برنامه ی قطارهای بنیتو موسولینی
به گزارش خبرگزاری آریا، گاه داستان های هولناکی در مورد جنایات این افراد گفته می شود که واقعیت خارجی ندارند و شاید بتوان ادعا کرد که امکان وقوع آن ها وجود ندارد. برخی اوقات نیز در مورد صفات خوب این افراد گزافه گویی هایی صورت می گیرد که این دسته نیز واقعیت ندارند. هر کدام از این افسانه سازی ها هدفی را دنبال می کنند که گاه در جهت ترور شخصیت یک فرد و گاه در جهت تقدس اوست. در این قسمت قصد داریم شما را با افسانه غیرمعقول دیگری که حول زندگی دیکتاتور بزرگ بنیتو موسولینی گفته شده است آشنا کنیم. با ما همراه باشید.
برنامه ی قطارهای بنیتو موسولینی
همیشه گفته شده است که بنیتو موسولینی یک دیکتاتور بی رحم بوده که افراد زیادی را به قتل رسانده و آزادی های عمومی مردم ایتالیا را در برهه ی زمامداری خود محدود کرده بود اما دستکم او کاری کرده بود که قطارها کاملاً به موقع حرکت کنند. معمولاً از این ادعا برای انتقاد در مورد زیرساخت ها و سیستم حمل و نقل کشورهای دموکراتیک استفاده می شد. حتی در سال 2015، ریچارد کوهن در روزنامه ی نیویورک دیلی نیوز در مقاله ای به تمجید از سیاست های توتالیتری گاه و بیگاه لی کوان یو، موسس کشور سنگاپور و رژیم دیکتاتور او پرداخت.
در دوران جنگ جهانی اول، سیستم حمل و نقل ریلی ایتالیا به شدت آسیب دیده و به حال خود رها شده بود و بعدها وضعیت این بخش از زیرساخت های کشور بهبود یافت. اما بخش زیادی از این نوسازی ها قبل از این که موسولینی در سال 1922 قدرت را در این کشور به دست بگیرد صورت گرفته بود. کسانی که در دوران حکومت فاشیستی موسولینی در ایتالیا در سیستم حمل و نقل ریلی کشور کار می کردند به اعتراف خودشان همیشه دیر به سر کار می رفتند. موسولینی در هیچ کجای زندگی نامه ی خودنوشته اش به این موضوع اشاره نکرده و در زندگی نامه هایی که به قلم دیگران نوشته شده نیز به ندرت به این موضوع پرداخته شده است.
در کتاب «امپراطوری رومی موسولینی» (Mussolini’s Roman Empire) نوشته ی مک اسمیت این ادعا تنها یک تبلیغات دولتی عنوان شده است:” این ادعا شکل گرفت که اروپا در حسرت قطارهای ایتالیایی به سر می برد. این یک بزرگنمایی توسط موسولینی بود که نهایت تلاش خود را می کرد تا سیستم ریلی ایتالیا را به نماد پیشرفت و کارآیی فاشیسم تبدیل کند و تا حدود زیادی نیز موفق شد موفقیت هایی که در این زمینه قبل از سال 1922 انجام گرفته بود را به نام خود و حکومتش ثبت کند. تبلیغات وی موفقیت آمیز بود اما بسیاری از مسافرانی که در زمان حکومت موسولینی به ایتالیا سفر کرده بودند این ادعا را افسانه و غیرواقعی دانسته اند.
در سال 1936، یک روزنامه نگار آمریکایی به نام جورج سلدز به انتقاد از آمریکایی هایی پرداخت که بعد از بازگشت از ایتالیا در مورد توانایی ها و اقدامات موثر موسولینی در حرکت دادن به موقع قطارها یاوه سرایی کرده و اعلام کرد که این ادعاها معمولاً در جواب انتقاداتی که از شیوه ی حکومتی موسولینی می شود ارائه می گردند. سلدز در این باره می گوید:” درست است که اکثریت قطارهای اکسپرس بزرگ که در زمینه ی جابجایی توریست های خارجی فعالیت دارند معمولاً به موقع حرکت می کنند اما این موضوع در مورد خطوط ریلی دیگری بخصوص قطارهای کوچک و محلی صحت نداشته و این قطارها معمولاً با تاخیرهای زیاد حرکت می کنند.
