ضرر ۸۰۰ میلیارد تومانی راه‌آهن در بخش مسافر

متاسفانه، و با این حساب ،چنین بنظر می رسد که ،در تنها سازمان حاکمیتی ریلی، هیچ "سنجه" ای برای پیش بینی میزان سود، زیان احتمالی ،قبل از وقوع شان در دست نداریم.
بارها،براهمیت و ارزش دادگان سازمانی در مقالات مختلف دانشگاهی و در سایت محترم تین نیوز تاکید شده است، اینکه تا نتوانیم "چیزی" را اندازه گیری کنیم،هرگز قادر به "مدیریت بهینه'آن نیستیم هم سخن تازه ای نیست، این خبر، زنگ خطر بزرگی برای سازمان ریلی کشور است، که خوشبختانه صریح و شفاف توسط مقام محترم مدیریت عامل، اطلاع رسانی شده است، زنگ خطری که می گوید در بخش مربوطه، نه دادگان مورد نیاز را بعنوان اصلی ترین سنجه ی پیش بینی داده ها و ستاده ها در اختیار نداریم که متاسفانه دانش آنرا هم در اختیار نداریم
مساله ی پرداخت امتیازها(یارانه پنهان سوخت)از حمل و نقل بصرفه و نجیب ریلی،به سایر بخش ها، چالش امروز راه آهن نیست، بلکه سابقه دارد، وقتی پدیده ای مسبوق بسابقه است، دیتا دارد، این داده مربوط به رخ دادن بارها و بارهای آن اتفاق است، این دیتا، براحتی ماه بعد و ماههای بعد و سال بعد را، پیش بینی می کند اگر تجمیع شده باشد، پاکسازی شده باشد و تحلیل شده باشد
محتملا،پیش بینی این ضرر، ممکن و مقدور بوده است
مثالی از داده های بخش فنی سازمان نشان می دهد که مثلا داده های مربوط به میزان توقف قطارها در سه محور +آمار تقلیل سرعت در آن سه محور+ نحوه توزیع و نوع خرابی های منجر به توقف، داده هایی هستند که تحلیلشان منجر به مشخص شدن میزان ریسک در یک محور می شوند، این داده ها مربوط به گذشته و حال این محورها هستند،اما الگوریتمهای داده کاوی با همین داده ها، نشان می دهند که محور سیر x_y ما،مثلا محور ریسک ماست
فلذا، هر امکان سانحه ای درین محور،دور از ذهن نیست، فلذا گروه های مختلف تعمیر و نگهداری برای رفع مشکلات این محور (یعنی برای پیشگیری) محور ریسک را مانیتور خواهند کرد قبل از وقوع حادثه
داده های مالی، بسیار واضح تر و صریح تر از دادگان فنی، پیش بینی می کنند، نرخ مشابهت شان و تکرارشان بسیار بالاترست
بر خلاف علل ایجاد خرابی های منجر به توقف که ضریب مشابهت شان بسیار کمتر است و البته تمیز سازی شان از اشتباهات صد درصدو بعضا غیر سهوی سخت تر
فلذا، این ضرر کلان مالی، محتملا،قابل پیش بینی بوده است
مساله مهم دیگر،مزیت های رقابتی ریلی ست ،سرعت در کنار امنیت و رقابت در قیمت
وقتی قیمت سوخت واقعی باشد
مسافرین ریلی، مثل هند،پاکستان،بنگلادش، نشستن روی سقف قطار را، هم، بر صندلی راحت سایر وسائل نقلیه،ترجیح می دهند چون، مقرون بصرفه است، از سوی دیگر
سرعت سیر مطلوب، در واگن های راحت ،شیک و فانتزی، اقشار و دهک های متمول را هم جذب می کند
هندوستان، هم مسافر دائمی و وفادار(مشتری ایی که تخفیف وفاداری هم می گیرد) دارد که حتا روی سقف قطار می نشیند
و هم ثروتمندی که در کوپه ای راحت و سریع السیر
راه آهن موفق، تمام اقشار هدف را مد نظر دارد، دهک های دارا ،هزینه ی کوپه ی قطار پرسرعت را پرداخت می کنند، با رضایت کامل، و اقشار کم در آمد هم، نشستن روی سقف قطار را با رضایت. اگر یک نوع قطار داریم که همواره با تاخیر می رسد(اراده ای هم برای پیش بینی تاخیرش و اطلاع رسانی به مسافرش نیست)، برای همه سلیقه ها،برای همه در آمدها و همه مشتریان
هم مسافرین دهک های پایین را از دست داده ایم و هم مسافرین دهک های بالا را،
سرعت، ریسک سیر را بالا می برد
اما نبودش، زیانده مان می کند
سیستمهای سیگنالینگ جدید سرعت را در کنار امنیت تامین کرده اند تا حمل و نقل ریلی ،علاوه براینکه حمل و نقل جاده ای را جا بگذارد که رقیب جدی حمل و نقل هوایی باشد اما با توجه به داشته های اکنون مان،آیا نمی توانیم تاخیرات مان وتعداد توقف هایمان را کم کنیم؟ این ممکن است و مقدور
اگر سیستمی که هدفش اتوماتیک کردن سیر و کم کردن هد_وی و تامین امنیت سیر همزمان،فقط برای کنترل سرعت بکار ببریم، ممکن است بجای افزایش سرعت سیر، طی 24ساعت حتا ده ساعت توقف ایجاد کند!!!و این مزیت بالقوه ما رابشدت تحت الشعاع قرار میدهد،خروجی مشاهده شده،متاسفانه احتمال وقوع این فرضیه را شدت می بخشد



با توجه