◄ روش های تولید انرژی های تجدیدپذیر

بخش شانزدهم از سلسله مقاله های مربوط به موضوع «انرژی های تجدید پذیر در حمل‌ و‌ نقل» هفته گذشته منتشر شد، بخش هفدهم آن در ادامه می آید.

در دو فصل اول و دوم راجع به کاربری انرژی‌ های تجدید پذیر شامل هیدروژن (پیل سوختی) و باتری در انواع شیوه‌ های حمل و نقل به طور نسبتاً مفصل مطالبی مطرح شد.

در این فصل به روش های تولید انواع انرژی های تجدید پذیر، فناوری ها و هزینه‌ های مربوطه، حمایت کنندگان و میزان سرمایه گذاری ها در این زمینه ها پرداخته می‌ شود. در عمده انرژی های تجدید پذیر چند مرحله وجود دارد. ابتدا توسط نیروی باد یا تابش خورشید (یا سایر انرژی ها)، برق تولید می‌ شود. در مرحله‌ دوم این برق در باتری ها ذخیره یا توسط فرایند الکترولیز به هیدروژن تبدیل می‌ گردد. فرق اصلی بین باتری و هیدروژن این است که  قبل از مرحله دوم، باتری ها در کارخانجات ساخته می‌ شوند. در حالی که هیدروژن پس از مرحله‌ دوم (یعنی تولید شدن آن) دارای یک فرایند اضافی انتقال به جایگاه های سوختگیری است تا در آنجا مخازن هیدروژن پر شوند. علاوه بر آن سوخت هیدروژن برای تبدیل شدن به برق نیازمند پیل سوختی است و این امر بازدهی استفاده از هیدروژن نسبت به باتری را کمتر و هزینه‌ هایش را افزونتر می‌ نماید.

اگرچه فرایند شارژ باتری (نسبت به فرایند انتقال هیدروزژن) کوتاه تر، کم هزینه‌ تر و بسیار کارآمدتر است، اما عمر آن محدود و هزینه‌ بر است و در حال حاضر ضایعات باتری به سادگی قابل بازیافت نیست. ضمن رقابت بین این دو سیستم کاملاً متفاوت با یکدیگر، نبرد اصلی آنها با جایگاه مستقر جهانی انواع سوخت های فسیلی است که بهره‌گیری 1.5 قرنی از آنها، اینک جهان را در معرض نابودی قرار داده است. 

نوآوری های جدید در حوزه‌ سوخت های تجدیدپذیر و حمل‌ و نقل 

بر اساس گزارش شرکت معتبر (مالی، نرم افزاری، داده‌ ای و رسانه‌ ای) بلومبرگ در سال 2020، میزان سرمایه‌ گذاری در انرژی‌ های تجدیدپذیر بیش از نیم تریلیون دلار بوده است. شرکت نفتی BP بریتانیا پیش‌ بینی کرده که تولید و مصرف انرژی های تجدیدپذیر از پنج درصد در سال 2018 به 45 تا 60 درصد در سال 2050 برسد و هزینه‌ های تولید مربوطه به میزان 30 تا 70 درصد کاهش ‌یابد. گسترش بازار این نوع انرژی ها، موجب بهره‌ گیری از امتیاز مقیاس اقتصادی شده و قیمت ها مرتباً کاهش می‌ یابند. در همین حال نیز تطابق جهانی با انرژی‌ های تجدیدپذیر به طور روز افزون بیشتر می‌ شود. بر اثر کشفیات و نوآوری‌ های پیاپی، هزینه‌ های تأمین انرژی های تجدیدپذیر به تدریج در حال برابری با هزینه‌ های سوخت های فسیلی است و در بعضی از موارد از آنها هم با صرفه‌ تر گردیده است. ضمن اینکه استفاده از آنها تقریباً هیچ گونه آلودگی نیز به بار نمی‌ آورد. کشور ژاپن در نظر دارد که با سرمایه‌گذاری های هنگفت تا سال 2050، تولید سالانه‌ یک میلیارد تن گازهای گلخانه‌ ای کنونی خود را به صفر برساند. 

