◄ چرا خطر کمبود خلبان در آینده جدی است؟

 بی‌شک در تمامی مباحث مدیریتی، آموزش صحیح یکی از مهم‌ترین عوامل توسعه فردی، سازمانی و اجتماعی تعریف شده است و از سوی دیگر، صنعت هوانوردی نیز در زمره صنایع مؤثر و استراتژیک هر جامعه درحال‌توسعه و توسعه‌یافته قلمداد می‌شود. آنچه در سال‌های اخیر در ترکیب آموزش و هوانوردی رخ‌داده، تمرکز متولیان صنعت بر زنده ماندن و در برهه‌ای، نگاه ویژه بر رشد هوانوردی کشور بوده است، اما در کشور ما از آموزش به‌عنوان ایجاد زیرساخت منابع انسانی که اکنون در تمامی جوامع از آن به نام گنجینه انسانی نامیده می‌شود، چشم‌پوشی شده است.

اهمیت آموزش صحیح در هوانوردی و به‌ویژه در حوزه خلبانی، در تحریم هوانوردی کشور خود را به‌خوبی نمایان کرد. آموزش‌وپرورش صحیح در ادوار گذشته، خلبانان، مهندسان و متخصصانی را تربیت کرد که در بدترین شرایط تحریم‌های هوانوردی، ایمنی پروازها را تضمین می‌کنند اما باید بپذیریم که این نسل در حال ورود به مرحله میان‌سالی و بعضاً بازنشستگی است و نسل آینده هوانوردی ما را نوجوانان و جوانانی تشکیل می‌دهند که اکنون در حال آموزش دوره‌های پایه هوانوردی هستند.

در جامعه هوانوردی ما که تمام نگاه مسئولان کشور به ایرلاین‌ها به عنوان متولیان حمل‌ونقل هوایی بر پایه مسافر معطوف شده، آموزش هوانوردی در بدترین شرایط خود قرار دارد. افزایش بی‌سابقه هزینه‌های مدرسه‌های خلبانی اعم از سوخت، خدمات فرودگاهی، قطعات و تجهیزات مهندسی و مشکلات خرید هواپیما سبب شده است تا مدرسه‌های خلبانی مجبور شوند هزینه‌های آموزش خلبانی را افزایش دهند که این موضوع باعث شد تا بسیاری از علاقه‌مندان به خلبانی در طبقه متوسط جامعه از ورود به این حرفه جذاب، باز بمانند.

مخاطب سخن من با مسئولان و مدیران کشور است. آقایان، مشکلات ورود هواپیمای مسافربری و قطعات می‌تواند یک شبه حل شود اما تربیت خلبان و متخصص یک شبه انجام نمی‌شود. روزی می‌رسد که به دلیل عدم توجه به آموزش و عدم حمایت از مدرسه‌های خلبانی، با تعداد زیادی هواپیما و نبود خلبان با سواد مواجه خواهیم شد، همان دردی که گریبان گیر بسیاری از کشورهای همسایه است و در فکر هر ترفندی برای جذب خلبانان ایرانی هستند.

در نسل آینده با کمبود کاپیتان و خلبان مواجه خواهیم بود، چراکه با عدم حمایت از مدارس خلبانی، مسیر را برای ورود جوانان بسته‌ایم.