نحوه تطبیق شهرها برای بازگشایی پس از کرونا
این بیماری همه‌گیر در امواج بعدی نیز، حداقل تا ۱۸ ماه آینده ما را تهدید می‌کند و تا زمانی که واکسن و یا ایمنی عمومی ایجاد نشود، باید در کنار بسیج عمومی منابع پزشکی، برای آینده‌ای ایمن و امن نیز آماده شویم. نمی‌توان با زدن «دکمه تنظیم مجدد»، شهر را به آن‌چه که در گذشته بود، بازگرداند. برای ادامه حیات شهرها با وجود این پدیده، باید دست به تغییرات مهم و اساسی بزنیم.
با شیوع ویروس کرونا در سراسر جهان، شهرها یکی پس از دیگری تعطیل شدند و با تعطیلی مراکز خرید، مراکز تفریحی و اماکن عمومی شهرها همانند شهر ارواح شدند. هزینه‌های اقتصادی این تعطیلی فارغ از مباحث سلامتی جسمی و روانی انسان‌ها ویران‌کننده است. این بیماری همه‌گیر در امواج بعدی نیز، حداقل تا ۱۸ ماه آینده ما را تهدید می‌کند و تا زمانی که واکسن و یا ایمنی عمومی ایجاد نشود، باید در کنار بسیج عمومی منابع پزشکی، برای آینده‌ای ایمن و امن نیز آماده شویم. نمی‌توان با زدن «دکمه تنظیم مجدد»، شهر را به آن‌چه که در گذشته بود، بازگرداند. برای ادامه حیات شهرها با وجود این پدیده، باید دست به تغییرات مهم و اساسی بزنیم.
در ادامه چهار نکته کلیدی که بر اساس پژوهش ریچارد فلوریدا و همکارش استیون پدیگو تهیه شده است، مطرح خواهد شد.
حملونقل
ما باید سیستم حملونقل که به‌عنوان رگ‌های حیاتی اقتصاد و زندگی است را با شرایط جدید سازگار کنیم. در فرودگاه‌ها و پایانه‌ها تمهیداتی برای غربال‌گری بیماری، توزیع ماسک و ضدعفونی مداوم، هدایت مردم از طریق علائم و خطوط رنگی در کف برای رعایت فاصله‌ی اجتماعی و کاهش تعداد مسافر در هواپیما و قطار باید در نظر گرفته شود. سیستم حملونقل ریلی و اتوبوس درون‌شهری نیازمند تغییراتی در زمینه طراحی ایستگاه‌ها، نحوه خدمات‌دهی و تنظیم تعداد بر اساس تراکم جمعیت است.
خیابان‌ها نیز نیازمند مقاوم‌سازی و به‌روزسازی هستند؛ با هدف ترویج فاصله‌ی اجتماعی، تعریض پیاده‌روها در مکان‌های شلوغ و تجاری و ساخت پیاده‌روهای جدید در دستور کار قرار گیرد. همچنین ایجاد و تعریض خطوط دوچرخه به‌منظور ترغیب به استفاده بیشتر و امکان رعایت فاصله اجتماعی پیشنهاد می‌شود. توسعه برنامه‌های اشتراک دوچرخه و اسکوتر به عنوان روشی مؤثر در برابر ازدحام حملونقل عمومی توصیه می‌شود. لازم به ذکر است که توسعه‌ی فضاهای پیاده و تعریض خطوط دوچرخه در حال حاضر در نیویورک و برلین در دستور کار قرار گرفته است.
اماکن عمومی
ما برای تغییر نحوه استفاده از دیگر زیرساخت‌های بزرگ‌مقیاس همچون ورزشگاه‌ها، میادین ورزشی، مراکز همایش، سینما و تئاتر، دانشگاه‌ها و مدارس به استراتژی‌هایی نیاز داریم. کاهش تعداد دانش‌آموزان در هر نوبت کلاس، کاهش تعداد تماشاگران در سالن‌ها و ورزشگاه‌ها در کنار اقدامات بهداشتی می‌تواند به بازگشایی سریع‌تر این زیرساخت‌های مدنی و بازگشایی اقتصاد کمک کند.