انرژی‌ های فسیلی علاوه بر اثر گلخانه‌ ای، موجب آلودگی‌ های زیست محیطی و ایجاد بیماری و مرگ‌ و میر مردمان می‌ شود. هزینه‌ های آلودگی، بیماری و مرگ‌ و‌ میر سهم بزرگی از تولید ناخالص ملی کشورها را به خود اختصاص می‌ دهد.  برای محدود کردن تولید گازهای گلخانه‌ ای، برخی از کشورهای جهان (به ویژه در اروپا)، سیاستی دنبال می‌ شود که برای هر نوع صنعت و خدمات، حد نصاب تولید گازکربنیک مجاز (allowance) تعیین شده و تولید بیشتر از آن موجب پرداخت مالیات بر کربن (carbon tax) می‌ گردد. بعضی از تولیدکنندگان گازکربنیک زیاد، برای کاهش هزینه‌ های مالیاتی خود، سهم مجاز مصرف نشده‌ سایر شرکت ها را برای ارائه به مأموران مالیاتی با قیمتی کمتر از مبلغ مالیات مربوطه می‌ خرند. قیمت خرید سهم (allowance)،  بر اساس عرضه و تقاضا در بازار مربوطه معین می‌ شود. تا چندی پیش این مبلغ 48.5 دلار به ازای هرتن گازکربنیک بوده است. یک دهه‌ قبل این مبلغ زیر 20 دلار بوده و پیش بینی می‌ شود که به زودی به بالای 50 دلار هم برسد. اعمال چنین سیاستی، تولید کنندگان را مجبور می‌کند تا در راستای تنزل مقدار تولید گازکربنیک به جای خرید سهمیه، با انجام سرمایه‌گذاری، هزینه‌ هایشان را در دراز مدت کاهش دهند.     

خوشبختانه بر اثر تحولات جدید، در سال 2019، سهم تولید برق حاصل از انرژی های تجدیدپذیر در اروپا 38 درصد و ناشی از سوخت فسیلی 37 درصد بوده است. دستیابی به این هدف در راستای کاهش 55 درصدی انتشار گازهای گلخانه‌ ای سال 2030  نسبت به سال 1990 می‌ باشد. همان گونه که در نمودار زیر مشخص شده، مجموع انرژی‌های تجدیدپذیر (خورشیدی، بادی، هیدروالکتریک، بیوگاز) تولیدی سال 2020 آلمان، نزدیک به 44.6 درصد از کل انرژی مصرفی را تأمین کرده است. این مقدار انرژی تجدیدپذیر (که یک چهارم آن حاصل از توربین های بادی منصوب درخشکی و آب های ساحلی و 8.9 درصد دیگر از انرژی خورشیدی است) بیش از کل تولید انرژی‌ های فسیلی (گاز، زغال‌سنگ، نفت) و هسته‌ ای شده است. سهم انرژی هسته‌ ای 11.4 درصد، زغال‌سنگ 23.8 درصد، گاز طبیعی 16.2 درصد بوده است. پس از رکود دهه‌ 2010، میزان گازکربنیک تولیدی آلمان به مقدار 80 میلیون تن در سال رسید که 42 درصد از سطح تولید این گاز آلوده‌ کننده در سال 1990 و 2 درصد نسبت به هدف منظور شده در برنامه‌ دهه‌ قبل، کمتر بوده است. طبق برنامه قرار است انرژی های تجدیدپذیر در سال های 2022 و 2038 به ترتیب جایگزین انرژی های هسته‌ای و زغال سنگ شود.

از طرف دیگر یکی از نکات مثبتی که درباره‌ عوامل تأمین انرژی یعنی باتری و گاز هیدروژن مطرح است، توان ذخیره سازی مازاد انرژی برق تولیدی در ساعاتی از شبانه روز (در باتری) یا ماه هایی از سال ( توسط تولید هیدروژن) است. این  انرژی ذخیره‌ شده دوباره در اوج مصرف (طی ساعاتی از روز یا ماه های سال) به شبکه برگردانده می‌ شود.

