سرعت؛ سرخط عملکرد ریلی دولت دوازدهم
در روزنامه گسترش تجارت می‌خوانیم: در سال‌های اخیر و به ویژه در دولت یازدهم، اقدامات قابل‌توجهی از سوی دولت در زمینه حملونقل ریلی برداشته شده با این حال هنوز حوزه‌هایی وجود دارد که می‌تواند از سوی دولت آینده، به عنوان اولویت ریلی در نظر گرفته شود.
برای تعیین اولویت‌ها و نیازهای اصلی حملونقل ریلی که می‌تواند در دستور کار دولت دوازدهم قرار بگیرد، کارشناسان و مسئولان امر در ابتدا باید به داشته‌ها و زیرساخت‌های موجود در کشور در این بخش، نگاهی منطقی و علمی داشته باشند تا بتوانند بر اساس داشته‌ها و توانمندی‌ها، برنامه‌ریزی‌های مربوط به سال‌های پیش رو را به شیوه مطلوب انجام دهند. ورود فناوری و افزایش سرعت قطارها یکی از رویدادهای مهمی است که می‌تواند در حملونقل ریلی کشورمان اتفاق بیفتد. درحال‌حاضر سرعت در بسیاری از مسیرهای ریلی کشور نسبت به گذشته کاهش داشته است. به عنوان نمونه، آمار نشان می‌دهد سیر قطار مسافری در ناحیه لرستان با ریل A۲ پیش‌تر ۳ ساعت و ۲۰ دقیقه بود در حالی که با وجود گذشت ۲۰ سال از راه‌اندازی این خط‌آهن، به حدود ۵ ساعت رسیده است و این نشاندهنده عقبگرد ما در سرعت حملونقل ریلی در برخی مسیرهاست. سرعت پایین قطارهای ایران در حالی است که در کشورهای پیشرفته و حتی در حال پیشرفت، سرعت سیر قطار از مبدا تا مقصد با سرعت سیر هواپیما اختلاف چندانی ندارد و همین مسئله موجب استقبال گسترده از حملونقل ریلی شده است.
بنابراین به نظر می‌رسد دولت دوازدهم باید رضایت‌مندی مردم در حملونقل ریلی را برآورده کند که همان افزایش سرعت، همراه با حفظ کامل ایمنی است. نکته مهم این است که در دولت یازدهم، نگاه مدیران ارشد راه‌آهن به همین موضوع بوده و اقداماتی در این زمینه آغاز شده است که می‌تواند از سوی دولت دوازدهم پیگیری شود.
اگرچه یکی از مهم‌ترین مشکلات ما درحال‌حاضر سرعت پایین قطارها در کشور است اما نمی‌توان به طور کلی خواستار افزایش سرعت شد به عنوان نمونه محور جنوب، محوری یک‌خطه است و قطارها سرعت پایینی دارند. در این مسیر افزایش سرعت قطارها اگرچه در کوتاه‌مدت، تا اندازه‌ای در افزایش ترافیک موثر خواهد بود اما با توجه به نبود زیرساخت مناسب، در بلندمدت به ضرر این خط‌آهن خواهد بود. زیرا این خط‌آهن در بخش‌های مختلف با مشکلاتی مانند خطوط کوتاه ایستگاه‌ها، سامانه علائمی قدیمی، تک‌سیر بودن بلاک‌ها و کمبود دیزل روبه‌رو است. بنابراین در چنین وضعیت نامناسبی از نظر زیرساخت، افزایش واگن و ترافیک، فقط موجب فرسوده‌تر شدن سامانه موجود شده و می‌تواند در ادامه، زیان‌های جبران‌ناپذیری به‌وجود آورد.
سیامک غفوری‌فرد - کارشناس حملونقل ریلی
