◄ بومی‌سازی ریلی با سطح تکنولوژی موجود چقدر در دسترس است؟

سلام. با تشکر از توجه دوست عزیز جناب مهندس ظهرابزاده.
الف) اگر به هر دلیلی ( اعم از دلائل فنی یا اقتصادی) نتوانیم قطعه / زیر مجموعه ای را با قیمتی مساوی یا کمتر از مشابه خارجی در داخل تولید کنیم قیمت محصول نهایی ( ناوگان) غیر رقابتی خواهد شد. در این شرایط ساخت داخل توجیه ندارد. به این دلیل و فقط به این دلیل است که قرار نیست همه چیز را خودمان بسازیم.
ب) اگر به این جمع بندی رسیدیم که ساخت داخل یک قطعه به صرفه نیست ، نمی گوییم ساخت داخل بو میدهد.بلکه میرویم و آن را از زیر زمین هم که شده تامین میکنیم و روی ناوگان نصب میکنیم.
ج) یادمان نرود هدف از ناوگان سازی ساخت داخل کردن قطعات نیست. هدف از ناوگان سازی ، ناوگان سازی ست و قرار دادن آن در شبکه ی حمل و نقل و سرویس دادن به مشتری و کسب در آمد . بطوریکه این مجموعه سود بدهد و بتواند به زندگی اقتصادی خودش ادامه بدهد.
با تشکر

شرایط کشور ما مگر مشابه شرایط آلمان و آمریکاست که اینچنین مقایسه می کنید ؟ آلمان و آمریکا قطعات پیچیده و انحصاری را خود تولید می کنند تا در انحصارشان باشد قطعات با فناوری پایین تر را به کشورهای دیگر می دن تا قیمت نهایی اقتصادی باشد و یکسری منافع سیاسی دیگر ببرند حال در ایران همه چیز صفر تا صد تحریم شده ما همین طوری برای ورود قطعات مجبوریم هزار حرکت بزنیم تا قطعه وارد کشور شود یعنی قیمتی چند برابری که شاید بعدها اصلا دسترسی ما خیلی ضعیف تر هم شود یعنی گران تر هم دست مان نرسد در این شرایط تولید داخل چه بلحاظ اقتصادی چه امنیتی توجیه خواهد شد بحث بعدی بحث کلان حمل و نقل ملی و ترانزیته آمریکا ما را تحریم هوایی کرده ساخت هواپیمای مسافربری وحشتناک سخت و پیچیدس امثال روسیه حدودا به ساخت بدنه رسیدند و هنوز با بحث های اویونیک و موتور و ... فاصله زیادی دارند فقط می شه گفت مجموعه ایرباس و بویینگ هواپیماساز هستند قطعا ما هم قادر به ساخت هواپیما نیستیم فرضا بسازیم هم اقتصادی نخواهد بود اما اگر خطوط پرسرعت ریلی با سرعت 300 کیلومتر برساعت داشته باشیم مثلا تهران مشهد ، تهران تبریز ، تهران اهواز ، تهران اصفهان شیراز بوشهر ، تهران بندرعباس ، تهران چابهار و ... عملا نیازمان به هواپیما حداقل داخل خاک کشورمان خیلی کمتر خواهد شد اینجا نقطه شکست تحریم های هوایی خواهد بود چون دیگر مردم یک سرویس پرسرعت ، امن ، ارزان تر و دردسترس تر در اختیار خواهند داشت و راضی خواهند بود پس ما باید به سمت بومی سازی حداکثری ریلی حرکت کنیم باتوجه به اینکه در اختیار شرق هم هست و انحصار پایین تری داره نسبت به هواپیما چیزی شبیه موشک و جنگنده که موشک برای بازدارندگی انتخاب شد چون انحصار کمتر و فناوری پایین تری داشت نتیجه هم داد ، ما باید بودجه های اتلاف شده مثل بودجه ساخت هواپیمای مسافربری را به بخش تحقیق و توسعه ریلی بدیم اگر سیاست گذاری و برنامه درستی داشته باشیم می توانیم طی دو دهه آتی به نقاط خوبی برسیم ، شرایط ایران طبیعی نیست که بشه چهارتا فرمول دانشگاهی قرار داد چهارتا نتیجه ساده درآورد مثلا بگیم خوب قراردادی با زیمنس می بندیم برای فلان قطعه و فلان قطعه را آلستوم خواهد داد و این قطعات را خودمان تولید می کنیم بازارش این جاها خواهد بود !!! ما حتی سیستم مالی مان هم قفل شده امکان ورود و خروج ارز را هم نداریم کلی باید دور بزنیم شرایط ایران را با آلمان و آمریکا مقایسه نکنید .