این کار مزایای زیادی برای تولید و مصرف انرژی در بر دارد. به عنوان مثال در پی یک توفند بزرگ که در 50 سال اخیر بی سابقه بود،  شبکه برق سراسری ایالت هورنزدیل استرالیا کلاً سقوط کرد. در پاسخ به این مشکل، شرکت تسلا برای ذخیره سازی انرژی در این ایالت، بزرگترین سیستم باتری های لیتیومی- یونی جهان به قدرت 100 مگاوات و به مبلغ 90 میلیون دلار را نصب کرد. در سال 2019 با افزوده شدن حدود 50 مگاوات (64.5 مگاوات ساعت)، میزان نیروی قابل مصرف کل به 185 مگاوات ساعت ارتقاء یافت. هم اکنون در برخی از کشورهای شمال اروپا تولید هیدروژن برای ذخیره سازی انرژی و مصرف آن در فصول سرد رواج دارد.

یکی از نوآوری های جدید، استفاده‌ی دوگانه از انرژی های بادی، خورشیدی و موجی است. طرح ادغام آنها که موجب کاستن از هزینه ها می‌ گردد، توجه زیادی را به خود جلب کرده است. زیرا مثلاً در سواحل بسیار شلوغ کشورهای پیشرفته که تحت اشغال حمل و نقل، کشت دریایی و ماهیگیری است، فضای کافی برای تولید انرژی نیست. مرکز انرژی دریایی هلند، سرمایه‌ گذاری در دو محل را برای پروژه‌ های دوگانه‌ تولید انرژی دریایی در نظر گرفته است. یکی از این سایت ها که در بلژیک است به تولید انرژی خورشیدی- بادی اختصاص دارد. ضمن اینکه نصب و بهره‌ برداری از انرژی خورشیدی- موجی در دریاچه‌ ها و برکه‌ های داخل کشور امکان پذیر شده است. 

برخی محدودیت های تولید انرژی تجدیدپذیر

روند رو به گسترش تولید انرژی های تجدیدپذیر با مشکل وابستگی به شرایط آب و هوایی (یعنی میزان آفتاب، باد و آب پشت سدها) وابسته است. هنگامی که باد راکد شده یا هوای شدیداً ابری مانع تولید کافی انرژی تجدیدپذیر می‌شود، چه باید کرد؟ در این حال، پرسش راهبردی که از سوی برخی از کارشناسان مطرح شده این است که کشور آلمان تا چه اندازه می‌ تواند به انرژی‌ های تجدید‌پذیر تولیدی کشور خود و اروپا تکیه کند؟ زیرا سطح تولید انرژی‌ های تجدید‌پذیر به شدت به وضعیت بد آب و هوای زمستان های سرد شمال اروپا وابسته‌ است. در یکی از زمستان ها، نزدیک به 30 هزار دستگاه از توربین های بادی آلمان به دلیل یخ زدگی از کار افتادند. در چنین دورانی، زغال سنگ سریعاً به کار گرفته شد تا خاموشی و سرما کشور را فرا نگیرد.

