مرثیه ای برای سوگواری
دانشگاه صنعتی شریف، چهارشنبه هفته پیش مراسم یادبودی برای قربانیان سرنگونی هواپیمای اوکراینی و با حضور خانواده های آنها برگزار کرد، ولی صلاح ندیده بود هیچ گونه اطلاع رسانی عمومی پیرامون آن انجام دهد، تا خدای نکرده با حضور عموم دانشجوها در آن، سیر برنامه از دستش خارج نشده و تصویری خلاف آنچه می خواهد به بیرون مخابره نشود.
دانشگاه صنعتی شریف ، چهارشنبه هفته پیش مراسم یادبودی برای قربانیان سرنگونی هواپیمای اوکراینی و با حضور خانواده های آنها برگزار کرد، ولی صلاح ندیده بود هیچ گونه اطلاع رسانی عمومی پیرامون آن انجام دهد، تا خدای نکرده با حضور عموم دانشجوها در آن، سیر برنامه از دستش خارج نشده و تصویری خلاف آنچه می خواهد به بیرون مخابره نشود.
به گزارش تین نیوز ، به نقل از شریف امروز، در این مراسم، نماینده خانواده یکی از قربانیان در ابتدای سخنرانی اش از حاضران می خواهد که یک دقیقه در سکوت روی پاهایشان بایستند و در ادامه، در یک سخرانی تند و صریح، مستقیم به اصل حرفش می پردازد؛ آنچه را دانشگاه سانحه می خواند، جنایت عامدانه خطاب می کند و می گوید تا زمانی که مسببین اصلی جنایت مورد دادرسی قرار نگرفته باشند، هرگز هیچ یک از یادبود ها و مراسم های این چنینی معنای خاصی نخواهد داشت. او این طور ادامه می دهد که از وی خواسته شده که از یاد و خاطره فرزندش بگوید، اما می پرسد چگونه می خواهید از خاطره کسی بگویم که در هنگام رفتن برای یادگیری علم، مورد اصابت موشک قرار گرفته است؟ او به مهم بودن نقش دانشگاه و کنش دانشجوها در حیات سیاسی کشور اشاره می کند و به رویکرد دانشگاه اعتراض دارد که نه تنها به جای دادخواهی، انفعال را برگزیده، بلکه سبب ایجاد خفقان در میان دانشجویان هم شده است.
نماینده خانواده بعدی هم که برای صحبت پشت تریبون می رود، ابتدا سخنان نفر قبلی را تایید می کند و با یک سوال ادامه می دهد: چطور می شود که چنین فاجعه ای رخ دهد و از بالا تا پایین یک سیستم، هیچ کس بابت آن مجازات نشود؟
یکی از دانشجوهای حاضر در این مراسم در یادداشتی که نوشته، به سوال ها و ابهام هایی اشاره کرده که در ذهنش پیرامون این برنامه شکل گرفته:
- چرا مراسم یادبود قربانیان پرواز PS752 باید به صورت پنهانی برگزار شود و هیچ اطلاع رسانی عمومی صورت نگیرد تا همه دانشجوها بتوانند در آن شرکت کنند؟
- چرا مراسم یادبود این واقعه تلخ باید این قدر شاد برگزار شود و مهمانان آن در تالاری سرتاسر سپید، خوش حال از دیدن یکدیگر با خنده و بذله گویی به استقبال هم بروند؟
- چطور می شود که در ورودی سالن در تابلوهای بزرگ، دانشگاه با طرح های یادبود انجام شده و یا در دست اجرایش خودنمایی و منت گذاری کند؟
- چطور می شود که پدر و مادر جان باختگان درخواست دادخواهی کنند و تمام استادانی که پس از آنها سخن گفتند، نسبت به این مطالبه بی تفاوت باشند؟
- چطور می شود که پدری در مراسم یادبود فرزندش به خفقان دانشگاه اشاره کند و هم زمان مسئولان این خفقان در انتهای سالن نشسته باشند و نیروی حراستی هم در انتهای سالن دست به سینه ایستاده باشد تا اگر کسی دست از پا خطا کند، ۲۵ سال سابقه کاری اش را به رخش بکشد؟
- چطور می شود کسی که خودش را پدر دانشجوها معرفی می کند، در پاسخ دادخواهی پدری داغ دیده، پاسخش این باشد که دادخواهی دانشجوها در راستای اختیارات دانشگاه نیست و به خواندن و پخش کتابی درباره قربانیان و همچنین احداث مدرسه و یادبود بسنده کند؟
- و در آخر به راستی چه مفهومی را می خواستید با اهدای تندیس هایی با عدد ۱۷۶ روی آن، به کسانی که عزیزان شان را از دست داده اند نشان دهید که در آخر همان پدر داغ دار مجبور شود بگوید «من از شما تندیس و یادبود نخواسته ام. تنها از شما می خواستم که قبول کنید این چیزی که رخ داده یک جنایت بوده که گویا قبول ندارید. پس با اجازه من این تندیس را قبول نمی کنم.»