با سلام خدمت دوست عزیز جناب ناشناس
الف) یادمان نرود هدف از ناوگان سازی ساخت داخل کردن قطعات نیست. هدف از ناوگان سازی ، ناوگان سازی ست و قرار دادن آن در شبکه ی حمل و نقل و سرویس دادن به مشتری و کسب در آمد. بطوریکه این مجموعه بتواند به حیات اقتصادی خودش ادامه بدهد.ناوگان ساز دنبال تامین قطعه است. اگر واردات ارزانتر تمام بشود به آن میگراید و اگر ساخت داخل ارزانتر تمام بشود آنرا پی میگیرد.این بستگی به شرایط بازار دارد.حکم قطعی نمیتوان داد که حتما این راه برود و یا منحصرا آن گزینه را انتخاب کند. شرایط تحریم شرایط خاص است ، اخیرا شدت گرفته و تا ابد ادامه نخواهد داشت.
بحث اولیه این بود که هیچ الزامی نیست که " همه " ی قطعات ناوگان داخلی باشند.استدلال شد که این کار در اکثر مواقع اقتصادی نیست. این امر هیچ منافاتی با بومی بودن ناوگان ندارد.
ب) چیزی که قطعات منفصله را به ناوگان تبدیل میکند دانش فنی طراحی آن است.ناوگان ساز شدن در طراحی ناوگان است نه در ساخت قطعات/زیر مجموعه های آن.غرض از مقایسه با آلستوم و زیمنس و بمباردیه و CRRC و GM و GE این بود که نشان دهیم که میشود و میسر است که ناوگان ساز باشی اما تولید کننده ی اکثر قطعات نباشی.
پ) بدیهی ست که اگر خطوط پرسرعت ریلی داشته باشیم عملا نیازمان به هواپیما (حداقل در داخل ) خیلی کمتر خواهد شد.سرمایه گذاری بر روی توسعه ی ریلی بجای هوایی پیشنهاد قابل توجهی ست اما فراموش نکنیم که ما هنوز به دانش فنی قطار سریع السیر مجهز نیستیم.
ت) کاملا موافقم که باید بودجه های اتلاف شده برای ساخت هواپیمای مسافربری پهن پیکر و تولید ایران 140 را به بخش تحقیق و توسعه ریلی بدهیم.هر چه زودتر اقدام کنیم بهتر است اما ناوگان ساز امروز نمیتواند معطل خروجی تحقیق و توسعه ی ریلی بنشیند.
ث) اگر قائل به این هستیم که سیستم مالی مان قفل شده و امکان ورود و خروج ارز را هم نداریم ، باید توجه داشته باشیم که ساخت تعدادی از زیر سیستم های ناوگان کاملا داخلی نیست و قطعه ساز داخلی بی نیاز از واردات تبادل ارزی نیست.
با تشکر

جناب قصابیان دقیقا درست می فرمایند.
از سوی دیگر ما وقتی از زیمنس یا تامین کندگان اصلی در صنعت ریلی سخن می گوییم، و زنجیره تامین قطعات و محصولات شان را بدقت بررسی می کنیم می بینیم که عموما دارای چندین تامین کننده هستند، و با این وجود ( مالتی سوپلایرز بودن) اما از برون سپاری تولید قطعات و محصولتشان هم بی نیاز نیستند ولی یک مساله مهم در این مقایسه نباید مغفول بماند، اینکه در زنجیره عرضه و تامین این شرکتها، پایین ترین حلقه ها !برون سپاری می شوند ! نه حلقه های حساس و کریتیکال زنجیره، لاین باعث می شود که مفهوم برون سپاری ، معنای خودش را از دست ندهد! بطور مثال، یک خودرو ساز داخلی را در نظر بگیرید! که همه قطعات را خودش تولید می کند ، الا موتور خودرو!! ادعای چنین شرکتی مبنی بر برون سپاری، حفظ سود، استفاده از کارگر ارزان در محل تولید موتور!! و غیرو، ماقبلِ شوخی ست!، چون در توهمش ، از یک شرکت قطعه ساز که به او برون سپاری انجام شده، خود را یک شرکت مادر تخصصی می بیند که دارد برون سپاری می کند ! و اشتباه هم می کند ولی فایده ای هم ندارد( دقیقا همان توهمی که ما از خودروی ملی و ساخت داخل برایمان ایجاد شده!)_ به بیان دیگر، شرکت یا سازمانی که اصل ماجرایش دارد از بیرون می اید، عملا نمی تواند از این بحث ها استفاده یا برداشت درستی برای رسیدن به مفاهیمی مثل خودکفائی، بومی سازی و غیرو و غیرو انجام دهد، چون از ابتدای این فرضیه، جایگاه خودش را اشتباه تعیین کرده و این نمی گذارد تا از راه اشتباه اش بازگردد و آنرا اصلاح نماید _ متشکرم