 اخیراً هم در یک پدیده‌ نادر در ایالت جنوبی و گرم تکزاس، بر اثر یک طوفان شدید که با رطوبت زیاد همراه بود، پره‌ های نیمی از توربین های بادی ایالت دچار یخ زدگی شد و به ناچار فعالیت آنها متوقف گردید. زیرا هر چه میزان یخ زدگی پره‌ ها زیادتر شود، میزان تحرک‌پذیری به وسیله‌ باد کمتر می‌شود. تا جایی که گاهی توربین ها کاملاً متوقف می‌ گردند. تعمیرکاران نیز برای حذف یخ ها از روی پره‌ ها، با مشکل روبرو می‌ شوند. در مراحل اولیه‌ طوفان باید با نوعی خودروهای زره‌ دار زنجیری، خود را به محل برسانند. در این حالت از سرِ پره‌ های توربین، یخ های کوچک به سمت بیرون پرتاب می‌ شوند که برای موجودات زنده نزدیک آن (از جمله تعمیرکاران) خطرناکند. به هر حال ایالت تکزاس درست در موقعی که بالاترین احتیاج را به گرمایش داشت، قطع برق لطمه‌ سنگینی به اعتبار شرکت های تولید و توزیع برق و اعتماد پذیری انرژی بادی وارد آورد. البته در این حالت خاص، عوامل اصلی قطعی برق توربین های بادی به میزان 16 گیگاوات (13درصد) و ضعف سوخت‌ رسانی فسیلی به مقدار 30 گیگاوات (25 درصد) بوده است. ایالت تکزاس که از بزرگترین ایالت های تولید سوخت های فسیلی است، طی یک دهه‌ اخیر سرمایه‌ گذاری‌ های هنگفتی را برای تولید انرژی‌ های تجدید‌پذیر کرده است. سهم تولید برق مصرفی ایالت با منشأ باد، از 11 درصد در سال 2015 به 23 درصد در سال 2019 رسیده که از مصرف زغال سنگ فراتر رفته است. مقرر شده با سرمایه گذاری های در دست انجام، در انتهای سال 2021  با تولید انرژی بادی به مقدار حدود 25.1 گیگاوات برق، نیمی از مصرف ایالت تأمین شود.

در تحقیقات میدانی که اخیرا به عمل آمده، نشان داده شده که در شرایط آب و هوایی سرد و مرطوب، حدود 30 سانتی متر یخ بر روی لبه‌ های تیغه‌ های توربین انباشته می‌ شود (تصویر زیر). تشکیل یخ، حرکت آیرودینامیکی و موازنه‌ کل توربین را مختل کرده و گاهی باعث کاهش تولید برق تا 80 درصد می‌شود.

اما توربین های سوئدی و حتی شرکت جنرال الکتریک توان تحمل تا منهای 30 درجه‌ سانتی گراد را دارند. دو راه حل برای جلوگیری از یخ زدگی پره‌ ها وجود دارد: حرکت دادن مداوم باد گرم در درون پره‌ ها یا پوشاندن آنها با لایه‌ ای از فیبر کربنی که مانع از چسبیدن و انباشته شدن یخ روی آنها می‌ گردد. البته به کارگیری این روش ها حدود 5 درصد بر مبلغ سرمایه‌ گذاری ها می‌افزاید، ولی اعتماد پذیری را به شدت افزایش می‌ بخشد. 

در هر صورت کشور آلمان مرتبا با این نوع پدیده‌ ها روبروست. چند سال قبل برف روی پانل های خورشیدی را پوشاند. اگرچه نور خورشید از برف تا حدودی عبور می‌کند، ولی سلول های خورشیدی با بازدهی کمتری کار می‌ کنند. در واقع خطر اصلی، وزن سنگین برف ها است که ممکن است پانل های ظریف را خرد کند. هر گاه که یک طوفان سهمگین بهره‌ برداری از انرژی‌ های تجدیدپذیر را با مشکل مواجه می‌ کند، آنگاه مصرف گاز روسیه و زغال سنگ محلی به تناسب افزایش می‌ یابد. اما این موضوع به ازدیاد انتشار گازهای آلوده کننده منجر می‌ شود.

عده‌ای از کارشناسان اروپایی بر این عقیده هستند که تولید انرژی تجدیدپذیر در همین حد اکتفاء می‌کند. اما برای حذف سوخت های فسیلی در این گونه کشورها، سایر کارشناسان راه حل دیگری را ارائه می‌ دهند: خرید هیدروژن یا برق از سایر کشورهای جهان. در آن سوی آب های جنوب اروپا یعنی کشورهای عربی شمال آفریقا، صحرای وسیعی وجود دارد که اگر کلاً تحت پوشش پانل های خورشیدی قرار گیرد، به دلیل آفتاب سوزان و تقریباً مستمر، توان تولید برق به میزان 4 برابر تقاضای مصرف کنونی جهان را دارد. در حال حاضر 10 واحد از بزرگترین مزرعه‌ های خورشیدی جهان در این منطقه (به ویژه تونس و مراکش) برپا شده که برق میلیون ها خانوار کشورهای اروپایی را تأمین می‌ کنند. 

