◄ شهری به نام هواپیما

هواپیما را می توان به عنوان شهر قلمداد کرد،  شهری که با قوانین پیچیده معماری خود و هم چنین قوانین مختص به خود، تحت نظارت شهردار ( خلبان) پذیرای شهروندان خود است.

هواپیما را از آن جهت به شهر شبیه دانستم تا بتوانم از مفهوم هدایت مسافر به عنوان شهروند، سخن بگویم. معماری را ظرفی برای زندگی می دانند و معماری کابین هواپیما، یکی از جذاب ترین اصول برندسازی هوانوردی است. در معماری، مردم بر اساس مسیرهای تدوین شده، میزان دید نسبت به افق و هم چنین بر اساس رنگ ها و اشکال هندسی به درک از محیط پیرامون خود می رسند.

معمار است که تصمیم می گیرد، مخاطب به چه فکر کند، چه احساسی در فضای حضور خود داشته باشد و چه مسیری را برای دریافت پیام از پیش تهیه شده، طی کند. معماری هواپیما نیز از این امر مستثنی نیست، مدیر برند ایرلاین می تواند با طراحی هوشمندانه کابین، نور کابین و هم چنین بهره برداری از رنگ ها و حتی چیدمان کترینگ، نگاه خاص خود را به مسافر انتقال دهد.

نحوه برخورد مهمانداران و حتی میزان تماس کلامی خلبان با مسافر، از جمله مواردی است که می تواند به معماری کابین هواپیما کمک کند.

پوست انسان، کهن ترین حس انسان است و در ابتدا پوست به عنوان نخستین عضو زنده بدن انسان خلق می شود و سپس در مدت دوران جنینی و پس از تولد، باقی حس ها شکل می گیرند. از طرفی دیگر، با نگاهی معماری آسیای شرقی و مخصوصا معابد بودا در می یابیم که درگیر کردن حس های انسان، فراتر از احساس در  معماری امری هوشمندانه بوده است.

به طور مثال شما برای ورود به معابد، باید با پای برهنه وارد شوید. در هوای مرطوب و گرم آسیای شرقی، خنک بودن کف معبد، نخستین شوک را از طریق پوست پا به شما وارد می کند.در گام بعدی، بوی اسپند و مواد معطر حس بویایی را جهت می دهد.

تاریکی درون معبد، حس بینایی شما را تحریک می کند تا با باز شدن مردمک چشم، قدرت تاثیرپذیری شما بیشتر شود. صدای نواهای مذهبی نیز شنوایی شما را متأثر می کند و همراهی با دعاها و ذکرهای شنیده شده که توسط شما بیان می شود، پنج حس شما را همراهی کرده و در نهایت، حس ششم و ناخودآگاه شما، همان آرامشی است که در این فضا کسب کرده اید. بدون آن که به مذهب بودا گرایش داشته باشید.

حال در هواپیما نیز می توان با جهت دهی های متفاوت به خواسته خود رسید. صدها مسافر با صدها اعتقاد مختلف از قشرهای متفاوت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی قرار است در به صورت میانگین یک ساعت در کابین هواپیما حضور داشته باشند و مهمانداران مجبور هستند تا تمامی مسافران را در نهایت رضایت از پرواز خارج کنند. اگر معماری مخصوص هواپیما در کابین اجرا نشود، همان راه درگیر شدن و بی احترامی به کرو و مسافر که سال هاست در کشورمان دیده می شود، جریان پیدا خواهد کرد.

شرکت هواپیمایی باید مزه، بو، رنگ، صدا، بیان و ناخودآگاه خود را  داشته باشد تا مسافر پس از پرواز هم با یادآوری ذهنی خود به سمت شرکت هواپیمایی سوق پیدا کند. تأثیرهای ناخودآگاه بر مسافر موضوع پیچیده اما با اجرایی بسیار ساده میسر خواهد شد.تنها قدرت ذهن، دانش فرهنگی، سواد هنری و خلاقیت معمارانه در شرکت هواپیمایی می تواند یک شرکت را از رقبا جلو بی اندازد.