◄ مالیات هوا دیگر جوک نیست

حضرت سعدی وقتی در تبریز به ملاقات آبا قاآن، پادشاه مغول می رود، پادشاه از او موعظه ای می خواهد. حضرت سعدی، پس از چند جمله ای نصیحت و موعظه، دو بیت شعر برای او می خواند:

«شهی که پاس رعیت نگاه می دارد/ حلالْ باد خِراج اش که مزد چوپانی ست/ و گرنه راعیِ خلق است زهرمارش باد/  که هرچه می خورد او جزیه ی مسلمانی ست» ( کلیات سعدی، محمدعلی فروغی، ص۵۴۷)

در تمسخر برنامه های دولت در تنظیم مالیات های جدید، جوکی ساخته بودند که به زودی برای هوا هم مالیات خواهند گرفت. حالا دیگر جوک نیست؛ مصوبه هیئت وزیران دولت محرومان است. دولتی که با شعار محرومان بر سر کار آمده است، ظاهرا برنامه های خود را از روی دست طنزپردازان تدوین می کند.

هرچند که نظام بروکراسی و حکمرانی خود را پاسخگوی چیزی نمی داند، ولی سوال این است: نقش مردم در این هوای آلوده چیست؟ مردم چه تقصیری در آلودگی هوا دارند که باید مالیات اش را بپردازند؟ آیا نه است که خودروهای بی کیفیت و فاقد استانداردهای مطلوب آلایندگی را شما تولید می کنید!؟ یا ورود خودروهای باکیفیت و کم مصرف را شما ممنوع کرده اید!؟ بنزین بی کیفیت را شما تولید و توزیع می کنید!؟ پس چرا مالیات اش را باید خلق بپردازد!؟

«بر قضا کم نِه بهانه ای جوان

جُرم خود را چون نهی بر دیگران؟

خون کند زِید و قصاص او به عَمْر

مِیْ خورد عَمْر و بر احمد، حدِّ خَمْر

گِرد خود برگرد و جُرم خود ببین

جنبش از خود بین و از سایه مبین

جُرم خود را بر کسِ دیگر مَنِه

هوش و گوش خود بدین پاداش دِه

جُرم بر خود نِه که تو خود کاشتی

با جزا و عدل حق کن آشتی»

(حضرت مولانا، مثنوی معنوی، دفتر ششم، بخش ۱۱)

* کارشناس ارشد رسانه