مشکلی که به طور نظری مطرح شده اینست که صفحات تیره‌ پانل ها، بین 15 تا 25 درصد انرژی نوری خورشید را جذب کرده و بقیه را به صورت انرژی گرمایی به سمت بالا باز می‌ گردانند. اگر کل صحرای آفریقا تحت پوشش تأسیسات خورشیدی قرار گیرد، آنگاه گرمای حاصل از فقط 20 درصد از هزاران کیلومتر مربع مزبور، موجب چرخش بزرگ جریانات بادی و تغییرات سهمگین آب و هوایی جهان می‌ شود. طبق مدل های محاسباتی، پوشش 20 درصدی آن موجب گرمتر شدن کره‌ی زمین به میزان 1.5 درجه سانتی گراد و  50 درصدی سبب 2.5 درجه‌ی سانتی گراد می‌ شود. بدین ترتیب ضرورت دارد پوشش صحرا فقط در حد نیاز اروپا باقی بماند. اثرگذاری چنین پدیده‌ هایی در سراسر صحراهای دنیا واقع در خاورمیانه، هند، چین و آمریکای مرکزی قابل ملاحظه خواهد بود. البته فناوری های جدید توان ساخت صفحات خورشیدی بیرنگ را دارد که ممکن است بر اینگونه پدیده‌ های منفی چیره شود.

در هر حال تا یک دهه‌ دیگر چنان تولید و مصرف انرژی‌ های تجدیدپذیر گسترده می‌ شود که مصرف نفت برای «سوزاندن» به جز موارد خاص، جایگاه خود را به کلی از دست می‌ دهد. در عین حال تقاضای آتی برای مواد پتروشیمیایی در برابر عرضه‌ کنندگان بسیار زیاد کشورهای نفت خیز کنونی، نسبتاً اندک و رقابت سهمگین خواهد بود. زیرا از هم اکنون فناوری استفاده از نیتروژن هوا برای ساخت آمونیاک و سایر مواد کود شیمیایی مهیا شده است. از همین روی، کشورهایی با اقتصاد نفتی برای فرار از فقر یک یا دو دهه‌ آینده، از هم اکنون در تکاپوی سرمایه‌ گذاری در مواردی هستند تا درآمدهای کافی را برایشان به ارمغان بیاورد. ایران نیز از این امر مستثنی نیست. هر کشور به همان میزانی که دیرتر برای تولید انرژی‌ های تجدیدپذیر سرمایه‌ گذاری کند، به همان نسبت هم از قافله‌ صاحبان فناوری عقب‌تر می‌ ماند. در این نوع عقب‌ ماندگی، موضوعات چند جانبه‌ ای چون نادیده گرفتن منابع عظیم بادی و خورشیدی کشور، از دست دادن بازار حیاتی صادراتی برای کسب درآمدهای ارزی مربوطه پیش می‌ آید. اما مهمتر آنکه ورود دیر هنگام، شکاف فناورانه با مرزهای دانش را فراختر می‌ سازد. این موضوع به معنی خرید فناوری به بهای بالاتر و از دست دادن مزیت های قیمتی در برابر رقبای منطقه‌ایست. همان مسیری ناجوری که قبلاً در مورد سایر موارد مشابه نیز کاملاً تجربه شده است.   

