صنعت هوانوردی مدیر محافظه‌کار نمی‌خواهد
توسعه صنعت هوانوردی در هر کشوری باعث توسعه فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و نهایتا سیاسی خواهد بود. اکنون پایه توسعه ارتباطات است و ارتباطات از طریق صنعت هوانوردی میسر می‌شود.
شنیده ام بعضی انتقاد دارند که تنها ۱۰ درصد از مردم از این صنعت استفاده می کنند، بنابراین توسعه آن نباید در اولویت باشد. باید توجه داشت که آن ۱۰ درصد مسافران صنعت هوانوردی هستند، اما باقی مردم نیز از آن بهره مند می شوند. ایجاد اشتغال، رونق اقتصادی، توسعه ارتباطات و چرخش سرمایه همه و همه از جمله مزایای توسعه هوانوردی هستند.
و اما دیدی که ما باید نسبت به هوانوردی داشته باشیم: باید توجه داشت که الزام توسعه این صنعت تنها گسترش امکانات و زیرساخت ها نیست. خدا را شکر اولویت ۴ سال اول دولت روحانی بهبود روابط خارجی و ایجاد تعامل سازنده با جهان بود که به انجام رسید.
برجام امضا شد و اکنون نتایج آن به وضوح قابل مشاهده است. افزایش سرمایه گذاری های خارجی، فروش نفت، ارتباطات و رفت وآمد و خرید هواپیماهای نو همه از نتایج برجام هستند. قطعا روحانی در چهار سال پیش رو چاره ای جز اولویت قراردادن مساله اقتصاد و سیاست داخلی ندارد و این کار را خواهد کرد.
اینجا مساله مدیریت مطرح می شود. می توان گفت که عقب ماندگی چهل ساله صنعت هوانوردی، جدای از تاثیرات تحریم ها به خاطر انتخاب غلط مدیران و نگرش سنتی بوده است.
این مساله در مورد تمام مدیران هوانوردی صادق است، از دولتی ها گرفته تا ایرلاین ها. ایرلاین هایی که اکنون مانند قارچ سر بر می آورند ناشی از همین تفکر غلط هستند. مدیران این ایرلاین ها متخصصان هوانوردی نیستند، بلکه افرادی ثروتمند هستند که برای کسب سود و تجارت وارد صنعت هوانوردی شده اند. نتیجه تاسیس ایرلاین های تجاری این است که بعد از ۴ یا ۵ سال این ایرلاین ها به دلیل نداشتن صرفه اقتصادی تعطیل می شوند.
هوانوردی عرصه تجارت نیست. نگاه به این صنعت باید توسعه ای باشد، نه تجاری. ما خواهان توسعه پایدار کشور هستیم، و هوانوردی صنعتی است که آثار آن سال ها بر روند توسعه کشور اثر مثبت می گذارد. بنابراین ما مجبوریم در صنعت هوانوردی سرمایه گذاری کرده و نگرش سنتی را در این صنعت عوض کنیم.
لازم است که مدیر صنعت هوانوردی در ایران، یک جوان ریسک پذیر با فکر جهشی و نگرش نوین جهانی باشد. مدیر هواپیمایی کشوری باید فردی باشد که متخصص هوانوردی و مدیریت است و بینش جهانی دارد.
مدیری که ۴۰ سال پیش مسئول یک ایرلاین بوده امروز به درد سکان داری صنعت هوانوردی کشور نمی خورد. با انتخاب مجدد چنین مدیری ۴۰ سال عقب ماندگی صنعت هوانوردی جبران نخواهد شد. ما در هواپیمایی مدیر محافظه کار نمی خواهیم. با مدیر محافظه کار نمی توان از قطر و ترکیه و امارات متحده عربی پیشی گرفت.
مشکل اصلی ما نبود تخصص در صنعت هوانوردی است و نگرش سنتی باعث شده تخصص در انتخاب مدیر اولویت نباشد. اکنون برای توسعه صنعت هوانوردی، یک استراتژی جهشی نیاز است. لازم است دولت در چهار سال آتی فردی را در سکان دار هواپیمایی کشوری قرار دهد که توانایی اتخاذ و اجرای این استراتژی را داشته باشد.
*کارشناس ارشد صنعت هوانوردی
