«ریل میرجاوه» یک برهوتِ جهنمی‌ ست/ چای و غذا زیر ظلِ آفتاب!

عید قربان پرسنل راه آهن دو میلیون تومان عیدی گرفتند ما خطی ها نگرفتیم، عید غدیر دوباره ۳ میلیون تومان دادند، ما کارگران تراورس نگرفتیم، روز کارگر هم مهندس ها پاداش گرفتند ما کارگر بودیم و چیزی نگرفتیم....

به گزارش تین نیوز به نقل از ایلنا، از سختی های کارگران نگهداری خطوط راه آهن بارها نوشته ایم؛ این کارگران شرکتی در دشوارترین شرایط ممکن به سر می برند. در مناطق بد آب و هوا مثل سیستان و بلوچستان، کار کردن در بیابان های تفتیده و مقابل موج های داغِ طوفان، شبیه یک جهنم است، جهنمی که حتی تصورش در خیال مدیران تهران نشینِ راه آهن که در اتاق های خنک زیر سرمای دستگاه های تهویه ی مطبوع نشسته اند، نمی گنجد.

«میرجاوه» یکی از محروم ترین و بد آب و هواترین نقاط کشور در استان سیستان و بلوچستان در مجاورت مرز پاکستان است و کارگرانی که نگهداری خطوط راه آهن این محدوده، از زاهدان تا  نقطه مرزیِ میل ۷۲ را ناچاراً برعهده دارند، در یک فضای بسته و داغ شبیه میدان جنگ به کشور خدمت می کنند؛ در بیابانی برهوت و بی انتها که نه سایه ای هست و نه درختی، حتی یک چادر برای صرف چای و غذا نیست. آنجا در گرمای بالای ۴۰ درجه، قطارهای باری از راه می رسند و روی ریل های فرسوده که عمرشان بیش از ۹۰ سال است، به هزار مشکل دچار می شوند؛ این کارگران ابزار و ادوات به دست، در آن گرمای جانسوز، بی سرپناه گاهی تا نیمه های شب، مشغول تعمیر و نگهداری می شوند آنهم وقتی که قراردادهایشان ۴۵ روزه تا سه ماهه است و دستمزدشان، ۱۵ یا ۱۶ میلیون تومان، مزایای مزدی هم نمی گیرند.

اینبار برای اینکه بدانیم کار سخت در یکی از صعب ترین نقاط جغرافیای ایران، واقعاً چه طعمی دارد و چگونه کام این کارگران همیشه تلخ است، به سراغ یکی از آن ها رفتیم، کارگری که ۱۵ سال است شرکتی ست و شرکت راه آهن التفاتی به او ندارد، پدر ۷ فرزند که بعد ۱۵ سال کار، هنوز قرارداد مستقیم نشده و شرح دردهایش را با این جمله شروع می کند: «ببخشید بازهم مزاحم شما شدیم بالاخره باید صدایمان را یک طوری بلند کنیم».

«میرجاوه کار می کنیم، خطی که ما کار می کنیم، دستی هست مکانیزه نیست، فرسوده هم هست، کار کردن با آن خیلی خیلی سخت است، در اصل مثلاً یک خط بین المللی ست اما به این حال و روز افتاده، کامل فرسوده شده است و نفس های آخرش را می کشد. ما از چنین خطی نگهداری می کنیم در حالیکه برایمان اصلاً امکانات نمی آورند؛ مثلاً برای این خط، تراورس چوبیِ کار کرده از کرمان یا طبس می اورند، تراورسی که سال های مدید زیر خط ریل بوده و کهنه شده؛ ریل ها خراب است، مال ۹۰ سال پیش است، ریل خراب است، همین دیروز، قطار باری از ریل خارج شد و از خط بیرون افتاد، نه دسته بیل برایمان آوردند نه امکانات، ما خودمان در این گرما به یک نحوی قطار را کشیدیم بیرون و دوباره روی خط برگرداندیم. با اینهمه تهدید به بیکاری می شویم، مدیر ناحیه به ما گیر داده که اگر من این خط را جمع بکنم، زن و بچه شما از نان خوردن می افتند. ما پرسیدیم به چه دلیل می خواهید ما را از نان خوردن بیندازید، پاسخ دادند چون کار نمی کنید..»

این کارگر اینها را که می گوید، کمی درنگ می کند و ادامه می دهد: «ما کار نمی کنیم یا آنها که پشت میز می نشینند؟ چطور به ما می گویند کار نمی کنید؟! ما در گرمای ۴۰ درجه از صبح زود پای کار می آییم و گاهی مثل دیروز تا نیمه های شب در بیابان داغ کار می کنیم و عرق می ریزیم. نه موتور برق، نه تراورس، نه تراورس سوراخ کن، هیچ چیز برایمان نمی آورند، هیچ امکاناتی نمی دهند، ریل فرسوده، مالِ عصر بوق است، تراورسی برایمان می آورند که سال ها کار کرده و پیچش سه بار سوراخ شده، همین که می بندیم زیر ریل، از جا درمی رود و قطار می افتد؛ دورریزهای شهرهای دیگر را برای این خط ریلی می آورند. این شرایط کار است و با اینهمه سختی فقط ما را تهدید می کنند چون ما امنیت شغلی نداریم و قراردادمان موقت است؛ خیلی دردناک است، ما هر کدام ۱۵، ۱۶ سال سابقه کار داریم، خیلی از همکارهایمان با همین قراردادهای موقت شرکتی بازنشسته شدند و رفتند».

نزدیک ۳۰ کارگر در خط میرجاوه، از زاهدان تا نقطه صفر مرزی کار می کنند؛ صبح ساعت ۴ سر کار می روند تا نیمه های شب جان می کنند، از اضافه کار و امکانات هم خبری نیست؛ کارگر باسابقه اما دردمند این خط می گوید: «امکانات رفاهی نداریم، حتی یک چادر نداریم که وقتی می خواهیم صبحانه و چایی بخوریم، زیر سایه اش بنشینیم. بیابان خداست بدون یک سایه ی درخت، در همین بیابان زیر ظل آفتاب می نشینیم و غذا و چایی می خوریم. اما در شرایط غیرقابل تحمل، کارمان را انجام می دهیم، به نحو احسن هم انجام می دهیم».

سخت و جانکاه در بیابان، بدون کوچک ترین تسهیلات و امکانات، نگران آن روزی که زود می رسد و قرارداد باید تمدید شود، اینگونه است که صبح در رنجی مداوم به شب گره می خورد. کار پایانی ندارد، روزهای تعطیل هم کار تعطیل نمی شود، حتی روزهای تاسوعا و عاشورا هم قطار باری روی ریل در حرکت است و کار برقرار.  شرح این قصه ی تلخ، گفتنی نیست، سینه شرحه شرحه می شود از این زخم های تاریخی که بر تن این کارگران مظلوم در این منطقه محروم، در این برهوت خالی نشسته است.

کارگری که ۷ فرزند در خانه دارد و سال ها بی حاصل و بی نتیجه دنبال یک خانه از تعاونی مسکن راه آهن دویده، در نقطه اوجِ شرح این قصه ی تلخ، از دردی که از تیغ تبعیض بر جان می نشیند می گوید: «عید قربان پرسنل راه آهن دو میلیون تومان عیدی گرفتند ما خطی ها نگرفتیم، عید غدیر دوباره ۳ میلیون تومان دادند، ما کارگران تراورس نگرفتیم، روز کارگر هم مهندس ها پاداش گرفتند ما کارگر بودیم و چیزی نگرفتیم.».