اما این همه‌ ماجرا نیست. در کشورهای تولید کننده‌ نفت و گاز نظیر آمریکا آن روی سکه هم وجود دارد. کاهش رد و اثر کربن شامل سه عامل اصلی یعنی انتشار مستقیم تولید و فرآوری محصولات انرژی، انتشار ایجاد شده توسط اشخاص تأمین و توزیع کننده‌ی ثالث و بالاخره مصرف کنندگان انرژی می‌ شود. دولت جدید در نظر دارد که این رد و اثر را از بخش انرژی تا سال 2035 و از کل اقتصاد امریکا تا سال 2050 بزداید. بیشترین تحول در تنزل سوزاندن نفت، گاز و زغال سنگ خواهد بود که به بیکاری عده‌ زیادی از مردم منجر می‌ شود. البته ممکن است که تغییر نوع انرژی از سوخت فسیلی به انرژی تجدیدپذیر، به مشاغل بیشتری بیانجامد. با این حال اولاً توزیع جغرافیایی بیکاری و اشتغال همگن نخواهد بود، ثانیاً سطح دستمزدها برای عده‌ زیادی کمتر می‌ شود، ثالثاٌ برخی از اقلیت‌های نژادی و طبقاتی ضربات افزونتری را تحمل می‌کنند. ضمن اینکه این تحولات به اشتغال بیشتر در حوزه‌ های صنایع و ساختمان و اشتغال کمتر در حوزه‌ معادن و استخراج منجر می‌ گردد. اگر چه نتیجه‌ کلی مثبت است، ولی به دلیل همین آثار کوتاه و میان مدت، ممکن است در انتخابات آینده مخالفان برنده شده و راهبردهای سرمایه‌ گذاری در انرژی های تجدید‌پذیر به کلی عوض شود.     

نقشه‌ راه

شعبه هایی از مجموعه‌‌ 19 شرکت بزرگ دنیا واقع در آمریکا که در زمینه‌ های مختلف سوخت و گاز، خودروسازی، پیل سوختی و هیدروژن فعالیت می‌ کنند، گزارش کامل جدیدی به نام نقشه‌ راه برای گذر از وضع کنونی به یک اقتصاد هیدروژنی در آمریکا منتشر کرده‌ اند.

شرکت های مایکروسافت، دایملر، آئودی، هوندا، مرسدس بنز، تویوتا، هیوندایی، نیکلا موتورز، شل، شورون، شرکت گاز جنوب کالیفرنیا، شرکت خدمات جنوبی، پلاگ پاور، کامینز (Cummins Inc.)، انجی (Engie)، نِل هیدروژن (Nel Hydrogen)، اکسل انرژی ( Xcel Energy)، پاور اینوویشنز ( Power Innovations)، اِرلیکویید (Air Liquide) اکسلون (Exelon Corporation) در امر تدوین آن و شرکت معتبر مکینزی در انجام مطالعات تجزیه و تحلیل مطالب پشتیبانی کننده، مؤسسه‌ تحقیقاتی نیروی برق در تهیه‌ اطلاعات فنی فعالیت کرده اند.

در این نقشه‌ راه، بر تطابق‌پذیری هیدروژن به عنوان توانمند‌سازی نظام انرژی تجدیدپذیر، یک حامل انرژی قابل حمل و ذخیره سازی، یک سوخت مناسب برای بخش حمل و نقل، گرمایش ساختمان ها و تأمین گرمایش و منبع تغذیه‌ی صنایع تأکید شده است. هیدروژن می‌ تواند کربن و انتشار محلی را کم کند، امنیت انرژی را ازدیاد بخشد، اقتصاد را تقویت کند و تولید انرژی‌های تجدیدپذیر مانند بادی، خورشیدی، هسته ای، و هیدروالکتریک را توسعه دهد.  

از قبل، کشور آمریکا در این زمینه سرمایه‌ گذاری های زیادی کرده است. به گونه‌ ای که تقریباً نیمی از 25000 دستگاه وسایل نقلیه‌ پیل سوختی جهان، بیش از 8000 سیستم های سوخت کوچک در 40 ایالت، و افزون بر 550 مگاوات نیروی پیل سوختی بزرگ در این کشور نصب شده است. بر اساس نقشه راه مزبور، انتظار می‌ رود که علاوه بر مزیت کاهش انرژی کربن‌دار، در سالهای2030 و 2050 با ایجاد درآمد سالانه به ترتیب 140 و 750 میلیارد دلار، و ایجاد شغل های جدید به ترتیب برای 700 هزار و 3.4 میلیون نفر، نقش بزرگی را در اقتصاد این کشور ایفا کند. 