کسب‌وکارهای خرد
ما برای محافظت از اقتصادهای محلی خود به اقدامات قوی و پیش‌گیرانه نیاز داریم. در شرایطی که پیش‌بینی می‌شود نزدیک به ۷۵ درصد کسب‌وکارهای خرد همچون آرایشگاه‌ها، رستوران‌ها و انواع خرده‌فروشی‌ها در موج اول همه‌گیری ورشکست شوند، در کوتاه‌مدت پشتیبانی از آن‌ها با اعطای انواع وام‌های بدون بهره، معافیت‌های مالیات و عوارض در کنار مشاوره و راهنمایی آن‌ها برای بازگشایی ایمن می‌تواند از تأثیرات این تعطیلی اجباری ویران‌گر بکاهد. علاوه بر آن در چنین شرایطی اقتصاد خلاق از جمله گالری‌های هنری، موزه‌ها، تئاترها، سالن‌های موسیقی به همراه هنرمندان، بازیگران و نوازندگان در معرض خطر جدی قرار دارند. لذا می‌بایست با کمک بخش‌های دولتی، خصوصی و بشردوستانه به زنده نگه‌داشتن صحنه‌های فرهنگی شهر کمک کرد.
ارزش خدمات
ما باید برای محافظت از افرادی که به فضا و اقتصاد روح می‌دهند، اقدامات فعالانه انجام دهیم. اکنون زمان آن رسیده است که ارزش واقعی کار کارگران خدمات خط مقدم را با محافظت بهتر، حقوق بالاتر و مزایای بیشتر قدر بدانیم. با توجه به این‌که تقریباً نیمی از مردم (امریکا) در مشاغل خدماتی با دست‌مزد پایین کار می‌کنند و درصد قابل‌توجهی از این افراد در خط مقدم این همه‌گیری قرار دارند، حمایت از آن‌ها در کارشان به ما در بحران‌های آینده کمک خواهد کرد.
از طرفی دیگر ما در معرض آزمایش گسترده‌ای در زمینه‌ی کار از راه دور هستیم. توسعه‌ی کار از راه دور علاوه بر این‌که شرایط کار را تغییر می‌دهد، شاید فرصت مناسبی برای برخی از شهرها باشد تا ساکنان جدید را که از دفاتر خود دور می‌شوند به خود جذب کند.
همچنین ما نباید درسی که از این بحران گرفته‌ایم و پیش از این، از تاریخ نیز فراگرفته‌ایم را فراموش کنیم: فقر متمرکز، نابرابری اقتصادی، جدایی‌گزینی قومی-نژادی و اقتصادی نه‌تنها از نظر اخلاقی عادلانه نیست، بلکه زمینه را برای گسترش ریشه‌ای این همه‌گیری نیز آماده می‌کند.
برنامه‌ریزی برای بازگشت
در انتهای این تونل نوری هست.
ما بی‌شک در یک یا دو سال به شرایط عادی باز خواهیم گشت. سرانجام به کار و مدرسه می‌رویم، کودکان‌مان با دوستان‌شان بازی می‌کنند و در رستوران‌ها، تئاترها و استادیوم‌ها جمع می‌شویم و مانند دیگر بحران‌های بهداشتی از آن عبور می‌کنیم. ولی این بازگشت خودبه‌خود ایجاد نمی‌شود. ما برای اداره‌ی شهرها و جوامع خود به آمادگی، برنامه‌ریزی و پشتیبانی نیاز داریم. زمانِ آن اکنون است، و کارهایی که ۱۲ تا ۱۸ ماه آینده انجام خواهیم داد برای امنیت شهرها، بهداشت عمومی کارگران و اقتصاد شهرهای ما بسیار مهم خواهد بود.
منبع: چهارطبقه، ترجمه‌ای آزاد از مقاله‌ی ریچارد فلوریدا با عنوان «ما نیاز به بازگشایی شهرهای خود داریم، اما نه بدون ایجاد تغییرات اساسی» در وبسایت CityLab.
* کارشناس حمل و نقل
