حادثه اهواز؛ زخمی بر تن ایران

هنوز تصور آن‌که تعدادی از شهروندان ایران همشهریان خود را زیر رگبار آتش مسلسل بگیرند و آنان را چون برگ خزان بر زمین بریزند دهشتناک است. ولی شوربختانه، این حقیقتی است که به‌وقوع پیوسته‌است. بی‌گمان این حادثه زخمی بر تن ایران وارد ساخت. نه تنها خانواده‌های شهیدان، جان‌باختگان، زخمیان و مضطربان حادثه داغ‌دار و بیمناکند و من به سهم خود در غمشان با ایشان شریکم که ایران در سوگ فرزندان خود نشسته‌است. من این زخم را بر تن ایران نمی‌خواهم. من این کینه و کین‌خواهی را در درون ایران دوست ندارم.

عاملان حادثه با هر مسلک و آیینی که بودند و در هر جا که تعلیم دیده‌ و تجهیز شده‌بودند و از هر که فرمان گرفته‌بودند، برای من، آنان نیز فرزندان ایران بودند. من در این اندیشه‌ام که ایشان را چه شده‌بود که دست به این جنایت هولناک زدند؟ این چه بحران هویتی است که آنان دچارش شده‌بودند که هم‌شهریان خود را دیگری می‌پنداشتند تا حدی که آتش بر آنان گشودند؟ چرا؟

به‌هوش باشیم گروهی ایران را پاره‌پاره می‌خواهند. آنان دقیقا از حفره‌هایی که عده‌ای ناآگاهانه بر تن ایران کنده‌اند ورود می‌کنند. هویت ایرانیان را سه عنصر ایران، اسلام و آموزه‌های مدرن می‌سازند. این بدین مفهوم است که هیچ‌یک از این سه عنصر قابل طرد نیستند و به هیچ کدام نمی‌توان وزنی به اندازه‌ حذف دیگری داد. آنان که از ایران و جهان مدرن در رفتار و گفتارشان یاد نمی‌کنند هما‌ن‌قدر در اشتباهند که آنان ‌که اسلام را در ایران نمی‌بییند و بر همین سیاق آنان که الزامات جهان مدرن را نمی‌بینند و فکر می‌کنند چون دوران پیشامدرن می‌توانند سبک زندگی خود را بر مابقی تحمیل کنند تنها فضای زندگی و نفس‌کشیدن را برخود و دیگران تنگ می‌کنند.

اینک سؤال این است که آیا ما در تعادل بخشی به این سه عنصر مقوم هویتی دچار اشتباه شده‌ایم که چنین پدیده‌هایی امکان ظهور و بروز پیدا می‌کنند؟ باید بیندیشیم.

باز باید بدانیم که اقوام ایران همه با هم و در باهم‌بودگی و هم‌بستگی ایران را می‌سازند. ایران بدون اقوام ایران نیست. اقوام نیز بیرون از ایران مانند ماهی بیرون افتاده از آبند. اندیشه‌ی جدایی را از سر بیرون کنیم. هزاره‌هاست که با هم بوده‌ایم و با هم خواهیم ماند. همه‌ ایران با هم باید آبادان باشد. بی‌هم در جنگ و فقر فرسوده خواهیم‌شد. هم‌دیگر را دوست داشته باشیم، به هم مهر بورزیم و غم‌خوار هم باشیم تا بتوانیم در این سرزمین پایدار بمانیم. این سرزمین مادر ماست و از شیره‌ جان خود ما را پرورده‌است.

امروز مادر ما از اینکه تعدادی از فرزندانش در بیخودی از خود دست به چنین جنایتی زده‌اند و تعداد دیگری از فرزندانش را به کام مرگ برده‌اند غمین و فسرده‌است. با همبستگی و آبادانی ایران اسباب شادی آن را فراهم آوریم.