در نمودار زیر، روند تقاضای بالقوه‌ مصرف هیدروژن در همه‌ بخش های اقتصادی بین سال های 2030 تا  2050 بر حسب میلیون تن در سال نشان داده شده است. همانطور که ملاحظه می‌ شود، برآوردها بر حسب دو گزینه‌ پایه و آرمانی تهیه شده است. طی این سال ها، منابع تغذیه‌ ای فعلی در هر دو گزینه تقریباً ثابت مانده یا رشد محدودی خواهد داشت. اما  تقاضای سوخت هیدروژن برای حمل و نقل، مناطق مسکونی و تجاری، صنایع و تولید برق در گزینه‌ پایه، دارای رشد زیاد و در گزینه‌ آرمانی رشد انفجاری را شاهد خواهد بود. طبق این آمار که توسط آژانس بین المللی انرژی (IEA) تهیه شده، سهم مصرف انرژی هیدروژن از این تقاضاها، از یک درصد در سال2030  به 14 درصد در سال 2050 می‌رسد. بدین ترتیب هیدروژن نه تنها سهم خود را در انرژی مصرفی 13 درصد رشد می‌ دهد، بلکه تقاضاهای فزاینده‌ی آینده را هم تأمین می‌ کند. فرض براینست که اولاً 20 درصد از تقاضای سوخت جت به وسیله‌ سوخت مصنوعی و 20 درصد از مخازن ذخیره‌ سوخت در حمل اقیانوسی به وسیله‌ آمونیاک تأمین شود. ثانیاً این تقاضا شامل انرژی تغذیه‌ منابع فعلی نمی باشد.

نکته‌ مهم در گزینه‌ آرمانی سال 2050 ، میزان تقاضا برای  حمل‌ و نقل  27 میلیون تن و  برای سوخت منازل مسکونی، ساختمان های تجاری و صنایع 13 میلیون تن خواهد بود.

در نمودار زیر نقشه‌ راه برای کاربری هیدروژن نشان داده شده است. در مقطع 2020 تا 2022 اقدامات فوری کابینه‌ بایدن برای اصلاح مسیر حرکت به تفکیک حمل و نقل- تولید و توزیع برق- مصارف ساختمان های مسکونی و تجاری- منابع تغذیه اولیه برای صنایع و حمل ونقل دور برد- و سوخت برای صنایع نشان داده شده است. در این نمودار شکل های آبی کمرنگ معرف بازارهای اولیه و قابل تجاری شدن و شکل های پررنگ معرف بازارهای بالغ می‌ باشند.

در این نقشه‌ راه،  توصیه شده در زمینه‌ های تعیین اهداف کربن‌ زدایی، ایجاد مشوق های عمومی در راستای گذر از موانع برای جهش بازار، حمایت از توسعه‌ زیرساخت ها، گسترش کاربری هیدروژن در تمامی بخش های اقتصادی برای دستیابی به صرفه‌ اقتصادی، دربرگیری گزینه‌ هایی با پایه هیدروژن در تدارکات دولتی، هماهنگ سازی کدهای فناورانه و استانداردهای ایمنی، بازنگری مقررات بخش انرژی برای شمول هیدروژن در آنها، اقدام شود. همانطور ملاحظه می‌ شود، سرمایه گذاری های کابینه‌ بایدن به جز در زمینه‌ توزیع نیرو، در بقیه موارد در اواخر 2025 به بار می‌ نشیند که در کارزارهای انتخاباتی بعدی قابل ارائه نیست. 

(این نوشتار ادامه دارد)

* مشاور انجمن صنفی شرکت‌های حمل و نقل ریلی و خدمات وابسته