یادبود قربانیان حواد ث جاده‌ای
فروغ فاریابی، رئیس اداره ایمنی و ترافیک اداره کل حمل و نقل و پایانه های آذربایجان غربی در تازه ترین یادداشت خود به یادبود قربانیان حواد ث رانندگی پرداخته است.
اولین یادبود برای قربانیان حوادث ترافیکی در سال 1993 توسط موسسه صلح جاده‌ای برگزار شد. در سال 1995 مجمع عمومی فدراسیون اروپایی قربانیان ترافیک جاده (FEVR) از این حرکت حمایت کرد. تا سال 1998 این رویداد بجز انگلستان در تعدادی از کشورها مانند آرژانتین، استرالیا، آفریقای جنوبی و... نیز مورد توجه قرار گرفت.
سازمان بهداشت جهانی حمایت خود را در سال 2003 اضافه کرد و در سال 2005 مجمع عمومی سازمان ملل از همه ملت‌ها دعوت کرد تا آخرین یکشنبه نوامبر هر سال را به عنوان روز یادبود و احترام شایسته به قربانیان تصادفات جاده‌ای و خانواده‌هایشان در نظر بگیرند.
در سال 2007 این رویداد در 18 کشور جهان برگزار شد . این برنامه ها غالبا نمادین و با روشن کردن شمع یا نمایش های خیابانی و تئاتر و یا برگزاری سمینار های تخصصی همراه بود.
در سال 2008 شمار کشورها به 28 رسید. از جمله بلژیک، کرواسی، فرانسه، یونان، هند، ایرلند، ایتالیا، ژاپن، لوکزامبورگ، مکزیک، هلند، فیلیپین، لهستان، پرتغال، اسلوونی، آفریقای جنوبی، اسپانیا، سوئیس، اوگاندا، انگلستان و ایالات متحده آمریکا را می توان نام برد.
و هر سال بر این تعداد افزوده می شود...
در کشور ما یکی از اولین مراسم برگزارشده با عنوان " تا نپنداری ز یادت غافلم..." توسط اداره کل حمل و نقل و پایانه های وقت در سالن اتاق بازرگانی ارومیه برگزار شد و از آن پس هر سال به قوت و ضعف در جای جای کشور شاهد مراسمی از سوی دستگاههای دولتی هستیم. کمیسیون ایمنی راههای کشور در سالهای اخیر به این رویداد بین المللی توجه ویژه ای نشان داده است. یکی از اهداف این حرکت جلب افکار عمومی به سوی این قشر خاموش و دردمند جامعه است که هر سال بر تعداد آنها افزوده میشود و در اثر یک سانحه کیفیت زندگی ایشان به شدت دستخوش تغییر و کاستی میشود.
این قربانیان که غالبا سرپرست خانواده و نان آور خود را از دست می دهند با انواع مشکلات درگیر می شوند:
یا خانواده مقصر هستند که باید تاوان اشتباه و تقصیر را با زندان و پرداخت دیه جبران کنند و یا بازماندگان داغداری هستند که علاوه بر شوک از دست دادن عزیز خود باید در تکاپوی ساماندهی جدید به وضع معیشتی خود باشند و یا اگر دچار معلولیت دائم شده اند تا پایان عمر علاوه بر کاهش کیفیت زندگی و کار و ارتباطات ، درگیر امور توانبخشی و هزینه های باشند.
در همه این ماجراها از میزان فشار روحی و روانی وارد شده بر هریک از بازماندگان و مشکلات رفتاری و اجتماعی آنها که به خوبی لمس می کنیم سخنی نمی گوییم.
سالانه حدود 13000 خانواده در کشور دچار این مصائب می شوند . در استان ما سالانه حدود 400 خانواده داغدار یک یا چند نفر از عزیزان خود میشود و 10 برابر این تعداد دچار جراحت یا معلولیت دائم می‌شوند.
هدفگذاری سازمان بهداشت جهانی به مناسبت این روز کاهش 50 درصدی کشته ها وجراحات تا سال 2020 است.
سوانح ترافیکی قابل پیش بینی‌اند . بنابراین قابل پیشگیری‌اند. این هزینه گزاف و خونین که بر اقتصاد کشور نیز سالانه مانند چکشی خرد کننده می‌کوبد و از حرکت بازنمی ایستد به معنای واقعی کلمه گزاف و بیهوده است زیرا می‌تواند متوقف یا مهار شود.
تجربه سایر کشور ها نشان داده است که نهادهای مردمی و سمن ها (NGO) در اینگونه حرکت های اجتماعی میتوانند نقش موثرتری ایفا کنند. گروههای با انگیزه جوانان و بانوان می توانند با تشکیل و ثبت سازمانهای مردم نهاد در محلات یا شهرهای خود یاد این قربانیان را با برنامه های ترویجی و فرهنگی زنده نگاه دارند و به ترغیب رانندگی ماهرانه تر و مسئولانه تردر جاده ها و معابر شهری کمک کنند. به خصوص خانواده‌های حادثه دیده و بازماندگان این حوادث میتوانند با انگیزه بیشتر کمک کنند تا این اتفاق تلخ برای دیگران تکرار نشود.
امید است شاهد تشکیل سمن‌هایی از میان موتورسواران، رانندگان ایمن و خانواده‌های قربانیان حوادث ترافیکی و یا سایر دلسوزان جامعه با هر نام و محدوده فعالیتی که می توانند ، باشیم. قطعا سمن ها به برنامه ها و اقدامات دستگاههای اجرایی و دولتی نیز کمک کرده و روح تازه ای در کالبد اقدامات ایمنی راهها خواهند دمید.
یاد همه درگذشتگان حوادث ترافیکی کشور و استان عزیزمان را گرامی میداریم و برای پاسداشت زندگی همه شهروندان تلاش می کنیم.
