رابطه تنگاتنگ نانو و ناوگان حمل و نقل عمومی!
وسایل حمل و نقل عمومی اصولاً بسیار اهمیت دارند، برای کاهش ترافیک و آلودگی هوا هم خوب هستند(البته اگر خود این وسایل منجر به آلودگی بیشتر هوا نشوند). خوشبختانه ما سال‌هاست که اتوبوس و مینی‌بوس و تاکسی در کشورمان داریم، چندسالی است که مترو هم به وسایل حمل و نقل عمومی ما اضافه شده و تازگی‌ها هم تاکسی های آنلاین وارد بازار کار شده‌اند.
وسایل حمل و نقل عمومی اصولاً بسیار اهمیت دارند، برای کاهش ترافیک و آلودگی هوا هم خوب هستند(البته اگر خود این وسایل منجر به آلودگی بیشتر هوا نشوند). خوشبختانه ما سال‌هاست که اتوبوس و مینی‌بوس و تاکسی در کشورمان داریم، چندسالی است که مترو هم به وسایل حمل و نقل عمومی ما اضافه شده و تازگی‌ها هم تاکسی های آنلاین وارد بازار کار شده‌اند.
به گزارش روزنامه ایران، اما اگر سامانه حمل و نقل عمومی ما خدای ناکرده تعطیل شود چه اتفاقاتی می‌افتد؟ الف- بخش زیادی از جامعه ما که دکتر و مهندس هستند یا باجناق و شریک‌شان کارخانه آنها را بالا کشیده از کار بیکار می‌شوند، ب- بسیاری از مباحث سیاسی کشور و کشورهای دیگر اعم از «تأثیر خدمات بیمه بر زندگی قشر متوسط رو به پایین!» و «تأثیر افزایش قیمت نفت خام بر متروی لندن!» روی زمین می‌مانند، ج- میزان مشارکت اجتماعی که به دلیل فشردگی افراد در ایستگاه‌ها و داخل واگن‌های مترو به اوج خود می‌رسد و گاهی اوقات زیربغل شما با زیربغل یکی دیگر از مسافرین جابه‌جا می‌شود، بشدت کاهش پیدا می‌کند، د- بخش صنعت نانو در کشور دچار آسیب بزرگی خواهد شد، زیرا در حال حاضر ما در تولید جوراب و زیرشلواری نانو به خودکفایی رسیده‌ایم و دانشمندان خاکی کشورمان به صورت دستفروش و در لباس مبدل مشغول فروش دانش خود در قالب جوراب هستند(سه تا پنج هزار تومان!).
در نتیجه سامانه حمل و نقل عمومی در کشور ما بسیار کاربرد دارد، آنقدر که گاهی اوقات ما با یک کامیون مقوا و چند گونی چسب نواری خط مترو راه‌اندازی می‌کنیم تا آسیبی به این بخش مهم از کشور وارد نشود.در این میان اما اتوبوس‌ها نقش دوگانه‌ای ایفا می‌کنند. اتوبوس حتی در تاریخ سیاسی ما هم کاربردهای فراوانی داشته و با کمک این وسیله نقلیه ما توانسته‌ایم از «مقاطع حساس کنونی»بی‌شماری به سلامت عبور کنیم.استفاده از اتوبوس برای عموم مردم آزاد است، اتوبوس‌ها هم آزاد هستند که یا به دلیل نقص فنی آتش بگیرند یا به‌دلیل خواب‌آلودگی و خماری برخی رانندگان یک راست ته دره بیفتند اما شما باید برای سوار شدن به اتوبوس‌های شهری و بین‌شهری پول پرداخت کنید، تنها در صورتی کسی از شما پول نمی‌گیرد که سازمانی یا یک جایی به صورت خودجوش تصمیم بگیرد شما را در یک نقطه‌ای پیاده کند که در طول راه نه تنها به شما پرچم و بنر و آبمیوه هم می‌دهند، بلکه یک پولی هم بابت سوار شدن به این اتوبوس در جیب‌تان می‌گذارند تا به یک زخمی بزنید!
