یک ساعت در ترافیک زیرزمینی

مهدی نوروز-ایستگاه مترو دروازه دولت یکی از مهم‌ترین تقاطع‌های زیرزمینی پایتخت است؛ شاید یکی از دروازه‌های تهران مدرن و امروزی. دروازه‌ای که هر روز صبح تعداد زیادی از مردم برای رفتن به محل کار خود از آن استفاده می‌کنند. حالا تصورش را بکنید که این شریان حیاتی پایتخت گره بخورد.

روز چهارشنبه ساعت هشت‌ونیم‌ صبح و طبق معمول هر روز به دروازه دولت رسیدم، مسافران از تقاطع کلاهدوز و ارم سبز به روی سکو می‌رسند و قاعدتا با آمدن قطار جمعیت روی سکو به سرعت کاسته خواهد شد. اما تابلوی حرکت قطار که روی سکو نصب است، خبر از چیز دیگری می‌دهد. دو قطار در ایستگاه‌های پانزده خرداد و خیام متوقف هستند و انگار خیال تکان‌‌خوردن نیز ندارند‌.

10 دقیقه می‌گذرد و برخلاف جمعیت سکو که لحظه به لحظه به سرریزشدن نزدیک می‌شود، تغییری روی تابلوی حرکت قطار اتفاق نمی‌افتد و تنها صدایی از پشت بلندگو خبر از تأخیر می‌دهد. ساعت به 9 صبح می‌رسد، آدم‌هایی که هر روز صبح می‌بینمشان و دیگر چهره‌شان برایم عادی شده‌ است در میان خیل عظیم جمعیت گم شده‌اند.

مردم سعی می‌کنند با موبایلشان تصویر این جمعیت عجیب را که حالا تا خروجی‌های ایستگاه سرازیر شده ثبت کنند. مأموران سکو نیز برای کندکردن جریان ورودی به سکوی تجریش پله‌های برقی دالان‌های ارم سبز و کلاهدوز را خاموش کرده‌اند اما تلاششان فایده ندارد و ازدحام ایستگاه دروازه دولت به حداکثر خود می‌رسد. بعد از گذشت نیم‌ساعت یک قطار خالی به سکو اعزام شد اما این قطار گویی جوابگو نیست و اگرچه مملو از مسافر شد اما هنوز بخش زیادی از مردم روی سکو باقی مانده‌اند.

تا ساعت نه‌ونیم که روی سکو ایستاده‌ام سرفاصله قطارها 10 دقیقه است (بیش از دو برابر آنچه توسط شرکت مترو اعلام می‌شود) بالاخره سکو کمی نفس می‌کشد و بعد از یک ساعت تأخیر راهی محل کار خود می‌شوم در‌حالی‌که می‌شنوم مردم غرولند می‌کنند و می‌گویند یک ماه بیشتر است که وضع همین شده و حداقل هفته‌ای یک بار خط یک به هم‌ می‌ریزد و تمام برنامه‌های کاری ما را هم با مشکل مواجه می‌کند. در حالی که در ذهنم اخبار مسافر را تأیید می‌کنم با خود می‌گویم بسیار خب! ترافیک زیرزمینی هم ظاهرا می‌رود که در کنار سایر مشکلات این شهر، عادی شود و البته بعد از گذشت سه روز هیچ‌کس هم نمی‌گوید دلیل این تأخیرها چیست.