هتل مدیریت

میز لوکس مدیریت بسیار شلوغ بود اما نه از بحث و فحص؛ بلکه با انواع میوه ها و شیرینی ها و دمنوش ها و ... البته نه اینکه فکر کنی همه ساکت نشسته بودند! اصلا؛ از قضا همه مشغول بودند؛ هم به خوردن، هم به نوشیدن و هم به سخنان شیرین گفتن! آنچنان سخنانی که به مذاق مدیر خوش بنشیند! اصلا مدیریت یعنی همین؛ روی صندلی نرم راحت بنشینی و دستور بدهی!

مدیریت یعنی سفر از جایی نه چندان مطلوب به مکانی چندان مطبوع! یعنی بهره مندی از امکانات لوکس! یعنی دفتر و دستک داشتن؛ از قدیم گفته اند: «پول چو از کیسه میهمان بود، حاتم طایی شدن آسان بود» پس مدیریت هنر پول خرج کردن! البته در معنایی بهتر یعنی خرج تراشی؛ زیان بر زیان انباشتن! و در عین حال یعنی کت و شلوار برند پوشیدن؛ یعنی دست پنبه ای بودن؛ یعنی شل دست دادن؛ یعنی دفتری را با بهترین مواد و مصالح بازطراحی کردن! یعنی ایجاد «طبقه کاست» (caste)؛ یعنی فاصله گذاری؛ یعنی حرف های را که دوست داری بشنوی! و حرف های که دوست نداری را به گوشه ای پرت کنی! مدیریت یعنی برای من چقدر آورده دارد! نه اینکه برای رفاه دیگران چه بایستی کرد؟ مدیریت یعنی اعمال فکر و ایده خودم؛ نه اینکه با خرد جمعی چه حکمی می توان داد! پس در کل مدیریت کار سختی نیست، کافیست اندک رابطه ای داشته باشی؛ سببی یا نسبی؛ بر اساس لهجه و قوم و قبیله، یا بر اساس وابستگی به باند و دسته!

چند دهه ای است (به ویژه در بخش های دولتی و خصولتی) که شاهد انواع تلاش های مشروع و نامشروع برای فتح میزهای لوکس مدیریتی هستیم. میزهایی که از رنج مسئولیت تا حدود زیادی دور شده اند و به معدن گنجی بی پایان بدل گشته اند. متاسفانه رواج این پدیده به گسترش «ناکارآمدی» خواهد انجامید. اتفاقی که چونان موریانه پایه های هر سیستمی را می خورد و آن را از درون تهی می کند.

اگر نهاد «مدیریت» نتواند به مسئولیت خود عمل کند؛ از آن فقط « کام » باقی خواهد ماند و اینجاست که واژه « هتل مدیریت » معنا پیدا می کند. « هتل مدیریت » یعنی وقتی به این سمت رسیدی؛ تمام سازمان باید در خدمت کسی باشد که مدتی کوتاه در هتل مقیم شده تست.  

مسافری که در «هتل مدیریت» رحل اقامت افکنده هرگز نمی داند که سفرش چه زمانی به پایان خواهد رسید!

و از آنجایی که خود را آماده ترک « هتل» نکرده حتما آسیب می بیند، بیرون از « هتل » خبری از امکانات رفاهی نیست، بیرون از « هتل» مزد به بها دهند، نه به بهانه!