◄ بزرگراه ها و ترافیک؛ یک سوزن به خودمان، یک جوالدوز به دیگران!
تین نیوز | تهران، دارای یک شبکه گسترده و پیچیده جاده‌ای و خیابانی است و سالهاست که با مشکل ترافیک مواجه است، از همین رو مدیران شهری برای حل معضل ترافیک در طول سال های گذشته مجبور به طراحی و ساختن بزرگراه‌های گوناگون شده‌اند.
به گزارش تین نیوز، بزرگراه‌ها در شهرها به منظور کاهش ترافیک طراحی می‌شوند اما برخی از کارشناسان نه تنها بزرگراه ها را عاملی برای کاهش ترافیک نمی دانند بلکه گسترش بزرگراه ها را به ضرر حمل و نقل می دانند.
در همین رابطه برخی از کارشناسان حمل و نقل معتقدند در شهرهای بزرگی مانند تهران سرمایه گذاری بر روی توسعه شبکه بزرگراهی، کار مناسبی نیست و نگاهی که در دنیا وجود دارد روند معکوس این امر را نشان می دهد.
براساس نظرات این کارشناسان، اقدام در جهت توسعه شبکه بزرگراهی در تهران در حقیقت اتلاف منابع است و این امر منجر به تقاضای بیشتر برای خودرو و خودرو سواری می شود که این خود پیامدهای دیگری به دنبال خواهد داشت و تقاضا برای ساخت بزرگراه های بیشتر را سبب می شود.
از سوی دیگر کارشناسان دیگری بر این باورند که ساخت بزرگراه با توجه به رعایت برخی نکات و شروط، نتایج مثبتی در پی خواهد داشت. با این حال به اعتقاد این دسته از کارشناسان، مثبت بودن ساخت بزرگراه ها مشروط به لحاظ کردن مواردی مانند مکان یابی مناسب، استفاده از زمین های بکر و خالی به جای تغییر بافت شهرها و... است.
بزرگراه ها و حمل و نقل عمومی از زاویه ای دیگر
چندی است که به طور مداوم مقایسه بزرگراه ها با حمل و نقل عمومی مطرح می شود و عموما نتیجه این بحث، به اینجا ختم می شود که به جای بزرگراه ها، باید حمل و نقل عمومی را توسعه داد.
در اینجا مقصود واکاوی درستی این سخن نیست چراکه توجه به توسعه حمل و نقل عمومی در مقایسه با بزرگراه ها فی نفسه صحیح است اما بهتر است از زاویه دیگری به موضوع بنگریم و یک سوزن به خودمان بزنیم و یک جوالدوز به دیگران!
با وضعیت موجود واقعا چند درصد از کارشناسان و مسئولانی که از توسعه حمل و نقل عمومی سخن می گویند، حاضرند برای ایفای سهم در کاهش ترافیک، خودروی خود را در همین بزرگراه ها جولان ندهند و به وسایل حمل و نقل عمومی روی آورند. شاید پاسخ این است که تحمل فشار ناشی از اتوبوس و مترو و... دشوار است و تا زمانی که توسعه حمل و نقل عمومی به وضعیت مطلوب نرسد، نمی توان انتظار داشت که همگی از آن استفاده کنند و شاید پاسخ داده شود که مگر تمامی افراد و کارشناسان این حوزه و خودروهایشان چه تعداد هستند که حضور آنها ترافیک کلانشهر تهران را افزایش می دهد و یا شاید گفته شود که مگر حتما باید از حمل
و نقل عمومی استفاده کنیم تا بتوانیم درباره آن حرف بزنیم مگر مشاهده از روش های تحقیق نیست!
این استدلال ها شاید به گونه ای صحیح باشد اما نکته دقیقا همین جاست! هنگامی که مدیران و مسئولان و کارشناسان ما خودشان حاضر نیستند تحلیل ها و تحقیقات شان را مستند به استفاده از حمل و نقل عمومی نمایند، نشستن به انتظار توسعه حمل و نقل عمومی به جای شبکه بزرگراهی، فایده مند نخواهد بود.
مفهوم این سخن، تایید گسترش بزرگراه ها نیست بلکه موضوع این است که حل معضل ترافیک تهران، فراتر از سخت افزارهایی اعم از بزرگراه و تونل و طبقاتی کردن و مترو و اتوبوس و همه اینها، یک نرم افزار یعنی نظام فکری منسجم و هماهنگ فرهنگی و مدیریتی در تمامی حوزه ها و سازمان های مرتبط با مدیریت شهری فراتر از شهرداری تهران می طلبد؛ وگرنه گفتن اینکه بزرگراه ها خوب نیست و مترو و بی آر تی خوب است، یا این از آن بهتر است، و کشورهای دیگر الگوی توسعه حمل و نقل عمومی را جایگزین توسعه بزرگراه ها کرده اند، کفایت نخواهد کرد.
ضمن اینکه با وجود مشکلات ناشی از تعامل دولت و شهرداری تهران در سال های گذشته - مخصوصا در دولت های نهم و دهم- حجم تلاش های انجام شده برای توسعه حمل و نقل عمومی علیرغم تمامی مشکلات بودجه ای قابل تقدیر است. موفقیت های شهرداری در عرصه های بین المللی و کسب رتبه های برتر در توسعه حمل و نقل شهری گویای این موضوع است. منتهی بحث بر سر این است که میزان اولویت بخشی به بزرگراه ها و حمل و نقل عمومی چقدر باید باشد؟ و سهم هریک در توسعه حمل و نقل شهری چقدر باید باشد؟
بهتر است فراتر از بحث و تحلیل در حوزه اجرا و عمل نیز یک سوزن به خودمان و یک جوالدوز به دیگران بزنیم و اول از خودمان شروع کنیم...