست می گیرند مخصوصا وقتی موضوع در ارتباط با خدمت رسانی به مردم باشد بطور مثال راه آهن انگلیس زمانی که متوجه شد بخش خصوصی در نگهداری زیربنای کشور انگلیس کارائی لازم را ندارد بلافاصله ورود کرد و مجددا کنترل زیر بنا را دولتی انجام داد (در سالهای گذشته)
در کشور ما که اصلا بخش خصوصی وجود ندارد خصولتی هایی هستند که به دلیل اینکه مدیران انتصابی ایشان فاقد وجاحت علمی برای پست هستند و همچنین هیچ نفعی در سهام شرکت ندارند و می دانند که چند صباحی هستند وبعد مطابق قانون بقای مدیریتی در کشور بایستی بروند یک بخش خصولتی ویا دولتی دیگر را اداره کنند قطعا به شرکت و آینده شرکت نگاه نمی کنند همچنان که قبلا هم عرض کردم در حوزه توسعه لکوموتیو شرکتی داریم که با قرارداد بدون مناقصه با شرکت با شرکت خارجی و با فاینانس خارجی و با حمایت مدیران وقت راه آهن وارد گود تولید شد لیکن بیست سال است که هنوز سازنده 100 درصد لکو موتیو نیست در حالی که در شرکت های هولدیگ همان شرکت پره توربین نیروگاه ساخته می شود که جزو 4 شرکت سازنده دنیا هستند پس مشکل کجا است ؟آیا پاسخ روشنی به این سوال هست البته که هست لیکن در این رسانه نمی توان شفاف آنها را بیان نمود ولی همگی تا حدودی از آن باخبر هستند
حال مثالی را بهتر است عرض کنم در دولت قبل وقتی راه آهن دچار بحران ریل شد دولتمردان ومدیران راه آهن از محل تهاتر نفت 300 هزار تن ریل از کشور هندوستان وارد کشور کردند که قطعا ریل درجه یک نبود همان زمان سازنده داخلی اعتراضات زیادی کرد اما کار انجام شد واتفاقا بحران ریل حل شد چه اتفاقی افتاد بعدها،سازنده داخلی فهمید که اگر می خواهد بازار داشته باشد بایستی سرعت خود را زیاد کند وبجنبد و خب این کار را کرد وسازنده شد اما حالا که جلوی واردات ریل گرفته شده نه آن سازنده حجم تولید کافی را دارد و نه می تواند با قیمت خارجی رقابت کند و ما مجبوریم باقیمت مشابه خارجی وبعضا گرانتر از سازنده داخلی خرید کنیم
تا زمانی که رقابت را ایجاد نکنیم نمی توانیم سازنده داخلی را خصوصی ویا خصولتی مجاب کنیم که در فرایندهای خود طوری عمل کند که بتواند با سازنده خارجی رقابت کند خصولتی ها وقتی میبینند ما فقط باید از ایشان خرید کنیم به هر بهانه ای قیمت خود را افزایش می دهند وسودهای بی محاسبه به جاهایی می رود که نباید برود تازه اگر کیفیت حفظ شود که متاسفانه بازخورد های مصرف کنندگان نشان می دهد کیفیت ها هم بسیار پایین است مانند خودرو سازها.
جالب اینجا است زمان خرید ریل از محل تهاتر اینقد فریاد وامصیبتا و خیانت به کشور بالا نبود چگونه است که برای خرید لکوموتیوکه بسیار حیاتی است فریاد ها بلند میشود.
همان زمان هم یعنی در دولت قبل قرار بود در قراردادهای برقی سازی با چین و روسیه تعداد قابل ملاحظه ای لکوموتیو خریداری شود والبته برقی اما کسی فریاد نزد که چرا وارد می کنید علت چه بود؟علت این بود که خیلی راحت تفاهم کرده بودند که همین خصولتی عزیز طرف ایرانی باشد برای مونتاژ لکوموتیو ها و ایشان سود خود را اخذ کند همان زمان تولید کننده ایرانی نگفت وارد نکنید چون من خودم می سازم گفت مشکلی ندارم اگر من بصورت انحصاری شریک طرف خارجی باشم و همین تفاهمات انجام شده بود ببینید آنچه من خلاصه خدمت شما عرض میکنم اینست که واردات برای اینکه سازنده داخلی حساب کار دستش بیاید لازم است و این در هر زمینه ای بایستی باشد وقتی انحصار ایجاد کنید رانت وفساد را ترویج کرده اید.
با سلام و احترام
چگونه بخش خصوصی توان رقابت را از دست می دهد؟ چه مشکلاتی برای بخش خصوصی در مواجهه با فساد اداری رخ می دهد؟
چرا بخش خصوصی بیشترین زیان را از فساد اداری در سازمانها می بیند؟
سازمان ِ سوّمِ فساد اداری
در لینک زیر :
https://www.linkedin.com/posts/khoshnoodiiust_aepaebaepaexabraepaexaepaezahy-aepaebaepaexabraepaexaepaezahy-activity-7136354448745902083-3w2m?utm_source=share&utm_medium=member_android
تکنولوژی آن فقط دست چند کشور است. جمع کنید دفتر دستکتون را. شما در حد تکنولوژی های تک نیستید.