سازمان بنادر و دریانوردی چند صباحی است که با سرپرست اداره می شود. سازمان بنادر و دریا نوردی، چند سال است که مانند کشتی یوگی و دوستان، روی هوا حرکت می کرد و بدون برنامه و هدف، هر بار در سرزمین عجایبی فرود می آمد و اکنون که رییس هم ندارد، معلوم نیست به کدام ترکستان راهش بکشد. این در حالی است که بزرگ ترین و گسترده ترین سازمان حوزه دریایی کشور به حساب می آید و از حساسیت بالایی برخوردار است.
حساسیت این سازمان در حالی است که رییس جمهور، با تلاشی مضاعف و با شعارهای پیاپی، توسعه دریاپایه را هدف قرار داده است و بر خلاف انتظارها، در باره مهم ترین سازمان دریایی خود، دچار چالش شده است. چالشی که صادق باید آن را حل و فصل  کند و گویی او در یک امتحان سخت قرار گرفته است.
انتظار اهالی دریا
اهالی دریا و فعالانی که کار و کسب شان از راهروهای سازمان بنادر و دریانوردی می گذرد، به شدت به موضوع توجه نشان می دهند. از تماس ها و ارتباط مکرر با روزنامه دریایی اقتصاد سرآمد می توان قدرت این انتظار را درک کرد. مصاحبه ها و گفت و گوها هم همین نکته راتایید می کند. اهالی دریا  چند انتظار مشترک دارند:

اول: فردی دریایی

با توجه به تاریخ ریاست سازمان بنادر و دریانوردی، همه انتظار دارند کسی پست ریاست بگیرد که از جنس دریا باشد. اغلب مثال فلان رییس سازمان را تکرار می کنند که فرق بین نفتکش و کروز را نمی دانست! مدیریت بر سازمان بنادر و دریانوردی، فردی توانمند از جنس خودش را می طلبد؛ مخصوصا با توجه و تاکید بر شعارها و اهداف عملی رییس جمهور، این مساله مهم تر و جدی تر می شود. کسی رییس شود که فرق بین بندر و اسکله را درک کند.
  این طنز نیست بلکه شوربختانه خاطره های تلخی است که از برخی روسا حکایت می شود و دست مایه طنز و خنده تلخ اهالی دریا شده است.

دوم: برنامه داشته باشد

همین الان معلوم نیست که چارچوب سیاست های توسعه دریاپایه  در سازمان بنادر و دریانوردی کجاست و چه کاره است؟ صفایی در دوران ریاست مطلقه خود در مصاحبه ای گفت: ما برای توسعه بنادر منتظر سیاست ها و برنامه های بالادستی نیستیم و برنامه های خودمان را اجرایی می کنیم! این سخن وی که در رسانه ها هم  منتشر شده و مستند است، ثابت کرد که سازمان بنادر و دریانوردی تابعی از برنامه های کلان دولت نبوده و نیست و خودمختاری تا حدی بود که حتا برای برنامه های خود هم برنامه مدونی نداشتند.

سوم: توان مدیریت

تجربه نشان داد که نداشتن قدرت مدیریت و تسلط به مفاهیم حرفه ای، باعث می شود که نفرات قدر و قوی از دایره فعالیت حذف شوند. کار در دوره صفایی به جایی کشید که این اواخر برای برخی جلسات، نفری برای حضور نداشت! نمونه آن جلسه ای ام او بود که خودش مجبور شد سفر کند و سازمان بنادر و دریانوردی حداقل یک هفته تعطیل بود. همه کارها به شخص وابسته شده بود و نبود و نداشتن تیم حرفه ای قوی، باعث شخص محوری شده بود کما این که این سیاست شخصی صفایی بود تا سالیان سال، یک تاز سازمان بنادر باشد؛ و گمان نمی کرد کسی او را از دایره بازی خارج  کند. اما با وزیر با شهامتی روبرو شد به نحوی که حامیان سیاسی وی هم نتوانستند مانع از کیش و مات او در صفحه شطرنج سیاست و مدیریت شود. به هر روی، اهمیت داشتن برنامه چنان است که می تواند اولویت اول برای انتخاب فرد جایگزین باشد.

صادق  چه می کند؟

صادق هم انگار دستش توی پوست گردو مانده است که اگر چنین نبود، با چالش و درگیری به کار صفایی پایان نمی داد. وقتی یک باره یک مدیر عالی حذف می شود، معلوم است که برنامه ای از پیش تعیین شده وجود نداشته است. وقتی برای جایگزینی فرد حذف شده، روزها و هفته ها فرصت هدر می رود، یعنی وزیر قبل از حذف، به اضافه فکر نکرده است و تازه می خواهد از این و آن بپرسد و برنامه پیشنهادی بگیرد و بررسی کند تا حالا در آینده چه شود؟
از نظر اهالی دریا، این آزمونی سخت برای صادق است که البته صمیمانه همه آرزو می کنیم که به خوبی از عهده آن برآید و شخصی را به کار فرا بخواند که حساب پس داده باشد و در جامعه دریایی ایران صاحب نام و عنوان و احترام باشد. حداقل این که کسی نباشد که فرق لنج و قایق را نفهمد!  این نه تنها خدمت نیست، بلکه سیاست بازی و توهین به جامعه دریایی است. اهالی دریا، به دریا عرق دارند. نیازها و چالش ها را می شناسند و راه کارها را بلدند. حوزه دریا جایی برای آزمون و خطا نیست و فرصت برای یادگیری نمی دهد. کسی باید رییس شود که استخوان خردکرده دریا باشد.
وزیر چه خواهد کرد؟ آیا اهالی دریا را شگفتانه می بخشد و حال همه را خوب می کند یا با انتصاب سیاسی به جای انتصاب حرفه ای، درد و داغ دیگر به جامعه دریایی می چسباند؟