◄ فرسوده‌سازی در بافت فرسوده!
وبلاگ حمید نجف-در حالی، حمایت از نوسازی در بافت های فرسوده چند سالی است که از سوی شهرداری تهران ، وزارت راه ، مسکن و شهرسازی و سایر سازمانهای مالی و بانکی در دستور کار قرار گرفته که متاسفانه عدم نظارت صحیح در چگونگی این روند، مناطق مرکزی تهران را با چالشی جدید رو به رو ساخته است.
اگر تا دیروز دو عامل اصلی نشست زمین و زلزله تهدید کننده جان مردم بود این روز ها با سهل انگاری بعضی از مسئولان حوزه ساخت و ساز شهری خطر جدیدی به آن اضافه شده است، خطر ناشی از ریزش بنا های ظاهرا نوساز ، ساختمان هایی که توسط بعضی از بساز و بفروش های شیاد و بعضا بدون هیچگونه نظارتی در گوشه و کنار شهر می‌رویند .
افرادی که با دور زدن قانون از طریق روابط مافیایی و بعضا پرداخت رشوه ابزار های نظارتی موجود در شهرداری‌ها و سازمانهای نظارتی کشور را بی اثر ساخته اند .بدون تردید نوسازی بافت‌های فرسوده اقدامی بسیار پسندیده است اما مهمتر از آن چگونگی انجام این مهم است، اینکه بدون رتبه بندی به هر فرد منفعت طلب و بی سر و پایی به عنوان سازنده جواز ساخت اهدا شود و به خیال نظارت مهندسان ناظر بعضا بی‌مسئولیت بنشینیم ، حاصل آن املاکی می شود که این روزها در سطح شهر فراوانند، بناهایی بدون استحکام و ایمنی لازم ساختمان هایی که در قماری به نام بی مسئولیتی بالا میروند و جان شهروندان ساکن در خود را تهدید می‌کنند.
اینکه ایمنی تنها به عنوان شعاری برای سخنرانی ها و تدوین برنامه های غیر قابل اجرای بکار رود، نشانی جز اوج بی مسئولیتی ندارد .واقعیت تلخ این است که هر چند شهرداری ها و سازمانهای نظارتی با ابزار‌های تشویقی متعدد سهم بسزایی در تحریک مردم به نوسازی داشته‌اند اما ضعف در نظارت ساخت و ساز به و یژه در بافت های فرسوده موجبات نارضایتی بیشتر مردم را پدید آورده است.
در اثبات این مدعا فقط کافی است که مسئولان مربوطه دمی از اتاق‌های خود خارج شوند و با حضور در این مناطق مرکزی و جنوبی پایتخت با مردم هم کلام شوند یا سری به آمار شکوائیه های ملت در دادگاه ها بزنند. اساسا ساختمان هایی که برای دستیابی به سود بیشتراز مصالح نامرغوب، کارگران ساده افغان و فقدان نظارت کافی برخوردار باشد، حاصلی جز نا ایمن بودن و تهدید جانی سکنه خود ندارد.
وقتی نظام رتبه بندی صحیحی در واگذاری جواز ساخت به افراد و همچنین نظارت دقیقی در جریان کار وجود نداشته باشد، نتیجه چیزی نیست جز فرسوده سازی بیشتر، اینکه املاک قدیمی با عمر متوسط پنجاه سال را با ساختمان های ظاهرا نوسازی با عمر حدود ده تا پانزده سال جایگزین کنیم اوج بی خردی است.
متاسفانه عدم نظارت صحیح شهرداری ها و سازمان نظام مهندسی کشوروهمچنین منفعت طلبی بی اندازه بعضی از سازندگان شرایطی را بوجود آورده که ما به جای نوسازی در حقیقت شاهد فرسوده سازی دربافتهای فرسوده وسایر مناطق شهری هستیم. وضعیت اسفباری که اگر چشم های تیزبین رسانه کمک کند و دوری درمناطق مرکزی شهر بزند صحنه های وحشتناکی را به تصویر خواهد کشید،صحنه هایی که بیش ازهمه نشان از سوء مدیریت دارد و اجحاف و ظلم آشکاردرحق مردم.
